ماجراهای آلن دلون که شاید نشنیده باشید

بی بی سی: آلن دلون یکی یکی از مشهورترین و محبوب ترین ستاره های تاریخ سینما و بازیگر فیلم هایی چون «روکو و برادرانش»، «کسوف» و «سامورایی» در سن ۸۸ سالگی درگذشت. این ستاره فرانسوی در نزدیک به 90 فیلم فرانسوی و بین المللی و همچنین آثار تلویزیونی متعددی ظاهر شد.

دلون در اواخر دهه 1950 بازی در فیلم را آغاز کرد و در دهه 1960 به یک نماد فرهنگی و نماد مد تبدیل شد، موقعیتی که او تا اواخر دهه 1970 در مقیاس جهانی حفظ کرد.

آلن فابین موریس مارسل دلون در 8 نوامبر 1935 در محله La Seu در 10 کیلومتری پاریس به دنیا آمد. پدرش اصالتاً کورسی-ایتالیایی و مادرش از خانواده ای با ریشه فرانسوی و آلمانی بود. دلون در سال 1999 شهروند سوئیس شد.

او دوران نوجوانی و جوانی آشفته ای داشت و بارها در مدرسه کاتولیک و سپس در نیروی دریایی مورد سرزنش و سرزنش قرار گرفت. دلون بعداً ادعا کرد که نیمی از دو سال حضور خود در نیروی دریایی را که بخشی از آن در جنگ هندوچین گذرانده در بازداشت بوده است. مسلم است که از نیروی دریایی مرخص شده است.

پس از بازگشت به فرانسه، دلون در مشاغل جزئی کار کرد تا اینکه با بریژیت اوبر بازیگر فرانسوی به کن رفت تا شانس خود را در سینما امتحان کند. در آنجا بود که دیوید سلزنیک، تهیه کننده آمریکایی فیلم هایی مانند «بر باد رفته» به دلیل ظاهرش با او قرارداد بست. این قرارداد مستلزم آن بود که دلون انگلیسی یاد بگیرد و به آمریکا برود. اما در آن روزها ملاقات با ایو آلگره کارگردان فرانسوی بود که او را متقاعد کرد که در فرانسه بماند. امروزه در صحت این تصمیم کوچکترین تردیدی وجود ندارد، زیرا فیلم هایی که دلون پس از ستاره شدن در آمریکا به نمایش درآورد، موفق نبودند.

ایو آلگره بود که دلون را برای نقش کوچکی در فیلم وقتی پای زنان وسط می آید (1957) بازتاب آنلاین کرد. یک سال بعد، او برای اولین بار با ژان پل بلموندو در فیلم «زیبا باش، اما خفه شو» (ساخته شده توسط برادر ایو، مارک آلگره) همبازی شد. زندگی حرفه ای دلون و بلموندو از اواخر دهه 1950 تا 1990 به موازات هم پیش رفت و در چندین فیلم موفق تجاری تلاقی کرد که شاید معروف ترین آنها بورسالینو (ژاک دوره، 19 ساله) باشد.70).

مولوی اشنایدر و «استخر»

در سال 1958، آلن دلون در فیلم «مسیحی» (پیر گاسپارد اویه، 1958) بر اساس داستانی از آرتور شنیتسلر بازی کرد. شاید مشهورتر از خود فیلم، رابطه عاشقانه واقعی او با بازیگر مقابلش رومی اشنایدر بود، رابطه ای که سال ها ادامه داشت و موضوع عکس ها و اخبار روزنامه ها بود. فیلم «استخر» (ژاک دوره، 1969) یکی یکی از معروف ترین فیلم هایی بود که این زوج با هم بازی کردند.

دلون با فیلم «زیر آفتاب سوزان» (رنه کلمن، 1960) بر اساس داستان «آقای ریپلی با استعداد» اثر پاتریشیا هایسمیت به شهرت جهانی رسید. در همان سال او یکی یکی از پایه های سینمای مدرن ایتالیا، او در «روکو و برادران» (لوچینو ویسکونتی، 1960) بازی کرد. ستاره فرانسوی که ارزش فرصتی را که استادان سینمای مدرن ایتالیا در اختیارشان قرار داده بود می دانست، با فیلم هایی چون «کسوف» (میکل آنجلو آنتونیونی، 1962) و «پلنگ» (لوچینو ویسکونتی) همچنان در سینما جای خود را ثبت کرد. ، 1963). هانری ایتالیایی پرس شد. این آثار با پخش گسترده جهانی و شرکت در جشنواره های سینمایی، دلون را ساخت یکی آنها به یکی از نشانه های سینمای هنری در اروپای غربی تبدیل شدند.

