مطالعات دانشگاه میشیگان نشان می‌دهد افرادی که سطوح بالاتری از فلزات در خون و ادرار خود دارند، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یا ALS باشند.
محققان می‌دانند که ALS، یک بیماری عصبی نادر اما کشنده، تحت تأثیر عوامل ژنتیکی و محیطی از جمله قرار گرفتن در معرض آفت‌کش‌ها و فلزات است.
یک مطالعه جدید به بررسی سطوح فلزات در خون و ادرار افراد مبتلا به ALS و بدون ALS پرداخت و دریافت که قرار گرفتن در معرض فلزات با افزایش خطر ابتلا به ALS مرتبط است.
اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یا بیماری لو گریگ یک بیماری نورون حرکتی است که منجر به آسیب پیشرونده و غیرقابل برگشت به سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) و سیستم عصبی محیطی می شود. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک شایع ترین بیماری نورون حرکتی است. در واقع، علائم فلج مرکزی و محیطی در ALS ایجاد می شود.
استفان گوتمن، نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: “بهبود درک ما از اهمیت قرار گرفتن در معرض فلز به عنوان یک عامل خطر برای ALS برای پیشگیری هدفمند از این بیماری در آینده و بهبود استراتژی های درمانی بسیار مهم است.”
چندین مطالعه اپیدمیولوژیک قرار گرفتن در معرض فلز را با خطر ابتلا به ALS مرتبط کرده اند. با این حال، درک اینکه چگونه این ترکیبات فلزی بر خطر و بقای بیماران ALS تأثیر می‌گذارند و تعیین اینکه چه کسانی بیشتر در معرض خطر هستند، مهم است.
تیم گاتمن سطوح فلزات را در نمونه‌های پلاسما و ادرار بیش از 450 نفر مبتلا به ALS و نزدیک به 300 نفر بدون ALS اندازه‌گیری کردند.
آنها دریافتند که سطوح بالای فلزاتی مانند مس، سلنیوم و روی به طور قابل توجهی با خطر بالاتر ALS و مرگ زودرس مرتبط است.
آنها سپس از این نتایج برای ایجاد ارزیابی خطرات محیطی ALS استفاده کردند. ارزیابی خطرات زیست محیطی نشان داد که مخلوط فلزات در پلاسما و ادرار با سه برابر بیشتر خطر ابتلا به این بیماری مرتبط است.
محققان همچنین دریافتند شرکت‌کنندگانی که در مشاغلی کار می‌کردند که احتمال قرار گرفتن در معرض فلز بیشتر بود، سطح ترکیبات فلزی در خون و ادرارشان افزایش یافت.
گاتمن می‌گوید با اجتناب از فعالیت‌های پرخطر مرتبط با قرار گرفتن در معرض فلز، افراد به طور بالقوه می‌توانند این خطر را کاهش دهند.