چند روز پیش بود که وزیر آموزش و پرورش وارد بحث قیمت بلیت سینما شد. سید عباس صالحی وی در این خصوص گفت: قیمت بلیت سینما یک دغدغه دوجانبه است; یعنی هم تماشاگران و هم مخاطبان با آن درگیر هستند. تماشاگران سینما درباره فروش فیلم و قیمت بلیت بحث می کنند یکی آنها به عوامل موثر در شغل خود نگاه می کنند. فضای مصرف عمومی نیز شرایط و مشکلات خاص خود را دارد. اما ممکن است با توجه به شرایط، منافع این دو گروه در کنار هم جمع شود; کاری که از قبل شروع شده بود و نمونه اش بلیت نیم بها سه شنبه ها بود. البته می توان روی تخفیف های جدید هم کار کرد تا سینمای پررونقی داشته باشیم و سینماداران و سینماگران متضرر نشوند.
به گزارش همشهری آنلاین؛ بحث افزایش قیمت بلیت از اسفندماه سال گذشته مطرح شده بود اما تا این لحظه که 9 ماه از سال می گذرد هنوز محقق نشده است. درست یک سال پیش بود که سقف بلیت سینماها 80 هزار تومان تعیین شد و بعد از جشنواره فجر گذشته زمزمه بلیت های 100 هزار تومانی در محافل غیرسمی به گوش می رسید. این زمزمه ها هرگز رنگ واقعیت را ندیده اند. مجموعه اتفاقات امسال از تغییر دولت و سپس تعطیلات مهرماه باعث شد این موضوع تا امروز به تعویق بیفتد اما شنیده ها حکایت از افزایش قیمت بلیت سینما در هفته های آینده دارد.
زمانی که همه طرف ها می توانند راضی باشند
البته در این بحث همانطور که وزیر فرهنگ هم اشاره کرده است باید منافع همه طرف ها در نظر گرفته شود. در رأس این هرم، مخاطبانی قرار دارند که در دو سال اخیر استقبال ویژه ای از سینماها کرده اند و باعث شکسته شدن رکوردهای چند ساله و گاه دو دهه ای سینما در 21 ماه گذشته شده اند. بنابراین برای تداوم شکستن این رکوردها که از ضروریات حیات صنعتی سینما محسوب می شود، باید نگاه ویژه تری به مخاطب در مثلث منظم سینماگر، تهیه کننده (و پخش کننده) و مخاطب داشت. در حال حاضر سینما ارزان ترین تفریح مردم محسوب می شود و این گنجینه باید حفظ شود.
از سوی دیگر با واقعیتی ناب روبرو هستیم که طی آن هزینه تولید یک فیلم سینمایی فراتر از تورم موجود، با رشد قابل توجهی همراه بوده است. این روند باعث جهش قابل توجهی در اجاره لوکیشن، دستمزد بازیگران و خدمه، تدارکات و رده های استودیویی و… شده است به طوری که هزینه یک فیلم کم هزینه در بهترین حالت به 10 میلیارد تومان می رسد. بنابراین طبیعی است که 30 میلیارد تومان کمترین قیمتی است که برای ساخت یک درام شهری با 2 بازیگر باید در نظر گرفته شود. ارقامی که همچنان رو به افزایش است و طبیعتا سقف بلیت 80 هزار تومانی به عنوان محل اصلی بازگشت این سرمایه، نمی تواند وضعیت موجود را جبران کند.
از سوی دیگر سینماداران با افزایش قیمت سالن ها مواجه هستند. از مقوله بیمه و دستمزد پرسنل گرفته تا تورمی که قیمت تجهیزات را بالا برده است. در مجتمع های تجاری هزینه های فصلی نیز به این هزینه ها اضافه می شود که رقم قابل توجهی است به طوری که کاهش ارزش ریال یکی از بهترین سینماهای پایتخت روزی 150 میلیون تومان قیمت دارد که رقم قابل توجهی است.
همه اینها بحث های اقتصادی برای مقوله افزایش قیمت بلیت سینماست که می توان با یک مهندسی درست به گونه ای ترتیب داد که هیچ یک از طرفین ضرر نکنند.
