اسپاگتی وسترن چیست و فیلم هایی از این ژانر در کجا فیلمبرداری شده اند (+ عکس)؟

«اسپاگتی وسترن» که توسط منتقدان بین المللی در پاسخ به سبک خاص و معروف فیلمسازی سرجیو لئونه ابداع شد، اصطلاحی است که به نوع خاصی از فیلمسازی در اروپا اشاره دارد.

به گفته روزیاتو، این عبارت در اواسط دهه 1960، پس از سه گانه کلاسیک ظهور کرد. دلار لئونه محبوب شد، اگرچه منشأ این شکل از فیلمسازی را می توان به ابتدای این دهه جستجو کرد. وسترن های اسپاگتی بر فیلمسازان گذشته تأثیر گذاشته و الهام بخش کارگردانان امروزی مانند کوئنتین تارانتینو، برادران کوئن و دیگران بوده است.

اگرچه «اسپاگتی وسترن» به خاستگاه ها و زمینه های فیلمسازی ایتالیایی اشاره دارد، این نوع خاص از فیلم های وسترن اغلب شامل تولیدات بین المللی و همچنین وسترن های اسپانیا و دیگر کشورهای اروپایی می شود. علاوه بر این، با وجود مناظر وسیع و فیلمبرداری زیبا در فضای باز، بسیاری از وسترن های اسپاگتی در استودیوهای فیلمبرداری جداگانه فیلمبرداری شدند.

بر اساس گزارش های اخیر، بازسازی این فیلم در دست ساخت است یک مشت دلار یا «یک مشت دلار» سرجیو لئونه، نگاهی به مکان‌های اصلی فیلمبرداری وسترن اسپاگتی ضروری است.

اسپاگتی وسترن چیست؟

به گفته آلدو سامبرل بازیگر اسپانیایی که در سه گانه دلار لئون و کلینت ایستوود حضور داشت، «اسپاگتی وسترن» عبارتی بود که توسط یک خبرنگار اسپانیایی به نام آلفونسو سانچز ساخته شد. این عبارت به نودل اسپاگتی به عنوان یک غذای کلاسیک ایتالیایی اشاره داشت و نشان دهنده فیلم های وسترن تولید شده در ایتالیا بود.

این فیلم‌ها که با نام‌های وسترن ایتالیایی و وسترن پاستا نیز شناخته می‌شوند، گسترش یافتند و طیف وسیعی از وسترن‌های اروپایی تولید شده بین سال‌های 1960 و 1978 را دربر گرفتند.

اکثر فیلم‌های وسترن اسپاگتی نه تنها در ایتالیا تولید می‌شوند، بلکه توسط فیلمسازان ایتالیایی نیز کارگردانی و تولید شده‌اند. با محبوبیت سه گانه دلار لئون در دهه 1960، وسترن‌های اسپاگتی با ساختارشکنی افسانه‌های قدیمی مرزهای آمریکا و فراتر رفتن از اصول و کلیشه‌های سنتی این ژانر، خود را از وسترن‌های آمریکایی متمایز کردند.

با این حال، اکثر وسترن‌های اسپاگتی که بین سال‌های 1960 تا 1978 ساخته شدند، محصول مشترک ایتالیا و اسپانیا بودند. بریتانیای کبیر، فرانسه، یونان، پرتغال و سایر کشورهای اروپایی نیز اسپاگتی وسترن تولید کردند.

علیرغم ارتباط آشکار با سینمای ایتالیا، اکثر وسترن های اسپاگتی یک کارگردان ایتالیایی، یک تیم سازنده ایتالیایی-اسپانیایی و بازیگران بین المللی ایتالیایی، اسپانیایی، آلمانی غربی و آمریکای شمالی را به نمایش گذاشتند. یکی یکی دیگر از ویژگی های این زیرژانر ساخت وسترن های دوبله ایتالیایی است، البته هیچ زبان رسمی برای «اسپاگتی وسترن» وجود ندارد.

در حالی که بسیاری بر این باورند که وسترن های اسپاگتی عمدتاً در ایتالیا فیلمبرداری شده است، اسپانیا منطقه جغرافیایی مهمی برای به تصویر کشیدن مناظر وسیعی بود که در فیلم های وسترن اسپاگتی یافت می شد.

