سعید الهی، تهیه کننده و دکترای مدیریت رسانه در یادداشتی در اعتماد نوشت: سینما یکی از هنرهای پیشرو و برتر جهان است که در آینده بیش از هر زمان دیگری با فناوری های نوین، جامعه و… فرهنگ، سیاست، اقتصاد و مسائل دیگر و دغدغه های انسانی. ترکیبی خواهد بود و تجربیات بدیع و پیچیده تری را در سطوح مختلف در اختیار مخاطبان خود قرار می دهد.
هنر و به‌ویژه سینما در یک مطالعه آینده‌نگر، این ظرفیت را دارد که با قرار گرفتن در مسیر جهانی شدن و بهره‌گیری از فرهنگ‌های مختلف ملت‌ها به زبانی جهانی تبدیل شود و حتی با حفظ سنت‌ها و تنوع فرهنگی، نقش مهم و تاریخی را ایفا کند. نقشی در آشنایی نسل های آینده با گذشته خود باشید.
این نگاه خوش بینانه که برگرفته از تحلیل شرایط کنونی جهان و خارج از فضای انتزاع یا توهم است، فعالان و بیش از همه سیاست گذاران و مدیران هنر هفتم در هر کشوری را ملزم به توجه ویژه به پژوهش های انجام شده می کند. در این مسیر و شناخت عناصر این تغییر. بزرگ به عنوان نفوذ فناوری های جدید فنی و هوش مصنوعی، توزیع و توزیع آسان محتوای بصری و بصری بر روی پلتفرم ها، گسترش رسانه ها و روایت های تعاملی و غیرخطی و تأثیر پدیده ها و رویدادها. غیرفرهنگی و سینمایی به عنوان مولفه‌های فرامتنی تولید فیلم، نقش تعیین‌کننده خود را در بقای سینما جدی‌تر می‌دانند و بر اتخاذ تصمیم‌های صحیح و آینده‌نگر بیش از پیش تاکید می‌کنند.
حال سوال اینجاست؛ آیا این میزان حساسیت در سینمای ایران هم دیده می شود؟ آیا می توان ادعا کرد که در طول بیش از یک قرن ورود سینما به ایران، چنین نگاهی در نظام حاکمیتی و دولت ها حاکم بوده است یا خیر؟
آیا این میزان از جدیت، اعتقاد، مطالعه و توجه به نظرات نخبگان جامعه در بین مسئولین نسبت به نقش مؤثر و ارزشمند هنر و هنرمندان در مقاطع مختلف تاریخی وجود داشته است؟
بررسی مدیریت و روند تولید، توزیع و اکران فیلم طی دهه های گذشته از جمله 46 سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی که مدعی تولد سینمای متفکر و آثار راهبردی و درخشش سینمای ایران در عرصه بین المللی است، متاسفانه ، به جز چند تلاش ناتمام، پاسخ دهید، سؤالات فوق را قابل تأمل و احتمالاً منفی کرده است!
در این فضای کوچک، نویسنده قصد ندارد موضوع را به تفصیل تحلیل کند و تنها به تأثیر این کلمه و تلنگری اندک در برنامه ریزی های آینده امیدوار است. بی شک از فیلمی که به دلیل بی کفایتی و کج کاری دستگاه های مسئول ذائقه مخاطب خود را نشان نمی دهد، غیر از فیلم های کمدی سطحی، انتظار نمی رود که به این سرعت شکل و ساختار خود را طبق استانداردهای جهانی متحول کند.
اما هنوز راه حل های سریعی وجود دارد و تنها اراده مدیران سینما می تواند اجرای آن را فراتر از شعار و وعده های غیرعملی محقق کند. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان سینمایی برای جلوگیری از عقب ماندگی و رسیدن به سطح جهانی فیلمسازی نیازمند تاملی عمیق فراتر از مباحث تئوریک و برگزاری اندیشکده های متنوع هستند.
افزایش ذائقه مخاطب، تنوع ژانر، آزادی عمل در طراحی روایت های اجتماعی، توجه به سینمای مستقل و غیردولتی، همگی دغدغه هایی هستند که کارگردانان هر دوره ای مصمم به اجرای آن در سبک و سیاق خاص خود بوده اند. اما هدف، پیوستن به جهانی است که آینده ای غیرقابل پیش بینی و پیچیده دارد.
برای همراهی با این آینده باید برنامه ریزی جدیدی انجام داد و برای جهانی شدن در عرصه فرهنگ باید قالب های قدیمی و ساختارهای کلیشه ای را رها کرد. بپذیریم که سینمای ایران برای اینکه دوباره دنیا را با خود همراه کند نیاز به پوست انداختن دارد.
کلام آخر: آموزش توسط مربیان مجرب و حرفه ای و آشنایی علاقه مندان و فعالان هنر ملی و نخبگان سینما با روش های نوین و خلاقانه و تکنیک های نوین در مراکز آموزشی معتبر دنیا از طریق ارسال و اعطای بورسیه های علمی و فنی کوتاه مدت می باشد. شاید واضح ترین اما جدی ترین راه برای لذت بردن از تجربیات جهانی باشد.