او همچنین در سال 1964م یکی او در یکی از بهترین فیلم‌هایش به نام شورشی (آلن کاوالیه) در نقش یک فراری از ارتش فرانسه در الجزایر بازی کرد که ماموریتی از سوی آژانس ضد جاسوسی فرانسه برای ربودن یک وکیل حقوق بشر الجزایری دریافت می‌کند و در یک ماجرای توطئه، سقوط می‌کند. عشق وکیلی که اسیر کرده

دلون که حس تجارت خوبی داشت از ابتدای کارش در برخی از فیلم هایی که به فروش آنها اعتقاد داشت به جای دستمزد درصدی از فروش فیلم را حفظ می کرد. یکی از جمله موفق‌ترین نمونه‌ها می‌توان به فیلم‌هایی اشاره کرد که در آن‌ها با ژان گابن، ستاره سالخورده سینمای فرانسه، همبازی شد. موفق ترین فیلم از این سه فیلم که در آن با هم بازی کردند، قبیله سیسیلی (Henri Vernoy، 1969) بود. به گفته گابن، که راضی بود به روش قدیمی دستمزد دریافت کند، دلون تقریبا ده برابر بیشتر از او درآمد داشت. اندکی بعد، دلون شرکت فیلمسازی خود را تأسیس کرد و تهیه کننده فیلم های خود شد.

اگر تبعید اجباری به ایالات متحده در طول جنگ بر تداوم حرفه ژان گابن تأثیر گذاشت، دلون در اواسط دهه 1960 تصمیم اشتباهی گرفت و به هالیوود رفت. فیلم‌های آمریکایی‌اش بد بودند یا در گیشه شکست خوردند، اگر اصلاً ارزشی داشتند. امروزه کمتر از این آثار نام برده می شود.

“سامورایی” و “تهران 43”

بازگشت آلن دلون در سال 1967 با بازی در دو فیلم، بازگشتی به یاد ماندنی بود. ابتدا در «ماجراجویان» (رابرت انریکو) بازی کرد و سپس در فیلم کلیدی زندگی اش به کارگردانی ژان پیر ملویل: «سامورایی».

دلون با «سامورایی» درس‌هایی را که از بازیگری در فیلم آنتونیونی آموخته بود، با سنت آمریکایی بازیگران یاغی آرام (دو ستاره مورد علاقه‌اش، جان گارفیلد و مونتگومری کلیفت) و نمادشناسی خاص دنیای ملویل ترکیب کرد. همکاری دلون و ملویل در سه فیلم گانگستری و پلیسی نه تنها اوج کار دلون بود، بلکه شخصیت فیلم او را تقریباً تا پایان عمرش شکل داد: ترکیبی از سردی و بی تفاوتی با میل به خطر و حتی مرگ. دلون فرشته مرگ را در دنیای ملویل با حداقل یا حتی بدون حرکات صورت (مانند باستر کیتون) و تنها با یک نگاه و استفاده مینیاتوری از حرکات بسیار محدود و کنترل شده دست به بهترین شکل به تصویر می کشد که در «دایره سرخ» به اوج خود رسید. 1970) بود

در دهه 1970، دلون در فیلم‌های چندملیتی یا در فیلم‌های فرانسوی بازی کرد که کارگردانان آن تلاش کردند موفقیت دلون را در دنیای ملویل و آنتونیونی احیا کنند، اما معمولاً دلیل کمی برای این کار داشتند.

بهترین فیلم دلون در دهه 1970 احتمالاً آقای کلاین بود که در فرانسه توسط کارگردان آمریکایی جوزف لوزی ساخته شد. داستان مرد موفقی در جریان اشغال پاریس در جنگ جهانی دوم است که هویتش با یک یهودی اشتباه گرفته می شود که قرار است به اردوگاه کشتار فرستاده شود.

اگرچه دوران اوج دلون مصادف با تولد جنبش موسوم به موج نو سینمای فرانسه بود، دلون هرگز در یک فیلم موج نو بازی نکرد و در واقع در فیلم‌های محافظه‌کارتر (مانند آثار ملویل) موازی با موج نو بازی کرد. . شاید به همین دلیل بود که تنها حضور او در یک فیلم ژان لوک گدار بود. یکی یکی از فیلمسازان کلیدی موج نو، تقریباً سه دهه پس از تولد و فروپاشی آن موج، خود را «موج نو» (1990) به شکلی ناب و مستقیم نامید.

در اواخر دهه 1980، دلون کمتر فعال شد و در دهه 1990 فقط نقش های افتخاری و گذرا را ایفا کرد. او در سال 1995 خرس طلایی یک عمر دستاورد جشنواره فیلم برلین و در سال 2019 نخل طلای جشنواره فیلم کن را دریافت کرد.

