اکران فیلم های پرمخاطب در سینماهای قدیمی پایتخت همیشه با دردسرهای زیادی همراه بود. در دوران پهلوی دوم که سینماها مانند قارچ در گوشه و کنار تهران به ویژه خیابان لاله زار جوانه زدند، نگاتیو گران شد و نسخه ای از فیلم با کمی تاخیر در چند سینما به نمایش درآمد. حرفه فیلمسازی در چنین زمانی پدید آمد و فیلمسازان شخصیت اصلی داستان فیلم های متحرک بین سینماهای معروف بودند.
به گزارش همشهری آنلاین، زمانی که فیلمبرداران وارد صحنه نمایش همزمان فیلم های پرمخاطب می شدند، سینماهایی که تقریباً در همان محدوده جغرافیایی بودند، نسخه ای از فیلم های پرمخاطب را با نیم ساعت تاخیر به نمایش می گذاشتند. اکبر رستم زاده قدیمی ترین دوربین عکاس تهران در این باره می گوید: در دهه 30 و 40 که فیلم و نگاتیو گران بود، سینماداران با استخدام دوربین فیلم دست به ابتکار جالبی زدند و در آن سال ها سینماهای معروف شروع به نمایش فیلم های پرمخاطب کردند. مثل «شعله» و «اژدها می‌آید» اگر اکران سینما کاپری ساعت 9:30 بود، سینمای آسیا و حافظ از ساعت 10:30 شروع به اکران فیلم می‌کردند سینما تمام می شد، فیلمساز نگاتیو و قرقره را با دوچرخه یا موتور به سینمای دوم می برد و به همین ترتیب نسخه ای از فیلم در آن زمان در خیابان های تهران اکران می شد متروک بودند و کارگران فیلم در کمترین زمان ممکن نگاتیوها را به سینمای بعدی تحویل می دادند.»
ماموریت فیلمبرداران قابل مشاهده نبود اما برای نمایش فیلم در سینما این ماموریت حساس و گاه غیرممکن بود. رستم زاده درباره نسل سینماگران در سال های دور می گوید: «در آن سال ها دو سه نفر در سینماهای تهران به عنوان فیلمبردار فعالیت می کردند. یکی سید عزیز بود که در خیابان اشتاقر مغازه موتوری داشت و با کمک یک موتور فیلم ها را جابه جا می کرد تا پول بیشتری بگیرد. فیلمبردارانی که موتور نداشتند با دوچرخه کار می کردند یا موتور کرایه می کردند و حقوق کمتری می گرفتند. حسن چرخی یکی او یکی از تدوینگرانی بود که با سه چرخه فیلم ها را جابه جا می کرد. یک روز که باران شدیدی می بارید حسن چارچی در راه سینما دوم لیز خورد و نگاتیو در آب افتاد و خیس شد. وقتی نگاتیو به سینمای دوم می رسد قابل استفاده است نبود و سه سینما برای چند روز تعطیل بود. پس از این ماجرا حسن چرخی که اعتبارش را از دست داده بود، کار فیلمبرداری را رها کرد و برای همیشه رفت».
پلاکارد زدن هم یکی یکی دیگر از مشاغل مرتبط با سینما در تهران قدیم بود که از ابتدای دهه 40 رونق گرفت. رستم زاده می گوید: در آن سال ها سینماهای تهران در تصرف هندی ها بود، تصاویر فیلم های هندی کاغذی بود و به هم چسبانده می شد تا درب سینما نصب شود، از ابتدای دهه 40 شخصی به نام اکبر پلاکاردکش که مغازه اش بود. در طبقه همکف ساختمان پلاسکو، پودر مل را روی پارچه می‌کشید و با ابزاری به نام اپک، تصویری نمادین از فیلم را روی آن می‌کشید تا بر روی درب سینما نصب شود همچنین یک کار پررونق بود، اما چاپ بنر آن را در دهه 70 منسوخ کرد.