پارویز قولیچ خانی ، فوق ستاره فوتبال ایران ، در آسایشگاه پرستاری در پاریس مراقبت می شود. این سرنوشت غم انگیز مردی است که صرف نظر از تمایلات سیاسی خود ، اولین مرد فوتبال ایران است و خواهد بود …
یک بیماری طولانی و شدید با پارویز قولیچ خانی هیچ کاری برای پناه بردن به آسایشگاه پرستاری در حومه پاریس انجام نداد.
براساس این خبر ، این باورنکردنی است که مرد بزرگی که فوتبال ایران را در طول تاریخ خود ندیده است ، اکنون در آسایشگاه پرستاری ساکن است. آن کیلومتر دورتر از ایران …
مردی که زمانی قدم می زند ، استارتاپ های انفجاری ، برخوردهای ویرانگر و عکس های عظیم مخالفان مخالفان را تکان می داد و با بازوبند کاپیتان روی بازوی خود ، او به یک ملت هیجان زده شد ، اکنون در سکوت ، گویی که در سال گذشته پیر شده بود ، پیر شد.
Parviz Gholichkhani تنها یک فوتبالیست نبود؛ ؛ او نمادی از نسل طلایی ، یک رهبر تیم بود که سه بار متوالی جام آسیا را فتح کرد ، کاپیتان که ایران را برای اولین بار به المپیک مونیخ آورد. یکی یکی از تاریخی ترین پیروزی ایران مقابل برزیل حضور داشت. او یک هافبک عالی بود. البته هافبک چه باید بگوید! او تمام پست ها را به جز دروازه بان بازی کرد و در هر پستی که بازی می کرد بی نظیر بود!
یک جنگنده کامل ، بازیکن ، گلزن و یک فرمانده کامل در وسط میدان. حضور وی برای تیم ملی و باشگاه تاج (استقلال امروز) آنقدر سنگین بود که کاملاً احساس نمی شد. غرش تشویق در امجدیه (شهید شیرودی) و آزادی او هنوز در گوش فوتبالیست های قدیمی است. یکی از تاج های تاج ، او همچنین پیراهن پرسپولیس را برای ویژه پوشید.
این تصور که پای آن هنرمند که زمانی توپ را به زیبایی گردش می کند و دروازه ها را به دست می آورد ، اکنون به سختی کمک می کند ، و این ذهن و رهبر خلاق درگیر در مبارزه با اثرات یک بیماری طولانی ، قلب هر ایرانی به فوتبال علاقه مند است. فضای خالی بزرگ اکنون سکوت مخاطبان از راهروهای آسایشگاه را پر کرده است.
و این درد وقتی عمیق تر است وقتی می بینیم این انزوا و مبارزه با بیماری ، هزاران کیلومتری از میهن. با توجه به خیابان ها و خیابانهایی که زمانی او را به عنوان یک قهرمان می گرفتند ، و به دور از افرادی که همچنان خاطرات درخشان خود را منتقل می کنند.
اما هیچ بیماری ، بدون آسایشگاه و مسافتی نمی تواند نام پارویز غولخانی را از تاریخ افتخار فوتبال ایران پاک کند. او همچنان “ژنرال” خط میانی است ، همان معیاری که نسل های بعدی ، هافبک دفاعی و رهبران تیم را دنبال می کند. موضع وی ، صرف نظر از همه فراز و نشیب های زندگی شخصی و دیدگاه های سیاسی وی که همیشه بر اساس آن بنا شده است ، در قله عالی فوتبال ایران تلفیق و ماندگار است.
این خبر تلخ ، مهمتر از همه ، یادآور گذر وحشیانه از زمان و شکنندگی انسان است ، حتی اگر آن مرد یک قهرمان بزرگ مانند غولیچخانی باشد. این ممکن است بازتاب به یاد آوردن اسطوره ای باشد که سالها به فوتبال افتخار می کرد ، و اکنون در گوشه جهان ، به صلح و شاید کمی احترام و احترام بیشتر نیاز دارد. نام Parviz Ghulichkhani روشن تر از گرد و غبار فراموشی است که می تواند آن را کمتر برجسته کند.
Parviz Gholich Khani در بین همه بزرگان فوتبال ایران نظر مشترکی می دهد ، و همه آنها در مورد یک موضوع موافق هستند: