توجه به شبکه تلویزیونی خانگی در ایران از زمان کرونا با جهش مواجه بوده و در عصر امروز تبدیل شده است. یکی به یکی از پایه های ثابت سبد فرهنگی خانواده ها تبدیل شده است. مخاطبان این محصولات را یا از طریق خود پلتفرم‌های نمایش خانگی دنبال می‌کنند یا با دانلود آنها، حالا ممکن است سریال‌های داستانی یا برنامه‌های گفتگو محور، برنامه‌های رقابت محور و… باشد.
به گزارش عصر ایران آنچه این روزها به چشم می خورد این است که بیشتر تولیدات سریال ها یا برنامه هایی تکراری است که در گذشته موفق بوده و به نوعی پرچمدار بوده اند.
به عنوان مثال محبوبیت سریال پوست شیر باعث شده تا تعداد زیادی سریال پلیسی (جنایی-معمایی) تولید شود که همگی سعی می کنند مسیری مشابه سریال های شاخص را طی کنند. یا سریال جیران به دوران قاجار و به ویژه حرم و بارگاه ناصرالدین شاه قاجار توجه می کرد.
در سینمای ایران هر چند سال یک بار فیلم هایی داشته ایم که بر اساس موفقیت فیلم های دیگر ساخته شده اند، مثلاً دوره تقلید از فیلم های عباس کیارستمی و اصغر فرهادی که بسیاری از سینماگران به دلیل موفقیت جهانی در عرصه بین المللی تلاش کردند. جشنواره ها آنها سعی کردند از آنها کپی کنند، اما اکنون وقتی به آن دوره نگاه می کنیم، می بینیم که آن فیلم ها فقط کپی بودند و حتی فیلمسازان زیادی بودند که بعدها رویکرد کاملاً متفاوتی نسبت به آن فیلم ها پیدا کردند.
الان هم همین رویه در نمایش خانگی در حال تکرار است و مثلا از این به بعد می توان بر اساس موفقیت های اخیر سریال آخر شب حدس زد. آنها در مرز جدایی زن و شوهر خواهند بود.
حتی این مورد روی تولیدات و محصولات تلویزیون تاثیر گذاشته و مثلا سریال طوبی که این روزها در حال پخش است، در چارچوب داستان و روند اتفاقات، نگاهی به سریال بیندازیم. زخم کاری داشته است
اما واقعیت این است که در نمایش خانگی به دلیل اینکه بودجه آن مانند تلویزیون از بیت المال تامین نمی شود و به هر حال زندگی آن بسیار به بیننده و تداوم جذب مخاطب بستگی دارد، هر برنامه یا سریالی که انجام دهد. توانایی جذب مخاطب را نداشته باشد از مسابقه حذف خواهد شد. خواهد بود
شاید سریال هایی که حتی تولید شدند و ادامه پیدا نکردند یا حتی بعد از چند قسمت با چیدمانی عجیب پایانشان را اعلام کردند چون به هیچ عنوان نتوانستند با مخاطب ارتباط برقرار کنند و آن را ادامه دهند. نبود.
خوبی این موضوع این است که سازندگان باید در تولیدات خود دقت بیشتری داشته باشند وگرنه به سرعت با واکنش تماشاگران مواجه خواهند شد.
بنابراین مهم‌ترین مسئله این است که پلتفرم‌های نمایش خانگی به این نکته توجه داشته باشند که هر داستان یا موضوعی که یک بار موفق بوده است، هیچ تضمینی وجود ندارد که تکرار آن با چند بازیگر دیگر یا حتی همان تیم منجر به موفقیت شود. مثلا سریال داریوش که همان بازیگران و تیم سازنده پوست شیر را دارد اما اصلا نتوانست آن تجربه را تکرار کند.
در دنیای امروز که هر روز یک سریال جدید توسط پلتفرم های بزرگ جهانی مانند نتفلیکس، آمازون، اچ بی او، اپل، اف ایکس، هولو و غیره در دسترس هر مخاطبی در هر کجای دنیا قرار می گیرد، رقابت واقعا سخت است.
در پایان باید گفت که مخاطب ایرانی همواره نشان داده است که به آثار داخلی توجه بیشتری دارد و اگر سازندگان سریال ها و برنامه ها موضوعی جذاب و غیر تکراری با ساختاری استاندارد را به آنها پیشنهاد دهند، قطعا استقبال خواهند کرد. مثلاً در این پایان برنامه هایی مانند صداتو، گل یا پوچ، جوکر، شب های ترانه و غیره یا سریال «در انتهای شب».
هرچه تولیدکنندگان داخلی، مخاطبان امروزی را جدی‌تر و باهوش‌تر بدانند و برای تماشاگرانی که سریال‌ها و برنامه‌های مختلف بین‌المللی را تماشا می‌کنند، محصولی تولید کنند، شانس موفقیت آنها بیشتر می‌شود.