برای افزایش مخاطب برنامه ریزی می کند
بهترین راه حل برای چنین شرایطی استفاده از طرح بلیت با قیمت شناور است که در همه کشورهای دارای صنعت سینما اجرا شده است اما در کشور ما این هنر به صورت استاندارد و موجه رعایت نمی شود. قیمت بلیت سینما در صبح شنبه و پنجشنبه شب یکی این درست نیست و این روند، به عنوان یکی یکی از شاخص های مقوله صنعتی شدن باید با جدیت اجرا شود. اتفاق می افتد که مخاطبان هدف برای روزهای مختلف و حتی اکران مشخص می شوند و این چابکی با نگاهی آسیب شناسانه به وضعیت مخاطب سینما، قطعا افزایش مخاطب و افزایش فروش سالانه گیشه را به دنبال خواهد داشت. سینماها
جدای از این می توان به بحث قدیمی «کارت بلیت» اشاره کرد و با احیای مقتضیات روز، این راهکار را بهینه کرد و به چشم ظرفیت جدید مخاطب به آن نگاه کرد که از طریق آن، بخشی از مخاطبان که تا به حال چندان قوی نبوده اند جذب سینما نشده اند.
نکته بسیار مهمی که برای همه طرف ها جذاب است و قطعا نقش پررنگی در روند صنعتی شدن سینما دارد، درآمدی است که سینما از فعالیت های فوق برنامه و جانبی به دست می آورد. مهمترین این موارد مربوط به پخش مسابقات مهم فوتبال است که در قالب تک سنس مخاطبان زیادی را روانه سینماها کرده و اقتصاد خوبی را برای سینما فراهم می کند. در همه کشورهای بزرگ سینمادار، 30 درصد از هزینه‌های تئاتر با این اقدامات تامین می‌شود، در حالی که در سینماهای ایران از چنین اصل مهمی غفلت شده است، در حالی که در معدود دفعاتی که این اتفاق افتاده، استقبال بسیار خوبی از این گونه برنامه‌ها شده است.
بنابراین لازم است از این فرصت در نظر گرفته شود، اولاً نسبت به مجوزهای بلندمدت این گونه طرح ها اقدام شود و به صورتجلسه نهایی تصویب موکول نشود و ثانیاً با در نظر گرفتن سازوکارها، درصدی از این درآمد تقسیم شود. در میان صاحبان فیلم های روی پرده به طوری که نباید با چنین طرحی مخالفت کرد.
تفویض اختیار برای افزایش ضریب اشغال صندلی ها
بر اساس این ابتکارات ذکر شده می توان ضریب اشغال صندلی های سینما را افزایش داد. این امر باعث می شود که افزایش قیمت بلیت چندان زیاد نباشد و در واقع به جای اینکه قیمت ریالی بلیت بسیار بالا برود، هر روز مخاطبان بیشتری را روانه سینما می کند تا با افزایش ضریب اشغال صندلی، نوعی بهره وری در این صنعت ایجاد می شود و همه طرفین باید از وضعیت موجود راضی باشند.
علاوه بر این، می‌توانیم روی انگیزه‌های بیشتری برای افزایش تعداد مخاطبان کار کنیم و نه تنها روی قیمت بلیت در اقتصاد تک محوری مانور دهیم. در دنیای صنعتی چند بعدی امروز، تصور افزایش قیمت بلیت و افزایش فروش در گیشه با همین عامل، سیاست اشتباهی است که در میان مدت و بلندمدت ضربه هولناکی را به دو طرف وارد خواهد کرد. نحوه ارتباط سینما و تماشاگر
با چنین دستوری، افزایش قیمت بلیت نه تنها کاهش مخاطب را به دنبال خواهد داشت، بلکه با یک مهندسی درست، فضاهای جدیدی پیش روی مخاطبان و همه اقشار صنعت سینما قرار می گیرد. این توافقنامه با بهره وری هوشمندانه باعث درآمدزایی زیادی برای سینما خواهد شد و از طرفی سرانه نشاط اجتماعی کشور نیز افزایش چشمگیری خواهد داشت.