کامیار محسنین در روزنامه اعتماد نوشت: «بی بدن» نمونه ای از همین محصولات تقلبی و سفارشی است. یکی نمی تواند از همان محصولاتی که با فیلم های ایرانی که با سرمایه خارجی ساخته می شوند در رقابت با فیلم های ایرانی که با سرمایه خارجی ساخته می شوند، سهمی در بازار بین المللی به دست آورد و سعی می کند دغدغه های روزمره بخشی از مردم را هر چند در قالب شعاری، اما خارج از مرزها بیان کند. پاکت نامه در شرایطی که به نظر می‌رسد تلاقی فیلم‌های سینمایی و مقوله‌های اجتماعی و هرگونه نقد جدی در داخل کشور جرم انگاری می‌شود، تولید فیلم‌های تاثیرگذار با دغدغه‌های اجتماعی که روزگاری بیشترین سهم را در عرصه تجاری و فرهنگی داشت، بسیار دشوار است. عرضه در مجامع بین المللی مبدل است و در عوض سازمان های مختلف با اتکا به بودجه های دولتی می خواهند محصولات عوام فریبانه – و نه راهگشا – را به اکران سینما بفرستند. مشکل با این رویکرد آغاز می شود: هنگام اجتناب از توجه در مقولات اجتماعی، اولین چیزی که قربانی می شود، تصویر واقعی از جامعه است.
در «بی تن»، یک توده بی شکل به عنوان مردم به توهین آمیزترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده است. این اتفاقی است که در افتتاحیه و اختتامیه فیلم می افتد. همان توده ای که در ابتدا جز به اعدام متهم راضی نمی شوند و تصویری بسیار قرون وسطایی را به یاد می آورند، در نهایت بدون توجه به واقعیت، تحت تأثیر فضای مجازی برای قاتل طلب بخشش می کنند، در صورت گروهی بدون بهره عقل و اراده و اختیار مجسم می شود. گویی این توهم توطئه که در سال های اخیر بهانه و توجیهی مبتذل برای همه چیز شده و همواره سعی در کاهش نقش مردم داشته است باید در طراحی فیلمنامه های مصوب مورد توجه قرار گیرد. حتی اگر در این مورد خاص این القائات توسط نیروهای بیرونی صورت نگیرد و یک فرد واقعی با انگیزه های شخصی فضای مجازی را تسخیر کند!
در طرف مقابل، مسئولانی قرار می گیرند که فارغ از قضاوت های شخصی، با اعتقاد به ضرورت انجام کار ثواب، تمام تلاش خود را برای جلب رضایت اولیای امر به بخشش و حفظ جان انسان ها، حتی اگر گناهکار باشند، انجام می دهند. در شرایطی که هر از چند گاهی اخبار تکان دهنده ای از اختلاس های نجومی منتشر می شود، این نظم بندی در طرح داستان به شکلی آزاردهنده خودنمایی می کند. اگر ردپایی از هوش وجود داشت، حداقل یکی مسئولان با سفیدی مطلق رنگ نشدند، شاید این فیلم تبلیغاتی آنقدر خام به نظر نمی رسید!
افراد دیگر داستان که شخصیت هایی سطحی و بدون عمق به حساب می آیند، نمایندگان مردمی به حساب می آیند که البته کاملاً از جامعه جدا شده اند. افرادی که به دو دسته تقسیم می شوند: یا افراد بدی هستند یا آنقدر نابالغ هستند که نیاز به نگهبان دارند. از این رو، صرف نظر از اینکه این فیلم به یک پرونده واقعی مربوط می شود یا خیر، بیننده با الگویی مواجه می شود که با تعبیری خاص از «بیشتر غیرمنطقی» جامعه را تحقیر می کند و آن را فاقد خرد می داند. در چنین شرایطی تمرکز بر مقوله ها و دغدغه های اجتماعی کاملاً پوچ و بی معنا می شود، زیرا از استدلال بی بهره است، جایی برای تفکر و طرح دغدغه ندارد. بنابراین به جای نقد نظامی که گاه با سازوکارهای عجیب و غریب به تکرار فجایع اجتماعی کمک کرده است، به بازخوانی خاطرات سطحی، پرهیز از هرگونه بحث در مورد معضلات اجتماعی و در نهایت تبدیل به محصولی به شدت ضد اجتماعی می شود. .
«بی تن» در خلأ نگاه جامعه‌شناختی نمی‌تواند به ژانر خاصی نزدیک شود: به دلیل پرهیز از خلق و پرداخت شخصیت‌هایی با لایه‌ها و واکنش‌های مختلف و انگیزه‌های پیچیده، از درام روان‌کاوانه دور می‌شود. با توجه به عدم تاکید بر روند پیگیری پرونده و نقش بازرس در این روند، شباهتی به ملودرام جنایی ندارد و به دلیل عدم پیگیری روند رسیدگی، منتهی نمی شود. به درام دادگاه یا.
بنابراین محصولی که از خط تولید معیوب بیرون آمده، ملغمه ای باقی می ماند که می خواهد طیفی از بینندگان را با احساسات رقیق تحت تاثیر قرار دهد. به همین دلیل به سراغ گروهی از بازیگران مشهور می رود که در بین این طیف محبوب هستند و در آن مقطع منعی برای ادامه فعالیت ندارند. در نتیجه در انتخاب بازیگر در بسیاری از مواقع به نتیجه دلخواه نمی اندیشد و البته در مرحله بعد فاجعه بزرگی را در عرصه بازیگری رقم می زند; فاجعه ای که می توان آن را در زمینه های دیگر نیز دید، مثلاً چهره پردازی برای پیری زودرس قهرمان زن. متأسفانه به نظر می رسد ترتیبات فیلمنامه و تبدیل آنها به فیلم با تمام این ضعف ها هماهنگی کامل دارد: صحنه ای که در آن دو بازیگر پلیس با یکدیگر روبرو می شوند و در حال بازگویی خرابی دوربین ها در صحنه جنایت احتمالی هستند. صحنه ای که مادر مقتول و زن مزاحم یا بازرس و پدر قاتل مانند بدترین نمونه های فیلم فارسی با یکدیگر دعوا می کنند. صحنه ای که عروس راز بزرگی را برای مادر قربانی فاش می کند. صحنه ای که مسئولان خیرخواه دو خانواده را برای صلح با هم روبرو می کنند. صحنه بردن قاتل به سکوی اعدام و صحنه های بعدی… همه ما را به یاد پوچی کامل اندیشه های سینمایی می اندازد.
این فاجعه تبلیغاتی با شعارهایی که در ذهن دارد هماهنگی کامل دارد: بین قصاص و گذشت، بین قسم به خدای متعال و قسم به رحمان، انتخاب انتقام و ظلم. پنهان کردن نابرابری های اجتماعی در زیر ردای افتخار؛ و در عمل حرکت به سمت گفتار، کردار و اندیشه های قرون وسطایی…