همشهری آنلاین نوشت: ژانر جنایی یکی این یکی از محبوب ترین ژانرهای فیلم و سریال در سراسر جهان است. فیلم‌های جنایی و سریال‌های زیر ژانرهای مختلف کنجکاوی ما را برای حل معماها و کشف انگیزه‌های افراد تحریک می‌کنند و گاهی اوقات واقعیت نظام قضایی و اجرای عدالت را منعکس می‌کنند.
اکثر سریال‌های تلویزیونی ایران متعلق به ژانر جنایی هستند. سریال هایی در زیرژانرهای معمایی، پلیسی، دادگاهی، مافیایی، انتقام جویی و دزدی در قالب داستان با زمینه های اجتماعی و خانوادگی در سال های اخیر تولید شده و دوباره در حال تولید است. اما چرا ژانر جنایی در شبکه های خانگی به نقطه اشباع رسیده است؟ ما چندین دلیل برای این موضوع را بررسی کردیم.
1. داستان های جالب
بیش از هر چیز ژانر جنایی به داستانی جذاب و مخاطب پسند نیاز دارد. شخصیت ها و پیچش های این ژانر زمانی که یک داستان هیجان انگیز و سرگرم کننده وجود دارد حفظ می شود. بدون داستان خوب، ما شخصیت و غافلگیری نداریم. اما سریال های جنایی ایرانی معمولا خط داستانی جذابی ندارند. آنها فاقد اسرار قانع کننده هستند و بنابراین شخصیت های آنها قابل باور نیستند.
2. شخصیت ها را پرورش دهید
بریکینگ بد والتر وایت را به یاد بیاورید. یک معلم عادی، یک پدر دلسوز و یک شوهر مهربان که به دلیل سرطان تبدیل به یک تولید کننده و توزیع کننده بی بدیل دارو شد. او از حد خود فراتر رفت، از جنایت ابایی نداشت و در نهایت از قدرتی که به دست آورده بود لذت برد. سریال های جنایی خوب امکان ساخت چنین شخصیت هایی را می دهد، اما کدام سریال جنایی وطن ایرانی شخصیت جذاب و خاطره انگیزی خلق کرد؟ با این حال، سازندگان سریال بر این باورند که روزی حتی اگر مدام شکست بخورند، شخصیتی به جذابیت والتر وایت را خواهند نوشت و بازی خواهند کرد.
3. جنبه های روانی
مجرمان و بزهکاران از نظر روانی ضد اجتماعی فرض می شوند. چقدر این فرض درست و علمی است و چقدر در داستان ها، کتاب ها و فیلم ها تخیلی باقی می ماند. برای یک فیلمنامه نویس مهم است که بداند شخصیت برای پیشبرد داستان و ارائه سورپرایزهای هیجان انگیز چه امکاناتی را ارائه می دهد. علاوه بر جنایتکاران، افسران پلیس و حتی قربانیان نیز می توانند شخصیت های جذابی از نظر روانی باشند. سریال های جنایی ایرانی فاقد شخصیت هستند. شخصیت شرور با رفتار غیرمعمول و انگیزه ها و نیازهای متفاوت در چارچوب های داده شده و کلیشه ای نمی گنجد و در بهترین حالت به کپی برداری از یک آنتاگونیست خارجی (شخصیت علیه قهرمان) تبدیل می شود.
4. واقع گرایی
بسیاری از داستان های جنایی در فیلم ها و سریال های خارجی بر اساس وقایع واقعی ساخته شده اند، اما در نمونه های ایرانی این گونه نیست. اساساً کار بر روی پرونده های جنایی واقعی در ایران مشکل ساز است و گروه تولید را درگیر یک روند طولانی و شاید بی پایان رویارویی با نهادهای قضایی می کند. نیاز نمایشی یک چیز است و میل به نهاد عدالت چیز دیگری. موانع و محدودیت ها مانع از تبدیل شدن سریال های ایرانی به داستان واقعی می شود.
۵. نبود خلاقیت
در این شرایط کنونی می توان برای سریال های جنایی داستان هایی با محتوا و خط داستانی بهتر نوشت. اما فیلمنامه نویسان ایرانی احتمالاً از غیرخلاق ترین نویسندگان سینما هستند. آنها همیشه پشت مخاطب هستند و چیزها را به گونه ای تعریف می کنند که قابل پیش بینی باشد و برای مخاطب طاقت فرسا نباشد. با این حال، داستان جنایی همچنان در پخش داخلی بیش از حد تولید می شود، بنابراین ممکن است تغییری در جدول پخش این سریال ها ایجاد شود.
