غزل زیاری: اعضای تیم تحقیقاتی دانشگاه توهوکو اکنون در حال بررسی احتمال وجود حیات در مریخ در گذشته هستند. آنها با استفاده از مدل جدید خود که ترکیبی از آنالیزهای اتمسفر و فتوشیمیایی است، تغییراتی را در نسبت ایزوتوپ های کربن در رسوبات مریخ کشف کردند که نشان می دهد شرایط روی این سیاره ممکن است میلیاردها سال پیش متفاوت بوده باشد و مولکول های حیاتی مانند قند و ریبوز در رسوبات مریخ، احتمالا در آن زمان ممکن بود.
کشف آب اولیه و پتانسیل حیات در مریخ
در حال حاضر، مریخ یک سیاره خشک و سرد است. اما شواهد زمین شناسی نشان می دهد که حدود 3 تا 4 میلیارد سال پیش در سیاره سرخ آب مایع وجود داشته است و معمولاً در جایی که آب وجود دارد، حیات نیز وجود دارد. دانشمندان دانشگاه توهوکو مدلی دقیق از تولید مواد آلی در جو مریخ باستانی ایجاد کرده اند تا به سوالاتی درباره احتمال وجود حیات در مریخ پاسخ دهند.
مواد آلی در واقع بقایای موجودات زنده مانند گیاهان و جانوران یا محصول جانبی برخی واکنش های شیمیایی است. با این حال، نسبت ایزوتوپ کربن پایدار (13C/12C) که در مواد آلی یافت می‌شود، سرنخ‌های ارزشمندی در مورد چگونگی پیدایش این بلوک‌های سازنده حیات ارائه کرده است و به دانشمندان دریچه‌ای به دنیای گذشته می‌دهد.
به همین دلیل این موضوع به موضوعی مهم برای سفر به مریخ تبدیل شده است. به عنوان مثال، مریخ نورد کنجکاوی ناسا نشان داد که مواد آلی در رسوبات این دوره در مریخ به طور غیرعادی در دمای 13 درجه سانتیگراد تخلیه شده است. در همان زمان، مشخص شد که نسبت های ایزوتوپ کربن بین نمونه ها به طور قابل توجهی متفاوت است، دلیل این امر هنوز مشخص نیست.
مدل سازی ترکیبات آلی در جو مریخ
برای بررسی بیشتر این موضوع، یک گروه تحقیقاتی در دانشگاه توهوکو مدلی از تکامل اتمسفر مریخ را توسعه دادند که بر فرمالدئید (H2CO) متمرکز بود. همان ماده ای که اعضای این تیم تحقیقاتی قبلاً تشخیص داده بودند که احتمالاً در جو مریخ باستانی تولید می شود.
دلیل انتخاب فرمالدئید این است که این ماده می تواند ترکیبات آلی پیچیده ای مانند قند تولید کند که برای زندگی ضروری است. به عبارت دیگر، فرمالدئید می تواند ماده گمشده ای باشد که باعث ایجاد مقادیر غیرعادی نمونه های تجزیه و تحلیل شده توسط مریخ نورد کنجکاوی شده و حتی می تواند نشانه ای از حیات گذشته در مریخ باشد.
منشاء فرمالدئید و مواد آلی مریخی
این مدل با ترکیب یک مدل فتوشیمیایی با یک مدل آب و هوایی، تغییرات نسبت ایزوتوپ کربن به فرمالدئید در مریخ را به 3 تا 4 میلیارد سال پیش تخمین زد. در این مطالعه مشخص شد که دمای فرمالدئید به دلیل تفکیک نوری 13 درجه سانتیگراد کاهش می یابد یا دی اکسید کربن توسط تابش فرابنفش خورشید اکسید می شود و در نتیجه یک ایزوتوپ پایدار بر دیگری ترجیح داده می شود.
این مطالعه همچنین نشان داد که نسبت ایزوتوپ های کربن بر اساس عواملی مانند فشار اتمسفر در مریخ در آن زمان، انکسار نور منعکس شده از سطح سیاره و نسبت مونوکسید کربن به مقدار دی اکسید کربن و هیدروژن آزاد شده است. با فعالیت های آتشفشانی متفاوت است.
مفاهیمی برای بیوشیمی مریخ باستانی
کویاما، فارغ التحصیل دانشگاه توهوکو، توضیح داد: «این مدل توضیحات احتمالی را برای نتایجی ارائه می دهد که قبلا غیرقابل توضیح بودند. به عنوان مثال، چرا دما به طور مرموزی 13 درجه سانتیگراد کاهش یافته است.
این کشف نشان می دهد که فرمالدئید در تشکیل مواد آلی در مریخ باستان نقش داشته است. این بدان معنی است که مولکول های مهم بیولوژیکی مانند قند و ریبوز (بخشی از RNA موجود در تمام سلول های زنده) ممکن است در این سیاره تولید شده باشند.
منبع: scitechdaily
۵۸۳۲۱