در دنیای معماری شاید در سال های اخیر هیچ نامی به اندازه زاها حدید تاثیر نداشته باشد. این معمار عراقی-بریتانیایی که در سال 2016 درگذشت، بسیار بیشتر از یک معمار بود. او رویاپردازی بود که رویاهای خود را به واقعیت هایی از بتن، شیشه و فولاد تبدیل کرد. میراث او ساختمان های باشکوه یا به عبارتی مجسمه های زنده است که درک ما از فضای شهری را متحول کردند.
به گزارش فرادید، حدید که در سال 1950 در بغداد به دنیا آمد، به سرعت خود را به عنوان یک نیروی خلاق تسلیم ناپذیر معرفی کرد. سبک او منحنی های سیال، زوایای غیرممکن و بالاتر از همه، دیدگاهی آینده نگر از هنر بود. استفاده پیشگامانه از معماری پارامتریک منجر به ایجاد فرم های پیچیده و ارگانیک شد که مرزهای آنچه از نظر فنی ممکن بود را جابجا کرد.
“360 درجه وجود دارد، پس چرا فقط یکی آیا توقف کنیم؟» این سؤالی است که زاها حدید مطرح می کند و فلسفه خود را در هر یک از خلاقیت های انقلابی خود القا می کند. او به عنوان اولین زنی که برنده جایزه معتبر پریتزکر برای معماری شد، جوایز متعددی (مدال طلای سلطنتی برای معماری، دو بار جایزه استرلینگ) و مکرراً در صنعت ذکر شده است. او راه را برای زنان دیگری هموار کرد که نادیده گرفته شدند.
زاها حدید در سال 2016 درگذشت، اما میراث عظیمی از خود به جای گذاشت. در این مقاله به معرفی 6 بهترین آنها در جهان پرداختیم.
مرکز هنرهای معاصر روزنتال (2003): محیط کوبیسم سینسیناتی
این موزه، اولین پروژه بزرگ حدید در ایالات متحده، آغاز عصر جدیدی برای معمار مشهور بود. ساختار آن از بتن، شیشه و فولاد در حجم های کوبیست برجسته ای ایجاد شده است که به نظر می رسد معلق هستند. فضاهای داخلی با هم برخورد می کنند و مرزهای بین کف، دیوار و سقف را محو می کنند. این موزه شهری از طریق یک لابی شیشه ای به شهر متصل می شود که مرزهای داخلی و خارجی را محو می کند.
خانه اپرای گوانگژو (2010): جواهر دلتا
در سواحل رودخانه مروارید در گوانگژو چین، دو گرانیت و شیشه گرانبها در منظره شهر دیده می شود. حدید ساختمان اپرا را طوری تصور می کرد که گویی آب آن را به ساحل آورده است و بنابراین فرم های سیال این سازه با عمودی بودن شهر در تضاد است.
نمای نامتقارن مزین به بازشوهای ارگانیک با نور بازی می کند، در حالی که فضای داخلی فضایی روان با آکوستیک عالی است.
MAXXI (2010): کشتی رومی
موزه ملی هنر قرن بیست و یکم مانند یک سفینه فضایی از قلب رم برمی خیزد. حدید در اینجا از نبوغ خود استفاده کرد و فضایی را ایجاد کرد که در آن هنر معاصر با معماری مترقی پیوند خورده است. دیوارهای منحنی بازدیدکنندگان را از میان گالری‌های سیال هدایت می‌کنند، در حالی که پلکان‌های معلق و راهروهای هوایی رقص فضایی سرگیجه‌آوری ایجاد می‌کنند. درست مانند یک موجود زنده، این ساختار ارتعاش می کند و شکل آن را تغییر می دهد و مرزهای بین ساختار و فضا را محو می کند.
مرکز ورزش های آبی المپیک (2012): موج لندن
حدید یک شاهکار مواج برای المپیک تابستانی 2012 لندن طراحی کرد. خانه استخری به اندازه المپیک که سقف آن شبیه یک موج غول پیکر است، غرق در نور طبیعی است.
این ساختمان که برای بازتاب سیال بودن حرکات شناگر طراحی شده است، یک شاهکار فنی و محیطی است.
مرکز فرهنگی باکو (2012)
حدید یک مرکز فرهنگی را در باکو آذربایجان تصور می کرد که گویی از زمین رشد کرده است. منحنی‌های سفید و حسی سازه با قرارداد مخالفت می‌کنند و منظره‌ای مواج ایجاد می‌کنند که میزبان سالن‌های کنسرت، موزه‌ها و فضاهای نمایشگاهی است. این بنا نماد آزادی اندیشی و رنسانس فرهنگی آذربایجان است.
520 West 28th Street (2017): بشقاب پرنده منهتن
حدید با ساختن یک ساختمان مسکونی آینده نگر جای خود را در جنگل شهری نیویورک گذاشت. بالکن های شناور و خطوط روان آن در تضاد با سختی آسمان خراش های اطراف است.
آپارتمان هایی با شکل ارگانیک در داخل ساختمان عمودی بودن ساختمان های نیویورک را به چالش می کشند. نتیجه ساختمانی است که تجمل شهری را برای قرن بیست و یکم دوباره تعریف می کند.