به گزارش خبرگزاری ، پدرو پاسکال بازیگری است که حرفه ای وی مانند رنگارنگ یا کلوودوسکوپ است. او کسی است که از نقش های تاریک و جنایتکار به نمادهای مردانگی جدید و انسانی تر رسیده است. با هر پروژه جدید ، به نظر می رسد مانند پوست و لایه های جدیدی از جوهر بازیگری آن را نشان می دهد. هر یک از نقش های وی ، چه یک قاچاقچی مواد مخدر خشونت آمیز و چه پدر در دنیای پس از غراه زامان ، به بیانیه ای قدرتمند تبدیل می شود که در آن شکنندگی و قدرت در هم تنیده است. راز او این است: پاسکال می تواند یک قهرمان و یک انسان معمولی در همان زمان ، بار جهان باشد ، اما هویت فردی او را فدا نمی کند.
زندگی پاسکال در سنین جوانی پایدار نبود: در سانتیاگو شیلی متولد شد ، پس از کودتای نظامی با خانواده ، وی به دانمارک و سپس تگزاس مهاجرت کرد. او به شنا و حتی رقابت علاقه داشت ، اما عشق به سینما ، به ویژه فیلم “امپراتوری خورشید” ، او را به سمت بازیگری سوق داد. وی پس از تحصیل در دانشگاه نیویورک ، به این حرفه آمد. سالها در زیر مجموعه ها ظاهر شد. از “بافندگی قاتل خونخوار” تا “لمس یک فرشته” ، مسیر او برای بازیگران پر از فراز و نشیب بود. در یک زمان ، او نام خانوادگی مادر خود را انتخاب کرد. هر دو به دلیل تلفظ سخت “Ballimas” به آمریکایی ها و هم برای بزرگداشت مادرش که خودکشی کرده است.
در سالهای اخیر ، سوابق وی به وضوح نشان می دهد که مردان روی صفحه نمایش می توانند قوی و آسیب پذیر باشند. همه چیز با “narcos” آغاز شد. جایی که پاسکال نقش خاویر پنی ، نماینده ضد ناراحتی را ایفا کرد. این نقش می تواند یک کلیشه خشک و خشن باشد ، اما او با افزودن خستگی اضطراب ، نارسایی درونی و آگاهی تلخ از نقش وی در این روند خونین ، شخصیت پیچیده ای ایجاد کرد. خاویر نه تنها به دنبال پابلو اسکوبار است ، بلکه دائماً می پرسد که آیا این بازی ارزش آن را دارد یا خیر. به جای یک “پلیس خوب” ساده ، با مردی روبرو می شویم که از آشتی اخلاقی خرد می شود.
همین مسئله در ماندالین نیز صادق است: جنگجو فولادی در واقع پدر برای بابی یودا است ، که او را نه تنها از دشمنان بلکه تهدیدات دنیای خارج نیز محافظت می کند. پاسکال عمداً بر احساسات تأکید می کند و از عاطفی بودن نمی ترسد. تضادهایی وجود دارد که درام واقعی و درگیری های داخلی اصلی را ایجاد می کند. او یک ماسک ایده آل روی صفحه نمایش با ویژگی های از پیش تعیین شده نیست ، بلکه موجودی زنده با عمق و سایه خودش است.
پاسکال این روزها از ریشه قهرمان قهرمانانه و درونگرا فاصله ندارد ، اما آن را از درون تعریف می کند. او در واقع تصویر “مرد مجنون” را تجزیه می کند و ترکی را ایجاد می کند تا قهرمان او بتواند خصوصیات انسانی و نه کلیشه ای را به خود جلب کند. شخصیت های او هنوز قوی هستند ، اما این قدرت در پرخاشگری نیست ، بلکه در توانایی مراقبت و محافظت – چه از نظر جسمی و هم عاطفی است.
از این نظر ، پاسکال به واسطه ای برای مردانگی جدید تبدیل شده است. مردانگی که شجاعت را با آسیب پذیری ترکیب می کند و صداقت را نه نشانه ضعف می داند ، بلکه بازتاب عزت نفس درونی است. به عنوان مثال ، جوئل فقط یک جنگجو در آخرین ما نیست ، بلکه مردی است که با سایه های خود و جهان می جنگد که نمی تواند نسبت به آن بی تفاوت باشد. او کامل نیست ، و این یک نکته مهم در شخصیت پردازی است: قهرمانی که اشتباهات و فقدان خود را می پذیرد و با وجود همه چیز ، او ادامه می یابد.
