اگر نام امین الله رشیدی را جست و جو کنید با تصویر مردی آراسته و خوش پوش با لبخندی پهن روبه رو می شوید. رشیدی در قیافه اش به همان اندازه ظریف بود و آرام صحبت می کرد. او با عشق فراوان از گذشته و موسیقی صحبت کرد. او متعلق به نسلی بود که تا آخرین لحظه قلبشان به عشق موسیقی می تپید.
به گزارش ایسنا، امین الله رشیدی که شامگاه گذشته – بیست و دوم مهرماه درگذشتش اعلام شد، موجی از امید و عشق به زندگی داشت. چون حتی وقتی به 91 سالگی رسید گفت: قبول ندارم امروز 91 سال دارم اما در شناسنامه ام اینطور نوشته شده است، شما هم مثل من با فرزند درونتان خلق کنید و در باشید. او با او صادق، روراست و بی ادعا است.
او اما همیشه در صحبت‌هایش می‌گفت: «در این زمان که موسیقی آشفته و بی‌نظم است و دیگر آهنگ دل‌تان را نمی‌شنوید، بگذارید بیایند و آثاری که از من باقی مانده را ببرند تا جوانان از آنها استفاده کنند. ” من تنها بازمانده هنرمندان دهه 30 و 40 هستم که دستانشان پر از ترانه هایی است که عطر آن سال ها را دارد. جوانانی هستند که صدای خوبی دارند و می توانند این آثار را بخوانند. یک ارکستر به من بدهید تا خودم این کار را انجام دهم.»
با این حال آرزوهای او برآورده نشد تا این هنرمند در حالی که به قول خودش تنها بازمانده نسل طلایی موسیقی بود و باید به خواسته ها و خواسته هایش توجه کرد، تا مریض نشد.
در واقع رشیدی به عنوان یکی او یکی از وارثان موسیقی ایران، تاریخ شفاهی موسیقی کشور بود. با کمک او می شد به دل آن دوران رفت و با حرف ها و خاطرات او فیلم های مستند ضبط کرد.
رشیدی 40 سال از اجرا دور ماند اما با این حال در سال 1372 دو کنسرت موسیقی در اصفهان و تهران اجرا کرد.
وی در گفت وگویی درباره سال های دوری از عرصه موسیقی گفت: از جوانی تا امروز مراقب خودم بودم و احساس می کنم یک جوان 35 ساله هستم و دوست دارم برای مردم بخوانم تا اینکه من 100 سال دارم، اما مافیای موسیقی هر روز یک خواننده جدید معرفی می کند، اما آن تصنیف هایی که در سال های دور ساخته شده اند کجاست هر شنونده ای را به خدا نزدیک می کند.»
رشیدی اما کار خود را در رادیو از سال 1327 آغاز کرد و خودش نیز در این باره گفته است: «از سال 1327 که هنوز ضبط صوت به ایران نیامده بود به عنوان خواننده در رادیو کارم را شروع کردم و دوم به اجرای زنده پرداخت. رادیو به مدت پنج سال اولین بار که صدایم را از رادیو شنیدم، یک دگرگونی را احساس کردم در نواختن تار و نت، جناب موسی خان معروف بود.
شعر این اثر توسط دکتر محمدعلی مشایخ سروده شده است و آهنگ “درد فراق” نام دارد. اولین بار آقا موسی من را رئیس صدا کرد یکی علی محمد خادم میثاق، فارغ التحصیل سال دوم هنرستان موسیقی تهران، مدیریت ارکستر را بر عهده داشت و خود پیانو می نواخت. همچنین آقایان مصطفی الله سپهری ویولن، عباس زندی تار و سه تار، ولی الله البرز نوازنده کلارینت و حسین همدانیان نوازنده سازهای کوبه ای بودند. این آهنگ را به صورت زنده اجرا کردیم و از رادیو پخش شد.
وی درباره علت ماندگاری آثار موسیقی آن زمان نیز گفته است: «دو دهه 30 و 40 که اوج شکوفایی موسیقی و ادبیات ایران بود، خوانندگان رادیو و تلویزیون هر کدام طبقه خاصی داشتند. صدا مثل الان نبود که صدها صدا شبیه هم هستند. آن زمان نوع صدای خواننده ها و سبک خوانندگی آنها در ذهن مردم باقی می ماند. افول از دهه 50 شروع شد و خواننده های زیادی روی کار آمدند که هیچ کدام از آنها به یاد نمی آید. وقتی سیاست در کار هنری دخالت کرد، موسیقی و ادبیات ما به جایی رسید که می بینیم. به هر حال دیگران می آیند و ما می رویم، اما چیزی که از آدم می ماند فقط صداست.»