«جهانگیر درویش» طراح و معمار ایرانی، ۶ آذر و در سن 91 سالگی درگذشت. پدرش سعداله خان درویش از مبارزان تأثیرگذار جنبش جنگل بود. یکی یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی آن، ساخت ورزشگاه تاچتی در سال ۱۳۴۵ بود.
بازتاب آنلاین “جهانگیر درویش” طراح و معمار ایرانی 6 آذر و در سن 91 سالگی درگذشت. وی در سال 1312 به دنیا آمد و بر اثر کهولت سن درگذشت.
به گزارش ایسنا، پدرش سعداله خان درویش از مبارزان تاثیرگذار جنبش جنگل بود. تحصیلات متوسطه را در دبیرستان های البرز و الافق با نمرات عالی به پایان رساند. از سال 1377 تا 1378 دوره دو ساله مقدماتی معماری را در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران گذراند. سپس برای ادامه تحصیل در رشته معماری به ایتالیا رفت و مدرک کارشناسی ارشد خود را از دانشکده معماری رم ایتالیا دریافت کرد. وی همچنین تحصیلات دکتری خود را در دانشگاه پلی تکنیک تورین ایتالیا در سال 1341 به پایان رساند.
فعالیت حرفه ای درویش از سال 1341 در ایتالیا، ایران و آمریکا در این زمینه آغاز شد. درویش در سال 1344 مؤسسه معماری درویش را در تهران تأسیس کرد و در سال 1362 «دکتر. موسسه معماری درویش» در ایتالیا. او معمار استادیوم تختی و طراح نقشه موزه ایران درودی است. از پروژه های معروف او می توان به موسسه ملی آموزش و پرورش مازندران، مرکز صدا و سیمای تهران، بندرعباس، شیراز، ارومیه و تبریز، استادیوم تختی تهران، ساختمان مرسدس بنز در تورین و ماکت مرکز خرید هیوستون اشاره کرد. فروش ساختمان کرایسلر، مزدا، تویوتا، رنو، جیپ.
یکی یکی از مهم ترین آثار تاریخی آن، ساخت ورزشگاه تختی در سال 1345 بود. این ورزشگاه که در شرق تهران قرار دارد، اولین مجموعه ای است که از سیستم کابلی برای پوشش همه جانبه استفاده می کند.
وی پیش از این در گفت وگو با ایسنا درباره تفاوت های این ورزشگاه و نحوه ساخت آن گفت: فرح دیبا از طریق مجلات پیگیر حضور من در ایران شده بود. البته او اصرار داشت که به ایران برگردم و در کشور خودم زندگی و کار کنم چون کشور به ما نیاز دارد. کلاس تربیت بدنی هم وظیفه انتخاب زمین برای ساخت ورزشگاه را به من داد که گواهی زمین را هم به صورت رایگان دریافت کردم. بخشی از این سرزمین را از پروفسور علم پزشک برجسته و بخشی دیگر را از هموطنان زرتشتی خود گرفتیم. هیچ تعارفی ندارم و حرفم را علنی می گویم. تختی ویژگی خاصی دارد که هیچ کدام از ورزشگاه ها آن را ندارند. سه خیابان مجزا برای جایگاه ویژه ورزشکاران و مردم در نظر گرفته شد. حتی بازیکنان تیم های مختلف که از درهای شمالی و جنوبی می آیند می توانند از یک پاساژ زیرزمینی عبور کنند تا تا زمانی که وارد زمین نشوند به هم نرسند.
علاوه بر این فردی که می خواهد وارد جایگاه ویژه شود می تواند از طریق رمپ پشت ورزشگاه و با هلیکوپتر از ارتفاع هشت متری خود را به جایگاه ویژه برساند. طراحی این ورزشگاه بر اساس دو سهمی است که تقارن یک سهمی به سمت بالا و تقارن سهمی دیگر که از بتن ساخته شده به سمت پایین است. چنین نیرویی از اتصال دو سهمی دافعه ایجاد می شود. این ورزشگاه به شکل کابل است و من تصمیم گرفته ام که ستون های این ورزشگاه بیرون و جلوی چشم نباشد. البته خواص دیگری هم دارد. تمام نور روی کابل است. با توجه به موقعیت مکانی آن، یک سوم پروژکتورهای سایر استادیوم ها نصب شده است، در حالی که روشنایی آن با سایر استادیوم ها یکسان است. یاد و نامش گرامی است.