اصولگرایان با پزشکیان چه خواهند کرد؟ پیروزی همگانی یا به شکست کشاندن همه؟

عصر ایران؛ جعفر محمدی – جریان اصولگرا بعد از هر سخن مهم رهبری، آن را زیر ذره بین می برد تا با تفسیر واژه به واژه اش به تحلیل برسد؛ مثلاً در روزهای اخیر با مقایسه دو تعبیر “سیلی” و “خونخواهی” که در سخنان قبلی و کنونی رهبری درباره اسرائیل آمده است، چنین نتیجه گرفته که حمله جدید ایران به اسرائیل برخلاف حمله قبلی که صرفاً قدرت نمایی بود، باید قربانی انسانی هم بگیرد تا خون در برابر خون تحقق یابد.

این که تفسیرشان درست است یا نه موضوع بحث حاضر نیست؛ بلکه سخن بر سر سخن دیگری از رهبری است که در دیدار با نمایندگان مجلس تصریح کردند: «من توصیه‌ی مؤکّدی که اینجا یادداشت کرده‌ام، تعامل سازنده‌ی با دولت جدید است. همه کمک کنند که رئیس‌جمهور منتخب بتواند وظایفی را که در قبال کشور دارد، انجام بدهد. اگر ما توانستیم جوری رفتار کنیم که رئیس‌جمهور موفّق بشود، این موفّقیّت همه‌ی ما است؛ اگر او در اداره‌ی کشور، در پیشبرد اقتصاد کشور، در مسائل بین‌المللی کشور، در مسائل فرهنگی کشور به موفّقیّت دست پیدا کند، همه‌ی ما به موفّقیّت دست پیدا کرده‌ایم؛ پیروزی او پیروزی همه‌ی ما است؛ این را باید واقعاً از بن دندان باور کنیم».

لب سخن رهبری که ابتناء بر تحلیلی واقع گرایانه از وضعیت کنونی و دورنمای کشور دارد، این است: پیروزی دولت پزشکیان پیروزی ایران، مردم ایران و نظام حکومتی ایران است و شکست دولت او شکست همه این هاست.

به نظر می رسد، مهم ترین کار اصولگرایانی که خود را پیرو رهبری می دانند، تحلیل موشکافانه این سخن دقیق و پایبندی به لوازم آن باشد.

از هر کدام از همین اصولگرایان بپرسید که بزرگ ترین سرمایه جمهوری اسلامی ایران چیست، این پاسخ را خواهند داد: “مردم” و درست هم هست چرا که این نظام چه در پیدایش و چه در پویش، مدیون مردم بوده است و حیاتی بدون آنها برایش متصور نیست.

واقع گرایانه و به هزار تأسف باید گفت که در یکی دو دهه اخیر، جریانی افراط گرا در ارکان حکومتی نفود کرده است که ابایی از علنی کردن این باور ندارد که مردم در حکومت اسلامی کاره ای نیستند و حضورشان حداکثر در حد زینت حکومت یا بیعت با حاکم می ارزد!

این باور ضدمردمی که خلاف صریح شعارهای بنیادین انقلاب و اصول مصرح قانون اساسی همین نظام حکومتی است، فقط در تئوری باقی نمانده و شاهد عملیاتی شدن آن در ساحت های گوناگونی هستیم که در آنها، خلاف نظرات اکثریت عمل می شود. از رسانه هایی که با پول همین مردم اداره می شوند ولی صدای مردم در آنها بازتاب ندارد و بررسی صلاحیت نامزدهای مجلس و ریاست جمهوری گرفته تا مصوباتی که خلاف صریح خواست جمهورند تا برخی اتفاقات که در مواجهه با زنان و دختران در کف خیابان ها رخ می دهد.

نتیجه طبیعی چنین رویکردی نیز جدایی مستمر مردم از حکومت است که دو نمود عیان و عریان آن را در دو انتخابات مجلس و ریاست جمهوری در اسفند پارسال و تیر امسال دیدیم که بیش از نیمی از مردم، پای صندوق ها نیامدند و در پایتخت کشور نیز میزان مشارکت در مرحله دوم مجلس به رقم بی سابقه و هشدار دهنده 8 درصد سقوط کرد.
در انتخابات ریاست جمهوری نیز اولاً اکثریت مردم مشارکت نکردند و ثانیاً بخش قابل توجهی نیز از ترس افتادن کشور به دست تندروها، رأی دادند و الا اساساً تمایلی به مشارکت نداشتند.

