قبل از اختراع بیهوشی جراحی چگونه انجام می شد؟

به گزارش پی ام آپ، داروهای بیهوشی که امروزه می شناسیم اختراعات نسبتا جدیدی هستند. در این میان، قرن هاست که انسان ها به دنبال راه هایی برای تسکین درد شدید خود بوده اند.

در اوایل قرون وسطی، در حدود سال 1100 پس از میلاد، گزارش هایی وجود دارد که پزشکان از اسفنج های آغشته به تریاک و آب حرا برای ایجاد بی حسی در آماده سازی برای جراحی و کاهش درد پس از آن استفاده می کردند.

به گزارش یورونیوز، اگر بیشتر به عقب برگردیم، دست نوشته هایی از دوره روم باستان را می یابیم که حاوی دستور العمل معجون آرامبخشی به نام “دوگانه” است. این شربت از صفرا خوک، تریاک، آب ترنجبین، شوکران و سرکه تهیه می شد.

از دهه 1600، تریاک و لودانیوم (تریاک حل شده در الکل) به مسکن های رایج در اروپا تبدیل شدند. با این حال، این داروها خام و غیردقیق بودند و بعید به نظر می‌رسید که متناسب با بیماران و نیازهای آنها باشد.

علاوه بر این، این داروها می توانند بسیار خطرناک باشند. به عنوان مثال شوکران می تواند کشنده باشد و تریاک و لودانوم اعتیادآور هستند. مواد دیگری مانند ترنجبین نیز می توانند باعث توهم، ضربان قلب غیرطبیعی و در موارد شدید حتی مرگ در دوزهای بالا شوند.

به دلیل این خطرات، زمانی که جراحان مجبور به انجام جراحی‌های تهاجمی بودند، عمل به سرعت و دقیق‌ترین حالت ممکن اغلب منطقی‌ترین اقدام بود. در واقع، وقتی به 150 سال پیش برمی‌گردیم، می‌بینیم که جراحی‌ها مدت کوتاهی داشته و کارایی و دقت تحت فشار زمان، معیاری برای سنجش مهارت جراح شده است.

قبل از ظهور بیهوشی جراحی در اروپا و ایالات متحده در اواسط دهه 1800، اعمال جراحی پرخطر مانند سزارین و قطع عضو در آن مناطق کمتر از امروز بود و پزشکان به دلیل خطرات و خطرات آنها از انجام این جراحی ها منصرف شدند. خطرات جدی و درد غیرقابل کنترلی را که این جراحی ها نیاز داشتند را رد کردند.

در واقع دندانپزشکی یکی این یکی از معدود انواع جراحی بود که در این دوره نسبتاً رایج در نظر گرفته می شد زیرا درد و خطرات انجام آن کمتر از انواع جراحی های جدی تر بود.

همانطور که جراحان به دنبال راه های جدیدی برای انجام کارهای خود هستند، روش های غیر متعارف تری برای تسکین درد ظاهر شده اند. یکی یکی از این روش ها «فشرده سازی» بود. تکنیکی که شامل اعمال فشار بر شریان ها یا اعصاب برای ایجاد یا بی حسی ناگهانی در اندام ها می شود.

استفاده از این تکنیک احتمالاً به یونان باستان برمی گردد. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آنها از این روش در جراحی استفاده می کردند یا حداقل می دانستند که فشار دادن به شریان کاروتید باعث بیهوشی می شود. با این حال، هیچ مدرکی مبنی بر استفاده گسترده از این روش وجود ندارد.

در سال 1784 یک جراح انگلیسی به نام جان هانتر موفق شد با فشار بر اعصاب بیمار را بیهوش کند و بدون احساس درد، عضو را قطع کند. با این حال، امروزه این روش ها خطرناک تلقی می شود و پزشکی که چنین کار پرخطری را انجام می دهد در دادگاه با اتهام قتل روبرو می شود.

یکی یکی دیگر از تکنیک های تسکین درد «مغناطیس حیوانی» بود که در قرن 18 توسط یک پزشک اتریشی به نام فرانتس آنتوان مسمر ابداع شد. این باور شبه علمی هیپنوتیزم را با سایر نظریه ها ترکیب کرد. مخترع این تکنیک معتقد بود که نیروی طبیعی به شکل مایع در انسان و حیوانات وجود دارد و کنترل این مایع چکش خوار می تواند بیماران را در حالت تعلیق حسی قرار دهد که درد جراحی را نادیده می گیرد.

این روش‌های شبه علمی در زمان خود محبوبیت پیدا کردند و بیمارستان‌هایی که این روش را ارائه می‌کردند در لندن و سایر شهرها تأسیس شدند. در اواسط دهه 1800 به سایر نقاط اروپا و هند گسترش یافت و جراحان از آن برای جراحی بیماران استفاده کردند.

اما به تدریج پزشکان شروع به زیر سوال بردن این روش ها کردند و معتقدان را به گمراه کردن مردم متهم کردند. در نتیجه این تلاش ها، این روش ها منسوخ و بی اعتبار شده، اما راه را برای راه های جایگزین و امیدوارکننده برای تسکین درد هموار کرده است.

از اوایل قرن نوزدهم، مجموعه ای از گازهای تنفسی آماده شدند تا عصر جدیدی را در بیهوشی مدرن آغاز کنند. از اواسط این قرن، جراحان به طور فزاینده ای به استفاده بالینی از یک ترکیب آلی معطر به نام اتر، که از تقطیر اتانول با اسید سولفوریک به دست می آید، علاقه مند شدند. تاریخچه تولید اتر به قرن سیزدهم برمی گردد و در قرن شانزدهم پزشکان این ماده مرموز را آزمایش کردند و متوجه شدند که می تواند جوجه ها را بیهوش کند.

اما اولین استفاده مدرن از اتر توسط یک جراح آمریکایی به نام ویلیام مورتون در سال 1846 بود. این جراح توانست بیمار را با این گاز بیهوش کند و تومور را بدون درد از گردن او خارج کند.

در سال 1848، جراحان ثابت کردند که ترکیب دیگری به نام کلروفرم می تواند با موفقیت درد هنگام زایمان و سایر جراحی ها را کاهش دهد. اتر و کلروفرم به جراحان کنترل بیشتری بر شرایط بیماران می داد زیرا با مدیریت درد بیمار و بیهوش کردن او، جراحان زمان بیشتری برای عمل داشتند و در نتیجه دقت کار را افزایش می دادند. این امر امکان انجام جراحی های پیچیده تری را در طول زمان ممکن کرد.

امروزه هیچ یک از گازها در جراحی استفاده نمی شود، اما هر دو در نهایت راه را برای توسعه داروهای ایمن تر و موثرتر هموار کردند. آنچه اکنون بیهوشی را به هنر ظریفی در خدمت پزشکی تبدیل کرده است.

5455