این ماشین جنگی که توسط نیروی دریایی امپراتوری ژاپن ساخته شد، به کشتی عجیبی تبدیل شد که نیروهای ایالات متحده و متحدانش پس از تسلیم ژاپن مجبور به حمله شدند. یکی آنها به آن نگاه کردند، نمی دانستند چه می بینند یا این ماشین عجیب چه هدف نظامی را دنبال می کند.
ناو هواپیمابر زیردریایی I-400 که تا زمان ظهور زیردریایی‌های با قابلیت حمل موشک بالستیک که در دوران جنگ سرد وارد خدمت شدند، بزرگترین زیردریایی توسعه‌یافته در جهان بود، برای پشتیبانی از عملیات‌های مخفی اما مرگبار طراحی شده بود.
این کشتی به خودی خود یک شگفتی مهندسی بود، البته با برخی ایرادات جدی که مانع از عملیاتی شدن آن شد، و توسعه آن بیش از حد طول کشید تا بر نتیجه جنگ تأثیر بگذارد. با این حال، این سلاح به عنوان اولین ناو هواپیمابر در نوع خود طراحی شده است که می تواند هواپیماهای تهاجمی را بر فراز اقیانوس پرتاب کند و سپس به سرعت در زیر آب غواصی کند تا از هر کشتی که ممکن است به آن حمله کند پنهان شود.
در حالی که ایالات متحده پروژه مخفی خود را برای پایان دادن به جنگ داشت، پروژه منهتن، که اولین سلاح هسته ای را توسعه داد، توسعه ناو هواپیمابر زیردریایی I-400 قرار بود برگ برنده ژاپن در دریا باشد، اما خوشبختانه اینطور نشد. تحقق پتانسیل محقق نشد و هرگز تأثیری در جنگ جهانی دوم نداشت. بیایید نگاهی عمیق تر به تاریخچه پیچیده، جذاب و عجیب برنامه توسعه ناو هواپیمابر زیردریایی I-400 ژاپنی بیندازیم.
ساخت اولین زیردریایی کلاس I-400 در یک کارخانه کشتی سازی در Kōre، شهری در جزیره ژاپنی هونشو، جایی که مقدار قابل توجهی از کشتی سازی برای نیروی دریایی امپراتوری ژاپن انجام شد، انجام شد. ساخت و ساز در 18 ژانویه 1943 با اولین I-400 آغاز شد. چهار کشتی دیگر به شرح زیر برنامه ریزی شد: با این حال، تنها سه کشتی اول از این کشتی ها تکمیل شد و I-400 و I-401 در طول جنگ وارد خدمت شدند.
اگرچه I-402 تقریباً یک ماه قبل از پایان جنگ تکمیل شد، اما هرگز وارد خدمت نشد. هنگامی که یاماموتو در آوریل 1943 درگذشت، نیروی دریایی ژاپن همچنان متحمل تلفات سنگینی بود و این ایده که این زیردریایی ها با فناوری بی سابقه خود می توانند به طور جادویی مسیر جنگ را تغییر دهند بسیار بعید به نظر می رسید. به این معنی که منابع مالی و انسانی این پروژه به پروژه های دیگر منتقل شد.
با توجه به چالش های فزاینده ای که نیروی دریایی ژاپن با آن مواجه است و منابع محدود روزافزون، تصمیم در اواخر بهار 1943 برای کاهش اندازه ناوگان زیردریایی کلاس I-400 از 18 به تنها 9 گرفته شد. بعداً، این برنامه به تنها پنج مورد کاهش یافت که در پایان جنگ یا ساخته شدند، در حال فعالیت یا در حال ساخت بودند، و نیروهای ایالات متحده توانستند این برنامه عظیم و غیرعادی زیردریایی را کشف کنند.
مشخصات کلی زیردریایی و قابلیت های هواپیمای تهاجمی
اگرچه زیردریایی های I-400 هرگز در مقیاس قابل توجهی وارد خدمت نشدند، با این وجود آنها کشتی های انقلابی بودند که بر محدودیت های فنی جنگ جهانی دوم غلبه کردند. هر یک از این زیردریایی های عظیم بیش از 119 متر طول داشتند و بیش از 5900 تن آب را جابجا کردند.
این کشتی ها از چهار موتور 2250 اسب بخاری استفاده می کردند که از قوی ترین موتورهایی بودند که تا کنون به خدمت گرفته شده اند. این موتورها به اندازه ای کارآمد بودند که به I-400 اجازه می دادند با یک بار شارژ سوخت، جهان را بیش از یک بار دور بزند.
این هواپیما همچنین قابلیت های چشمگیری داشت و به گونه ای طراحی شده بود که مشخصات مورد نیاز یاماموتو را برآورده کند. برد این هواپیما تقریباً 600 مایل (998 کیلومتر) بود و می‌توانستند به سرعت تا شوند تا در آشیانه زیردریایی I-400 قرار گیرند. این هواپیماها می توانند با شناورهای ذخیره شده جداگانه یا بدون شناور در صورت استفاده از هواپیما برای عملیات کامیکازه به فضا پرتاب شوند.
در پایان، I-400 هرگز واقعاً دستاوردهای زیادی نداشت، و مطمئناً به آن سوپردریایی تبدیل نشد که ژاپن به آن امیدوار بود، اما نشان دهنده طرح و ایده ای جسورانه بود که ارتش های دیگر مطمئناً در سال های بعد به آن توجه خواهند کرد. پایان دادن به جنگ جهانی دوم با این حال، پیشرفت در برد هواپیما و ظهور موشک های کروز دوربرد اساساً این ناو زیرآبی را منسوخ کرد.
