به گزارش مانیبان، پویا جبل عاملی در دنیای اقتصاد نوشت: داستان معروفی وجود دارد که جان راکفلر در سال 1928، یک سال قبل از حوادث بورس نیویورک که منجر به رکود بزرگ شد، کفش های خود را به دستان مردی در وال استریت، و مرد بدون راکفلر به او در مورد سهام با ارزش توصیه کرد.
راکفلر توصیه پسر را به روش خودش اجرا کرد و گفت وقتی یک پسر کفشدار به بازار سهام توصیه می کند باید بازار سهام را رها کند و با این تصمیم ثروت خود را از طوفان 1929 نجات داد و می توان فکر کرد که پشت سر راکفلر نوعی استکبار طبقاتی وجود داشت. اما منطق او کاملا اقتصادی بود.
وقتی تعداد سرمایه گذاران و سرمایه گذاری ها افزایش می یابد و به حداکثر خود می رسد، نرخ بازده کاهش می یابد. بازار سهام در سال 2019 به این حد رسید همستر همچنین “همه” نمی توانند در مدت زمان کوتاهی ثروتمند شوند، بنابراین در بازاری که مردم در آن جمع می شوند، اگر بازیکن باهوشی هستید، باید مراقب باشید.
همیشه جایی برای سرمایه گذاری پیدا کنید که علاوه بر منطق سودآوری، هنگام ورود، بازیگران زیادی نداشته باشد و البته اگر بعد از شما سرمایه گذاران دیگری وارد شوند، خوش شانس خواهید بود و وقتی همه به آن بازار توجه دارند، شما باید آن را ترک کند.
همستر از همان ابتدا بیش از حد مورد توجه قرار گرفته بود و فقط خالق آن می توانست از این توجه استفاده کند. پروژه ای که نمونه دیگری از موفقیت استراتژی راکفلر در بازارهای مالی شد. البته با همین منطق در آینده با خروج تعداد زیادی از تولیدکنندگان این ارز دیجیتال امکان پذیر است. همستر ارزشمند شدن
به عنوان یکی برای طرفداران ایده پول خصوصی، به ویژه در کشورهایی مانند کشور ما، که در آن دولت از حق چند برابر ریال پول زیادی به دست می آورد و کسری آن را پوشش می دهد، ارز دیجیتال یک پروژه منحصر به فرد است. اگرچه از دیدگاه بسیاری از کارشناسان ارزهای دیجیتال، این ارز دیگر نمی تواند نقش پول را ایفا کند و بیشتر یک دارایی خواهد بود، اما همچنان می توان به آینده آن امیدوار بود. زمانی که به دنبال ابزار پرداخت خصوصی هستید که بتواند بدون توجه به اراده دولت ها دوام بیاورد، منطقی است که با دوره ای مواجه شوید که در آن ابزارهای مختلف در بازار آمده و می روند تا مشخص شود کدام ابزار می تواند اعتبار بلندمدت داشته باشد و یک رسانه باشد. پرداخت بیت کوین چنین پتانسیلی را نشان داده است، اما مشکل اصلی آن این است که بسیار محدود است. شاید در آینده ارزهای دیجیتال بتوانند بر این محدودیت غلبه کنند.
شاید ایده پول خصوصی، در نگاه اول، یک ایده افراطی باشد که جریان اصلی آن را دوست ندارد. اما اگر از بحث‌هایی که دهه‌ها در این کشور، از استقلال عملی بانک مرکزی گرفته تا پیشگیری از کسری بودجه در جریان است، خسته شده‌اید، اما با دولتی مواجه شده‌اید که از قدرت ریال به شکلی سیری‌ناپذیر استفاده می‌کند، به یک معجزه فکر کنید. . شما چیزی بودید که پول خصوصی می تواند ایجاد کند. اگر ایرانیان بتوانند معاملات خود را بدون پول فعلی سازماندهی کنند و ابزار پرداختی وجود داشته باشد که بتوان به آن اعتماد کرد و دولت نتواند از حق ضرب آن بهره مند شود، مشکل تورم در ایران به سرعت حل خواهد شد. تمام مشکل تورم این است که ریال تحت کنترل دولت است و این کسی است که قدرت ایجاد آن را دارد. دولت مردم را وادار می‌کند تا با ابزاری که در اختیار دارد، پرداخت‌های خود را انجام دهند و در عین حال با ایجاد هزینه‌های بیش از حد برای خود و خرج کردن پول‌هایشان، جیب ایرانیان را کوچک‌تر و کوچک‌تر می‌کند. چه معجزه ای بزرگتر از پول خصوصی که با استفاده از ابزارهای پرداخت تحمیلی و رهایی از تورم و کاهش جیب مردم، آزادی اقتصادی مردم را بازگرداند و آنها را از تحمیل اراده دولت رهایی بخشد. حتی اگر این رویا باشد، شیرینی آن از درد زخم های روزانه پول دولت می کاهد.