دلون در ایران بسیار محبوب بود و در سال 1355 به تهران سفر کرد. حتی در سال های پس از انقلاب که اکران فیلم های خارجی در تلویزیون و سینمای ایران بسیار محدود بود، انتشار فیلم های آلن دلون به ویژه آثار فیلم های پلیسی و جنایی او در دهه 1970 که با یک دهه تاخیر در ایران اکران شد. تقریباً تمام این فیلم ها توسط خسرو خسروشاهی دوبله شده اند، البته فیلم های قدیمی دلون نیز در زمان اکران ایرانی توسط دوبلورهای دیگر دوبله شده اند.

همچنین در همسایه سابق ایران، اتحاد جماهیر شوروی، بسیار محبوب بود و باعث شد فیلم پرهزینه «تهران 43» (الکساندر الف و ولادیمیر ناموف، 1981) در آن کشور تولید شود. این فیلم داستان به دست آوردن اسنادی را روایت می‌کند که نشان می‌دهد آلمانی‌ها قصد ترور رهبران متفقین را در دیدار معروفشان در تهران داشتند.

“رسوایی مارکوویچ” و پمپیدو

آلن دلون به عنوان ستاره ای سرسخت، بداخلاق و بحث برانگیز شناخته می شد. او می خواست تصویر خود را در رسانه ها کنترل کند و مثلاً کتابی را که قرار بود در سال 2000 درباره او نوشته شود، حتی قبل از نوشتن آن به دادگاه برد. سرانجام کتاب نوشته شد، اما پس از نوشتن، ناشر از ترس اینکه دلون روزنه ای برای دستیابی به کتاب پیدا کند، آن را بی سر و صدا و بدون تبلیغات منتشر کرد، بنابراین ناشر به کتابفروشی ها قول داد که کتابی درباره ژاک شیراک، اما در جعبه های مقوایی، منتشر کند. او کتاب دلون را برایشان فرستاد.

شاید دلیل اصلی حساسیت دلون نسبت به آنچه درباره او گفته شده یا نوشته شده است به اتفاقاتی برمی گردد که اکنون به «رسوایی مارکوویچ» معروف است.

زمانی که در سال 1968 درگذشت یکی یکی از محافظان دلون کشف شد که استوان مارکوویچ، برادر مقتول است، با اشاره به یادداشتی که مارکوویچ به جا گذاشته و دلون و دوستانش را مسئول قتل می دانست. پس از پیدا شدن عکس هایی از کلود پمپیدو، همسر نخست وزیر و رئیس جمهور وقت فرانسه، ژرژ پمپیدو، که ظاهراً به طور مخفیانه در هنگام روابط جنسی با فردی که همسر او نبود، عکس گرفته شده بود، ادعا شد که مرگ محافظ با این عکس ها مرتبط است. و یک حلقه ارتباطی خصوصی او برای مهمانان تاثیرگذارش مهمانی هایی ترتیب داده است تا در کنار هم بخوابند. هیچ یک از این ادعاها ثابت نشد و معمای مرگ مارکوویچ حل نشده باقی ماند، اما دلون تا پایان عمر خود نسبت به روایت های مختلف قتل عام حساس ماند.

دلون در آخرین سال های زندگی خود با دو فرزند کوچک خود زندگی می کرد. او چهار فرزند داشت که یکی از میان آنها، آنتونی دلون حاصل تنها ازدواج رسمی او در سال 1980 با ناتالی دلون، بازیگری بود که در چندین فیلم معروف نقش های فرعی داشت و شباهت زیادی به پدرش داشت.

از نظر سیاسی، آلن دلون در سال های اخیر به دلیل حمایت از حزب راستگرای جبهه ملی و دوستی با ژان ماری لوپن خبرساز شده بود.

تصویر آلن دلون، این نماد شوخی شورشی چهره فرشته، از سینمای هنری اروپا در دهه های 1960 و 1970 جدایی ناپذیر است. یکی او یکی از خوش تیپ ترین مردان تاریخ سینما بود، اما در زیر این زیبایی لایه های تیره تری وجود داشت که به نقش های او عمق باورنکردنی می بخشید، اگرچه احتمالاً زندگی شخصی او را پیچیده می کرد.

آلن دلون یکی یکی از مشهورترین و محبوب ترین ستاره های تاریخ سینما و بازیگر فیلم هایی چون «روکو و برادرانش»، «کسوف» و «سامورایی» در سن ۸۸ سالگی درگذشت. این ستاره فرانسوی در نزدیک به 90 فیلم فرانسوی و بین المللی و همچنین آثار تلویزیونی متعددی ظاهر شد.