صریح به من بگویید: آیا منعی برای حضور زنان در دولت دارید؟

عباس عبدی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: «در روزهای آینده درباره کابینه پیشنهادی مجلس خواهم نوشت. به خصوص از منظر سیاسی و تا چه اندازه چنین کابینه ای می تواند بیانگر وحدتی باشد که شعار اصلی آقای …. پزشکیان به طور خلاصه، من معتقدم که این لیست تا حدی شکاف درون ساختار را پر می کند.

از این نظر مفید است اما ناپایدار است و فکر نمی‌کنم شکاف بین دولت و ملت را تا حد انتظار کم کند. اما می توان موقتاً این موضوع را نادیده گرفت و عملکرد آتی دولت را معیاری برای اعتبار تلقی کرد. به نظر می‌رسد اکثر فعالان سیاسی مایل به حمایت از این کابینه هستند، مشروط بر اینکه آقای آقای پزشکیان ارائه ضمانت‌های روشن به مردم در مورد سیاست‌گذاری و معاونان وزارتخانه‌های مختلف برای ایجاد اطمینان نسبی در عملکرد آنها.

اگرچه آقای پزشکیان او شخصا می تواند از طریق این وزرا سیاست های کلیدی خود را پیش ببرد. در این یادداشت نمی خواهم وارد جزئیات شوم و به برخی موضوعات کلی و تحلیل آنها بسنده کنم. سوال اول میانگین سنی وزرای پیشنهادی است. اگرچه در میان معاونان رئیس جمهور افراد جوان تری نیز حضور دارند، اما موضوع پیر شدن کابینه ها و به ویژه وزرا در 45 سال گذشته بسیار مهم است و باید دلایل آن را درک کرد. برخی بر این باورند که قبلا افراد جوان بیشتر مورد پذیرش قرار می گرفتند.

شاید اینطور به نظر برسد، اما حقیقت چیز دیگری است. آنچه انتخاب یک جوان یا مسن و میانسال را قبل از تعیین سن مشخص می کند، به سیاست کلان و جایگاه این گروه های سنی نسبت به شرایط فعلی مربوط می شود. دهه اول انقلاب رویکرد کلی تغییر وضعیت موجود برای رسیدن به وضعیت مطلوب بود (صرف نظر از اینکه وضعیت مطلوب واقعاً مطلوب بود یا خیر؟). بنابراین حاملان و عوامل این تغییر و رویکرد عمدتاً نیروهای جوان بودند.

از دهه 1370 به بعد رویکرد حفظ وضع موجود امری عادی بود، بنابراین جوانان شرکت نکردند یا به کار نگرفتند. بنابراین میانگین سنی وزرا به مرور افزایش یافت. شدیدترین افزایش سن مربوط به دولت روحانی است که به دنبال احیای تغییرات دولت احمدی نژاد بود اما با توجه و رویکرد به گذشته و نه رویکرد جدید و آینده محور.

البته او چاره ای نداشت. بعد از روحانی دوباره رویکرد تغییر انتخاب شد، تغییری خیالی و بی اساس. جوانان این رویکرد را می خواستند و میانگین سنی وزرا کاهش یافت، اما این یک تغییر فاجعه بار بود. در دولت جدید میانگین سنی حتی بیشتر از دولت روحانی افزایش یافته است. زیرا هدف اصلی معکوس کردن این تغییرات ویرانگر سه سال اخیر است. این دولت همانطور که به آینده می نگرد جوان خواهد بود. هنگام استفاده از این قدرت های قدیمی احتیاط توصیه می شود.

البته دست آنها برای انتخاب جوانان باز نیست و شاید نیروهای جوان معرفی شده بیشتر از سایرین در خطر حذف باشند. بنابراین مشکل اصلی رویکرد تحول آفرین یا محافظه کارانه است. با وجود ممنوعیت‌های گزینشی فراوان برای حضور جوانان در ساختار قدرت، تنها می‌توان انتظار داشت که جوانان نئونازی که می‌خواهند با یک میلیون تومان کاری انجام دهند، به قدرت برسند و عواقب آن را ببینند. پس فعلاً کار را به جوانان بسپارید.

مورد دیگر عدم حضور زنان است که بسیار واضحتر است. من معتقدم آقای پزشکیان باید به صراحت اعلام کند که آیا ممنوعیت حضور زنان وجود دارد یا خیر. اگر هست از نظر اعداد حرام بود؟ همچنین: چرا مسئولیت را به دست همان گروه هایی که مانع می شوند نمی اندازد؟

چرا باید در این زمینه مسئولیت بپذیرد؟ در مورد سایر اهل سنت، مشکل بسیار واضح تر است. در برخی از پست های پیشنهادی افراد شایسته ای از این هموطنان مطرح شده است، اما معلوم نیست به چه دلیل آقای رئیس پزشکیان آیا داستان توضیح نمی دهد؟ البته هنوز وقت هست و روزی که وزرا معرفی می شوند باید شفاف سازی کند.

بحث فعلی این نیست که آیا زنان، جوانان و اهل سنت باید در کابینه باشند یا نه. بحث اصلی این است که علت غیبت آنها چیست و کدام جناح مسئول است.