وی در پابان بازی در پاسخ به اسئوال که چه حسی از گلزنی به اماراتی داری که در لیگ آن بازی می‌کنی گفت: بعد از اینکه گل را به ثمر رساندم و پیش از خوشحالی از اماراتی‌ها عذرخواهی کردم!
پاسخی عجیب تر از این مهاجم که به حواشی دامن زد و بنزین به شعله های آتش حاشیه ها ریخت. پیش از این بارها دیده ایم که بازیکنی پس از گلزنی به تیم سابقش به احترام هواداران حریف و روزهایی که در باشگاه سابقش داشته، از خوشحالی خودداری می کند تا رسم معرفت و احترام را به جای بیاورد اما تاکنون سابقه نداشته که در رده ملی بازیکنی پس از گلزنی برای تیم ملی کشورش به احترام رقیب خوشحالی نکند! بهانه قایدی البته بازی در لیگ امارات است اما پای چوبین استدلال او از صد کیلومتری هویداست چه آنکه او اگر به امارات رفته تا در لیگ رقیب طنازی کند، تنها به دلیل درخشش در پیراهن همین تیم ملی است که امروز در لباس آن شادی را جایز نمی داند. تیم ملی هویت و نماد ماست. تیمی که همه زیر پرچم آن هستند و قداست آن بر هر مولفه ای ارجحیت دارد. تیم ملی به اندازه ای مقدس است که بازیکنان آن را جملگی به سرباز وطن تشبیه می کنند که برای بالا بردن پرچم ایران باید از جام مایه بگذارند اما حالا یکی پیدا شده که برای خوشامد حریف در پیراهن ملی کشورش شادی نمی کند. این درست مثل آن است که در جنگ تن به تن سربازی به احترام دشمن اسلحه بر زمین بگذارد.
قایدی که پیش از این ثابت کرده با حاشیه های کبود الفتی دیرینه دارد و حتی در حاشیه افراط کرده بهتر است حداقل در لباس ملی از حواشی دوری کند و حرمت لباس مقدسی که بر تن اوست را نگاه دارد. باشو این حاشیه ها و طنازی ها را باید برای تیم باشگاهی اش بگذارد. همانجا که برای خوشامد سردمدارانش از شادی با پیراهن تیم ملی اجتناب می کند!
۲۵۳ ۲۵۱
منبع: بازتاب آنلاین