عبدالرسزا خزی ؛ در روزهایی که مردم ایران به شدت درگیر مشکلات هستند ، از جمله سرماخوردگی ، اختلال در انرژی ، سیل ، کوشا گران قیمت ، کمبود مواد مخدر ، ارتفاع قیمت دلار ، عدم توانایی در تأمین نیازهای اساسی ، قتل های جاده ای و بسیاری از بحران های دیگر ، جشنواره فیلم Fajr است ، یکی یکی از مهمترین وقایع فرهنگی کشور در حال برگزاری است. جشنواره ای که می توانست فرصتی برای هنرمندان باشد تا به نوعی از مقامات فریاد بزنند.
اما امروز در این جشنواره ، که حتی انتظار داشتیم آن را به دلایلی تحریم کنیم ، چیزی جز لوکس بودن غیر ضروری ، گاه شوخی های مبتذل و زرق و برق سطح آن در محیط هنری و هنری ما ندیدیم.
در حالی که سیل مشکلات اقتصادی و اجتماعی مردم ، شاید در کنفرانس های این ویترین سینمای سفارشی بهتر باشد ، هنرمندان از هنر و زبان بدن خود استفاده می کردند تا به جای نمایش لباس و شوخی های عالی ، در واقعیت های جامعه تأمل کنند. اگر این هنر به یک نماد ساده مانند سیب زمینی محدود می شد.
در روزهایی که حتی موارد اصلی جدول افراد به کالاهای مجلل تبدیل شده است ، نمایش سیب زمینی در دست یک هنرمند به جای خجالتی کرواسی عجیب می تواند نمادی از اعتراض و همدلی با مردم باشد. نمادی که نشان می دهد در بین این زرق و برق ، درد مردم و مشکلات آنها از اهمیت بیشتری برخوردار است و تمرکز همه ، حتی هنرمندان است.
سینما ابزاری قدرتمند برای تغییر و تأثیر است و علاوه بر ایجاد سرگرمی و فرهنگ ، باید بازتاب واقعیت های اجتماعی باشد. از مشکلات معیشت گرفته تا بحران هویت. فیلم ها و هنرمندانی که مسائل مردم را نادیده می گیرند ، هر چقدر هم که قدرتمند باشند ، مخاطب به تدریج دور می شود. هنگامی که بیشتر فیلم ها فقط به شوخی های مبتذل ، رقص های مردانه و ظاهر بازیگران روی فرش قرمز تبدیل می شوند ، جایی برای بازتاب مشکلات ، نگرانی ها و نگرانی های اکثریت مردم و در واقع “آینه جامعه” وجود دارد. ، که یک مأموریت مهم سینما است ، باقی نمی ماند.