گزارش کردن بازتاب آنلاین نقل شده از اطلاعات آنلاینورزشگاه تختی که قبل از انقلاب فرح آباد/فرح نام داشت. یکی این یکی از عجیب ترین طرح های کابل در جهان است و در زمان خود آنقدر ایده جسورانه و مدرن بود که پیمانکاران آلمانی می گفتند که اجرای آن غیرممکن است. اما این ورزشگاه به همت معمار تازه فوت شده اش در جهان شهرت یافت و در تمام این سال ها در سایه و نام ورزشگاه آن سوی تهران یعنی استادیوم آزادی ایستاد.
از فرح آباد تا تختی
ساخت این ورزشگاه از سال 1346 آغاز شد و تا سال 1352 به طول انجامید و در عین حال مراحل ساخت و پیشرفت آن با ورزشگاه آریامهر (که پس از انقلاب به آزادی تغییر نام داد) مقایسه شد و با وجود ویژگی های متفاوت و منحصر به فرد آن هرگز قابل مقایسه نبود. به آزادی بزرگ همگام با ورزشگاه. معمار فرح آباد جهانگیر درویش ششم است آذر خبر درگذشت وی در سن 91 سالگی در رسانه ها منتشر شد.
تختی، بزرگترین سازه کابلی جهان
جهانگیر درویش که در تهران و تورین (ایتالیا) فارغ التحصیل شده و دارای مدرک دکترای معماری است، در اوایل دهه 1940 و 1950 در صحنه معماری ایران و جهان بسیار مشهور بود و در خارج از کشور زندگی می کرد. فرح دیبا، ملکه وقت ایران، در سفری به ایران در دهه چهل شمسی، از طریق مجلات از حضور درویش باخبر شد و از او دعوت کرد تا در ایران زندگی کند و به کشورش خدمت کند. در همان زمان سازمان تربیت بدنی به او دستور ساخت این ورزشگاه را در محلی که قبلاً به عنوان میدان سوارکاری بوده و به فرح آباد معروف بود، داد. نام ورزشگاه نیز برگرفته از نام این منطقه است و به عنوان مخفف آن فرح نیز نامیده می شود.
معماری پل
درویش طرح متهورانه خود را برای ساخت به اروپا می آورد، اما این طرح آنقدر پیشرفته و سخت است که پیمانکاران آلمانی در جلسه ای به او می گویند این پروژه اصلا امکان پذیر نیست. با این حال، او بر ادامه کار اصرار دارد و برای راه اندازی آن با شرکت هایی در انگلیس و اسپانیا همکاری می کند. او ایده های خلاقانه ای برای ساخت این سازه با کابل داشت و از کارگران الجزایری استفاده کرد که کار با کابل را بلد بودند. فرح آباد یا تختی بزرگترین استادیوم کابلی جهان است. در همان زمان گفته می شد که ایده ساخت آن از استادیوم المپیک مونیخ آلمان الهام گرفته شده است، اما مرحوم درویش این موضوع را تکذیب کرد. او همچنین الهام گرفتن از شکل تاج فرح دیبا برای ساخت این ورزشگاه را تکذیب کرد و گفت نمی‌دانم چگونه برخی می‌توانند چنین چیزی را باور کنند.
رابطه مردم با ورزشگاه
این پروژه در اوایل دهه 50 با اعتبار 190 میلیون تومان به پایان رسید. با این حال، این تمام پروژه نیست، یک مجموعه استخر و یک سالن با 5000 صندلی در کنار آن افتتاح می شد. مرحوم درویش می گفت که مردم در روز افتتاحیه معماری متفاوت را به قدری دوست داشتند که بعد از بازی ساعت ها در راهروهایی که سقف آن شبیه بازار است قدم می زدند و به فریادهایی که از بلندگوها می آمد گوش می دادند و از آنها می پرسیدند که چپ. استادیوم
حضور تاریخی برزیل در ورزشگاه تاریخی
افتتاحیه این ورزشگاه یکی یکی از تاریخی ترین بازی های تیم فوتبال کشورمان است. در روز جمعه 7 خرداد در سال 1355 قبل از شروع جام ملت های آسیا به میزبانی تهران و تبریز (1976) و در حالی که حشمت مهاجرانی به تازگی هدایت ایران را بر عهده گرفته بود، تیم المپیک برزیل برای انجام دو بازی دوستانه به ایران آمد. برزیل در تهران و اصفهان بازی کرد و در تهران با تیم ملی ایران در ورزشگاه فرح آباد که فرح نام داشت بازی کرد. تیم ملی ایران که در این بازی سبزپوش شده بود با گل های علیرضا عزیزی و ناصر نورایی مقابل تیم ملی المپیک برزیل به تساوی ۲ بر ۲ دست یافت. این تیم برزیل در المپیک مونیخ مقام چهارم را کسب کرد و در جام جهانی 1978، 1982 و 1986 تکیه گاه تیم ملی برزیل بود. میرفخرایی (46- بیژن ذوالفقارنسب)، حسن نایب آقا، پرویز قلیچ. خانی، علی پروین، علیرضا عزیزی، حسن روشن، ناصر نورایی. علیرضا سهری (70-گارنیک شهبندری)
میزبان لیگ برتر ایران است
قبل و بعد از انقلاب مسابقات فوتبال لیگ تخت جمشید و بعد از آن جام باشگاه های تهران در امجدیه (شهید شیرودی) و آریامهر (آزادی) برگزار شد. این ورزشگاه میزبان بازی های جام قدس و آزادگان و بعدها لیگ برتر آزادی بود و تختی هرگز نتوانست جایگاهی در بین استادیوم های فوتبال کشور به دست آورد. اما در اوایل دهه 1380 که ورزشگاه آزادی وضعیت اسفناکی داشت و زمین چمن آن در حال احداث بود، برای مدتی مسابقات لیگ در تختی برگزار شد. اما پس از آن دوباره به فراموشی سپرده شد و در وضعیت اسفناکی قرار گرفت که حالا که ورزشگاه عضدی به دلیل تعمیرات گسترده تعطیل است، علیرغم وعده مسئولان دیگر نتوانسته میزبان بازی های لیگ باشد. تختی به دلیل معماری خاص و منحصر به فردش در عرصه معماری از شهرت جهانی برخوردار است، اما مجموعه ای است که انگار هیچکس نمی داند با آن چه کند!
۲۵۹