همان طور که اگر سرمایه تاجری به تاراج برود، دیگر نمی تواند در عرصه تجارت بماند، بخش قابل توجهی از سرمایه جمهوری اسلامی (مردم) نیز به تاراج رفته است و ادامه این وضعیت، یعنی ورشکستی جمهوری اسلامی. در چنین وضعیتی، ناگهان گشایشی حاصل شده و فردی به نام مسعود پزشکیان به ریاست جمهوری ایران رسیده است.

 پیش از این هر کدام از جریان های سیاسی فعال در جمهوری اسلامی، هر کدام شان به تنهایی به اندازه ای صاحب سرمایه اجتماعی بودند که اگر جریان مقابل شان شکست می خورد، می توانستند با سرمایه خودشان وارد شوند و کار را به دست گیرند ولی اکنون، همه این جریان ها چنان دچار فقر سرمایه اند که با فرو ریختن دولت مستقر، دیگر سرمایه ای برای جمع کردن اوضاع ندارند.
یعنی این گونه نیست که مردم بگویند حالا که پزشکیان و اصلاح طلبان نتوانستند، دولت را می دهیم دست اصولگرایان. بلکه در صورت شکست پزشکیان در بازیابی سرمایه اجتماعی، مجموع پس انداز همه جریان های سیاسی درون نظام، دیگر برای روی کار آوردن دولتی با حداقل پشتوانه مردمی، کفایت نخواهد نکرد.
تصور کنید که دولت پزشکیان شکست بخورد و در انتخابات دور بعدی، فقط 20 درصد مردم شرکت کنند؛ آیا در چنان فرضی می توان از جمهور در جمهوری اسلامی سخن گفت؟ و آیا نظامی که سرمایه اش “مردم” بوده اند خواهد توانست به حیات خود ادامه دهد؟
 
چنان وضعیتی، باید بیش از هر کسی، حامیان نظام جمهوری اسلامی را که بسیاری شان جامه اصولگرایی بر تن دارند، نگران کند و آنها را از همین الان به این صرافت بیندازد که از در تعامل با دولت جدید برآیند و اره ای که قبلاً با آن شاخه های دولت های مخالف را می بریدند کنار بگذارند که این بار، خود نیز بر همان شاخه ای نشسته اند که دولت مستقر نشسته است.
یکی بر سر شاخ، بن می‌برید       خداوند بستان نگه کرد و دید
بگفتا گر این مرد بد می‌کند     نه با من که با نفس خود می‌کند (سعدی)

اصولگرایان اگر سخن رهبری را تجزیه و تحلیل کنند و به الزامات آن پایبند باشند، باید تقید عملی خود را در 3 عرصه اثبات کنند:

1 –  اکثریت خود در مجلس را وسیله ای برای سهم خواهی و ممانعت از تشکیل دولت مطلوب رئیس جمهور و سپس کارشکنی نکنند.

2 –  قدرت نهادهای در اختیارشان را در جهت قدرتمند شدن دولت به کار گیرند نه برای تضعیف آن. هم اکنون بخش عمده ای از تصمیم گیری های کلان کشور در نهادهای خارج از دولت انجام می شود و تعامل آنها برای موفقیت دولت به معنای واقعی کلمه حیاتی است. به عنوان مثال، می توانند در زمینه هایی مانند FATF ، توافقات خارجی و رویکردهای اجتماعی “راه ساز” باشند یا “راه بند” که هر کدام شان نتایج کاملاً متفاوتی در شکست یا پیروزی همگانی ایجاد خواهد کرد.

3 – رسانه های رسمی و سایبری های خود را از خط تخریب بازدارند و اجازه دهند دولتی که پیروزی اش پیروزی همه است، در فضای سالم رسانه ای و نه در میان شایعه سازی ها و دروغ پراکنی و نفرت افکنی ها کار کند.

اصولگرایان بدانند که حفظ نظام و ایران، بی هیچ برو و برگردی به تقید عملی شان به  این 3 اصل بستگی دارد و به تعبیر رهبری، پیروزی دولت کنونی پیروزی همه و از جمله خود آنهاست و قاعدتاً شکست دولت نیز به باد دادن ته مانده سرمایه مردمی و شکست همه و از جمله خود اصولگرایان خواهد بود.
به زودی مشخص خواهد شد که اصولگرایان مدعی نظام و انقلاب و رهبری کدام مسیر را انتخاب کرده اند: پیروزی همگانی یا به شکست کشاندن همه؟!