به گزارش همشهری آنلاین، اقوام مختلف بازی های متفاوتی دارند. به دلیل مهاجرت از شهرهای مختلف به تهران، بازی هایی در این شهر رواج یافت که در بین کودکان و نوجوانان طرفداران زیادی داشت. مهرشاد کاظمی برخی از این بازی ها را بر اساس تحقیقات انجام شده در مناطق مختلف تهران برایمان تعریف می کند:
شالان آتلما
یکی یکی از بازی هایی که در تهران با نام ایل شاهسون پرطرفدار بود، بازی شالان اتلما بود. معنی این کلمه پریدن از روی روسری بود. این بازی با 3 نفر انجام شد. دو نفر از بازیکنان روسری را از دو طرف گرفتند و نفر سوم از روی آن پرید. سپس پارچه را گام به گام بالا می آورند تا جایی که پای فرد پرش کننده با پارچه برخورد کند.
در این صورت روی صندلی خود بنشینید یکی از دو نفر تغییر می کند. اگر بازی توسط دو تیم انجام شود، هر یک از اعضای تیم که پایش به روسری برخورد کند از دور حذف می شود و سایر بازیکنان به پریدن از روی روسری ادامه می دهند. بازی تا جایی ادامه می یابد که آخرین نفری که در پای یک گروه است، شال را لمس کند. در این صورت مکان دو گروه تغییر می کند.
عکس یادگاری کودکان چیزر در دهه 1940
سورسورموک
سورسورموک بازی محله های ترک زبان تهران بود. 6 نفر جمع شدند و با یک تکه استخوان بازی کردند. یکی از بازیکنان به عنوان رهبر یا رهبر انتخاب شد. مردم با پشت به میدان ایستادند، رهبر گروه کمی از مردم فاصله گرفت و استخوان را پرتاب کرد. او همچنین مکانی را به نام مارتا تعیین کرد تا مردم پس از یافتن یک تکه استخوان او را به آنجا ببرند.
وقتی بازی شروع می شود، همه به سمت زمین می دوند و به دنبال استخوان می گردند. اگر کسی خم شود، دیگران برای گرفتن استخوان به او حمله می کنند. به همین دلیل با تکرار چندین بار این عمل، افراد از حساسیت دیگران کاسته و در فرصتی که پیش آمد، با برداشتن استخوان به باتلاق می‌روند.
گوش فیتیله ای
تعداد افراد در این بازی نامحدود است. یک نفر به عنوان شروع کننده بازی انتخاب می شود و جسمی را که می تواند سنگ یا توپ کوچک باشد به دوردست پرتاب می کند سپس بقیه گروه می دوند تا به شی مورد نظر برسند. اگر یکی اگر بازیکن موفق شد اولین نفری باشد که به آن می رسد و آن را می گیرد، باید به لیدر برسد و آن را به او تحویل دهد. هیجان بازی آنجا بود که سایر هم تیمی ها راه او را بستند و اگر موفق شوند او را بگیرند بازنده است و باید دوباره شی را پرتاب کند. این بازی عمدتاً برای مردم یزدی ساکن تهران در نظر گرفته شده بود.