در این انتخاب آمده است: انتشار 5 ٪ نمایشگر فروش از SAIPA ، با وجود ظاهر فریبنده ، باعث نگرانی و تردید در مورد واقعیت آنها شده است. در واقع ، با توجه به نحوه انتقال سهام تدی سایپا به مکانیسم پیشنهاد و تقاضا ، به نظر می رسد آنها مورد جستجو قرار می گیرند تیر و دو شخصیت هستند ؛ اگر برای کسب یک پیروزی بزرگ فروخته شود ، و اگر پیدا نشده اید ، مأموریت داده اید که آماده فروش سهام باشید. اما آیا این یک راه واقعی است؟
دوشنبه ، 1 فروردین 4 ، چهار شرکت در گروه SAIPA (شرکت های جدید برای سرمایه گذاری و شرکت های توسعه صنعتی ، سرمایه گذاری کارمندان SAIPA ، پیشگامان امواج معاصر و کیک های تجاری و سرمایه پایدار ایرانیان) برای دنبال کردن اهداف برنامه توسعه هفتم ، یک نمایش فروش 5 ٪ از سهام SAIPA (با نمادی) منتشر کردند. دستیابی به اهداف برنامه توسعه و عزیمت دولت خیلی آزار و اذیت نیست.
در حقیقت ، ساختار این فروش ، به ویژه سودهای عظیمی که شرکتهای تابعه شرکتهای تابعه و روش حراج غیر سازنده نگرانی های جدی و جدیدی را در مورد تحقق اهداف خصوصی سازی ایجاد کرده اند. نگرانی هایی را در نظر بگیرید که در این زمینه سؤالات متعددی ایجاد کرده است.
برای درک بهتر این نگرانی ها ، ابتدا باید به وضعیت نماد در بازار اوراق بهادار در تهران نگاهی بیندازید.
ارزش کل بازار در سالن شیشه ای در حال حاضر 1.5 تخمین زده می شود. تعداد سهام 2 میلیارد است که 2 درصد از آنها حدود 1.5 میلیارد سهم است. با توجه به تعداد سهام و قیمت های امروز ، مقدار این سهام بلوک مربوط به 1.5 است.
در نگاه اول ، به نظر می رسد با توجه به امکان حفظ صندلی های مدیریتی ، انتخاب مدیر عاملان و تعیین دستورالعمل ، این نسبت بسیار وسوسه انگیز است. تجربه ایران خدرو نیز این وسوسه را ترویج می کند و به سادگی به دنبال خریدار است.
4 تریلیون میلیارد دلار
از طرف دیگر ، خریدار باید حدود 1 تا 2 تلاش برای به دست آوردن این سهام را بپردازد. البته به دلیل موقعیت محصول ، حجم بازار و زیرساخت ها و پتانسیل هایی که SAIPA و مکانیسم حراج دارند ، قطعاً بالاتر از قیمت بازار هستند.
آیا خریدار پیدا شده است؟
در این شرایط ، این سؤال پیش می آید که آیا حجم مورد نیاز برای خرید این سهام بلوک یافت می شود؟ آیا تولید کننده صنعت خودرو که همچنین دارای آتش سوزی است ، چنین هزینه ای را پرداخت می کند؟ آیا این تمایل 5 ٪ برای فروش برنامه توسعه هفتم است؟ آیا این نوع فروش نوعی سفارش نیست؟ سؤال دیگر این است که پس از بیش از هزاران میلیارد دلار ، دولت اقتصادی این کشور ضررها و امکانات سوزاندن مکرر است ، به جای تسهیل ورود به بخش خصوصی و وام دادن سرمایه جدید که هنوز در تلاش برای سودهای زیادی در صنعت است؟ آیا معتمدین نباید به خصوصی سازی واقعی شک کنند؟
