دورهمی سه ایرانی مشهور در دبی، تیتر یک اخبار شد

بهترین ها: حضور سه بازیکن ایرانی شاغل در تیم اتحاد کلبه به نام‌های مهدی قیدی، شهریار مقانلو و سامان قدوس در جشن ملی امارات با لباس‌های سنتی عربی و اجرای آیین‌های محلی مانند رقص، واکنش‌های متفاوتی را در فضای مجازی برانگیخت. برخی از این اقدام انتقاد کرده و حضور وی در مراسم کشوری دیگر را زیر سوال برده اند. اما آیا واقعا این اقدام در خور نقد است و باید آن را مغایر با ارزش های ناسیونالیستی دانست؟

Diario Usulgra: سقف رویایی این 3 بازیکن بسیار کوتاه است!

روزنامه خراسان در یادداشتی انتقادی با تاکید بر حضور سه ملی پوش کشورمان در مراسم روز ملی امارات با «سقف کوتاهی از رویاها» نوشت: چند روزی است که عکس ها و فیلم هایی از مهدی قائدی، شهریار مقانلو و سامان قدوس با لباس های عربی، پرچم امارات، رقص با شمشیر و … مربوط به روز ملی امارات منتشر شده و در میان بسیاری از کاربران واکنش های منفی داشته است. . تعداد کمی از ایرانیان از ادعاهای نادرست امارات در مورد جزایر سه گانه کشورمان بی خبرند. جزایری در دل خلیج فارس وجود دارد و کمتر ایرانی نداند که اماراتی ها برای اثبات حقانیت آنها در این موضوع تلاش خواهند کرد. حال اگر یک ایرانی ورزشکار شناخته شده ای باشد، وظیفه او در این مورد خطیرتر است و زمانی که قرار است برای تیم اماراتی بازی کند، باید این حساسیت ها را به شکلی خاص بشناسد و به آن ها پایبند باشد. مدیر برنامه و … در طی مراحل امضای قرارداد.

اگرچه مراسم روز ملی امارات ربطی به ادعاهای واهی این کشور درباره جزایر سه گانه ندارد، اما وقتی کشوری نسبت به تمامیت ارضی ما رفتار خصمانه و نامناسبی دارد و اصرار عجیبی بر تکرار آن دارد، نمی توانیم و نباید این را فراموش کنیم. او با واکنش های منفی مردم روبرو می شود. شاید بتوان گفت بازیکن تحت قرارداد باشگاه است و باید به آن عمل کند. اولاً مشهود است که در قراردادهای بازیکنان ایرانی با تیم های خارجی نکات متفاوتی در خصوص تبلیغات برخی محصولات، شرکت در مراسم و … وجود دارد که در غیر این صورت نادرست است. بازیکن باید طبق قراردادی که با باشگاه دارد در زمین بازی حرفه ای رفتار کند. اما در کجای دنیای فوتبال دیده ایم که فوتبالیست ها با لبخندی بر لب در چنین مراسمی شرکت کنند که انگار آن کشور به بخشی از خاک ما نگاه می کند؟

خلعتبری سال ها پیش وقتی دید که نام لیگ امارات مغایر با ارزش های ملی ماست، قرارداد خوبش را فسخ کرد و یک طرفه آن را فسخ کرد. چندی پیش امین حزباوی که با وجود سن کمش برای السد قطر خوش درخشیده بود، وقتی دید که تداوم قراردادش منوط به حضورش در تیم ملی قطر است، برگشت و دیدیم که بازیکنی آمادگی کمی دارد. در انتخاب، اما او همه چیز را به کشورش می دهد، حتی پول و ترجیح می دهد ترتیب داده شود.

اما در مقایسه با سقف رویایی این 3 بازیکن، خیلی کوتاه است. کاپیتانی که باید با چنین استعداد درخشانی در اروپا بازی کند به لیگ هایی از این دست راضی است. مقانلو که حدود چهار سال پیش نیم فصل را در پرتغال سپری کرد، به سرعت نسبت به اروپا بی تفاوت شد و به ایران بازگشت. سامان قدوس هم از لیگ برتر انگلیس آمد تا پول اماراتی ها را بگیرد. جدی رفقا اگه سقف آرزوتون کمه لااقل به نفع کشورتون تو این نمایش حاضر نمیشید.

شاید این ایراد وارد نشده باشد!

اما شاید بهتر باشد موارد مشابه در دنیای فوتبال را تحلیل کنیم. کریستیانو رونالدو ستاره پرتغالی تیم النصر سال گذشته به همراه دیگر ستاره های شاغل در لیگ این کشور در جشن ملی عربستان شرکت کرد. او لباس سنتی عربی می پوشید و حتی در رقص شمشیر ظاهر می شد. کریم بنزما، ستاره فرانسوی اتحاد نیز دست به اقدامی مشابه زده است. جالب اینجاست که این رویدادها در خود ایران بازتاب مثبتی داشت و نشانه تعامل فرهنگی و احترام به سنت های کشور میزبان تلقی می شد.

حضور بازیکنان ایرانی در مراسم ملی امارات در سطح حرفه ای و اجتماعی تفاوتی با حضور رونالدو یا بنزما در مراسمی مشابه در عربستان ندارد. آنها با این اقدام احترام خود را به فرهنگ و سنت های محلی نشان دادند. موضوعی رایج و پذیرفته شده در فوتبال حرفه ای. توجه به این حرکت علیه هویت ملی یا میهن پرستی با منطق فوتبال حرفه ای نمی گنجد. این بازیکنان تمام توان خود را برای تیم ملی ایران در میادین بین المللی به کار گرفته اند و جایگاه خود را به عنوان نماینده کشورشان حفظ کرده اند.

برای مقایسه، می توانیم یکی وی به جنجالی ترین عکس های فرهاد مجیدی ستاره سابق فوتبال ایران اشاره کرد. او هنگام بازی برای الوصل امارات عکس یک شیخ اماراتی را روی پیراهن خود داشت. این موضوع در آن زمان نیز بحث برانگیز بود، اما در نهایت به عنوان بخشی از تعاملات فرهنگی و حرفه ای او در فوتبال امارات پذیرفته شد.

با این حال، شرکت در مراسم ملی کشور میزبان، به ویژه در رشته ای مانند فوتبال که مرزهای جغرافیایی و فرهنگی را درنوردیده است، نشانه تعامل و احترام متقابل است و شاید بهترین تداعی را با کلماتی مانند «خیانت» یا «خیانت» داشته باشد. بی احترامی به ایران.» شاید بتوان این اقدامات را مصداق مثبت احترام به فرهنگ های مختلف و ایجاد پیوندهای فرهنگی در ورزش حرفه ای به جای عصبانیت دانست.