پاسکال شخصیت های منحصر به فرد و شکست ناپذیر ندارد. او کسانی را که می جنگند – با خودشان ، با زخمهای خود ، با وظیفه خود انتخاب می کند.
پدرو پاسکال فقط یک بازیگر نیست بلکه نمادی از جنبش جدید در فرهنگ عامه است. حرکت در مرکز آن دیگر تصویر “مردانگی شکست ناپذیر” نیست ، بلکه قهرمانانی که مایل به نگاه کردن به خود هستند. این امر عمدتاً به دلیل پاسکال است که می بینیم که مردان روی صفحه نه تنها به دنبال کنترل و قدرت هستند بلکه می توانند آسیب پذیر باشند. در همان “ماندالین” ، دین فعلی پدرو به پدری تبدیل می شود که مایل به نقض هر قانونی برای فرزند خود است.
خشونت همیشه مردان را از احساسات دور کرده است – که در دنیای مردانگی مسموم پذیرفته نشده است – ، اما در قهرمان “ماندالین” ، پشت این سپر ، دلبستگی عمیق پدر به کودک. در حالی که برای او می جنگد ، او به قبیله خود خیانت می کند و موقعیت خود را از دست می دهد.
این دوگانگی همچنین در “آخرین ما” از جوئل دیده می شود: قاچاقچی سابق که مرگ دخترش را تجربه کرده است ، اکنون در مراقبت از الی ، یک دختر نوجوان معنای جدیدی پیدا می کند. در پایان ، عشق به الی او را مجبور به انجام کارهای غیراخلاقی و شکستن بسیاری از قوانین می کند. حتی اوبرین مارتل در پشت رفتارهای جنسی جنسی و خشونت تحریک آمیز تراژدی دارد: او با انتقام از مرگ خواهرش حرکت می کند ، اما در یک لحظه سرنوشت ساز ، او را فدا می کند و زندگی می کند.
پاسکال شخصیت های منحصر به فرد و شکست ناپذیر ندارد. او کسانی را که می جنگند – با خودشان ، با زخمهای خود ، با وظیفه خود انتخاب می کند. و دقیقاً این درگیری درونی است که نمی تواند به یک ویژگی کاهش یابد ، که واقعاً قهرمانان خود را زنده می کند.
پدرو نه تنها به خاطر نقش های خود بلکه به خاطر فعالیت های اجتماعی خود محبوب شده است. او از جنبش های اجتماعی و گروه های حاشیه ای پشتیبانی می کند. او یک متحد وفادار است: تعهد او به حقوق بشر و حمایت از کسانی که برای حقوق خود می جنگند ، او را به الگویی تبدیل کرد. پاسکال فقط یک مرد محبوب نیست که توانایی تغییر سریع روحیه را دارد ، بلکه یک رهبر است. او در مورد حقوق اقلیت ها ، خشونت جنسیتی یا سقط جنین سکوت نمی کند. در توییتر به یک دستگاه عدالت تبدیل شده است ، زیرا او واقعاً به سخنان خود اعتقاد دارد. او اغلب از شهرت خود برای اهداف بالا استفاده می کند: او می خواهد صدای کسانی باشد که اغلب شنیده نمی شود. به همین دلیل آنها آن را دوست دارند.
هر پروژه جدید ثابت می کند که او مستقیماً در محبوبیت نوع جدیدی از قهرمان شرکت می کند. قهرمانی که مدتهاست در فرهنگ عامه غایب است. پاسکال به یک نشانه فرهنگی از زمان ما تبدیل شده است – نمادی از کسی که جهان را بیش از حد نجات می دهد ، اما می پرسد که چرا جهان باید به هیچ وجه نجات یابد. شخصیت های او از صحبت کردن در مورد درد ، از دست دادن کنترل و شکستن قوانین برای اهداف درست یا نادرست نمی ترسند.
در آخرین مورد ما ، سفر جوئل بیشتر شبیه یک اعتراف درونی است تا یک مأموریت. در ماندالین ، دین سخنرانی نمی کند ، اما با برداشتن کلاه خود در برابر GRGO ، او احساسات خود را بهتر از هر اعتراف بیان می کند. پاسکال نقش هایی را انتخاب می کند که قهرمانان آن بسیار بیشتر از زره های خود هستند.
در نتیجه ، پدرو پاسکال فقط یک بازیگر نیست ، بلکه خرد کردن اینترنت است ، زیرا می تواند واقعی باشد. او به چهره ای تبدیل شده است که نه تنها می توانید یک قهرمان را ببینید ، بلکه مردی را نیز می خواهد باور کند و به آن ایمان داشته باشد.
244