وسترن های اسپاگتی عمدتاً در کجا فیلمبرداری می شد؟

طرفداران وسترن های اسپاگتی که بین سال های 1964 تا 1978 تولید شده اند، از اینکه بسیاری از این تولیدات در پشت یک استودیو فیلمبرداری شده اند، شگفت زده خواهند شد.

علاوه بر مکان های مختلف فیلمبرداری در سراسر ایتالیا و اروپا، صدها فیلم در استودیو Cinecitta در رم فیلمبرداری شده است. در حالی که این استودیو عمدتاً با کارگردان فیلم هنری فدریکو فلینی مرتبط است، لئونه چندین فیلم از جمله وسترن پیشگامانه در این استودیو ساخت. خوب، بد، زشت (خوب، بد و زشت).

به غیر از استودیو Cinecitta، اکثر وسترن های اسپاگتی در جنوب ایتالیا و اسپانیا فیلمبرداری شده اند. گونه هایی که در جنوب غربی آمریکا و شمال مکزیک یافت می شوند به محیط های بیابانی بزرگ و مناطق باز نیاز داشتند. بنابراین، این سری از وسترن های اسپاگتی اغلب در صحرای تابرناس، در استان آلمریا، در جنوب غربی اسپانیا فیلمبرداری شده است.

پارک طبیعی Cabo de Gata-Nijar در نزدیکی آن نیز برای سواحل بکر آن مورد استفاده قرار گرفت. علاوه بر این، در استان آلمریا مجموعه ها و مجموعه هایی از فیلم های قبلی این ژانر وجود داشت که به پارک های تفریحی توریستی مانند مینی هالیوود، تگزاس هالیوود و وسترن لئون تبدیل شدند.

در جاهای دیگر در شمال ایتالیا، مکان های دیگر فیلمبرداری در پارک واله دی ترجا بین رم و ویتربو، ویرانه های غارنشین Camerata Nova و Camposco برای بسیاری از وسترن های اسپاگتی استفاده شد. فیلمبرداری بیشتر در Castelluccio، Gran Suso، Sardinia و Tivoli انجام شد تا از تپه ها و کوه های این منطقه استفاده شود.

کارگردانان معروف وسترن اسپاگتی مانند سرجیو کوربوچی اغلب در استودیو فیلم Elios در رم فیلمبرداری می کردند. کلیدم سوخت و جانگو، دو نمونه معروف از این زیرژانر. کوربوچی و لئونه از کمک یک طراح تولید به نام کارلو سیمی برای بازسازی شهرها و روستاهای این مکان ها استفاده کردند.

لوکیشن وسترن اسپاگتی چه تاثیری بر سبک فیلم داشت؟

وسترن اسپاگتی در سال 1968 به اوج محبوبیت خود رسید و پارادایم این ژانر را از لئونه و کوربوچی به انزو باربونی و دیگران تغییر داد. در سال 1968، وسترن های اسپاگتی فوق العاده مانند «روزی روزگاری در غرب»، «مرگ سوار بر اسب»، «تابوت آماده کن»، «امروز ما می کشیم… فردا می میریم» و دیگر داستان های انتقام جویی بسیار محبوب بودند.

این فیلم‌ها اغلب اسطوره‌شناسی قهرمان وسترن آمریکایی را با به تصویر کشیدن غریبه تنها به‌عنوان ضدقهرمان غم‌انگیز داستان و اینکه داستان و شخصیت اصلی‌شان به‌عنوان تمثیل‌های اخلاقی عمل می‌کنند، زیر و رو می‌کنند. مهم‌تر از آن، وسترن‌های اسپاگتی به خاطر تصاویر خشن‌تر و وحشی‌ترشان از غرب شناخته می‌شدند.

جدای از شخصیت‌هایی که انگیزه انتقام دارند، شخصیت جنگو با بازی فرانکو نرو در فیلمی به همین نام، اغلب بین میل او به ثروت و تلاش برای انتقام‌جویی سرگردان است که او را در یک دوراهی اخلاقی قرار می‌دهد.

دیگر کهن الگوهای وسترن اسپاگتی شامل یک قهرمان ظلم شده است که باید شهرت خود را بازگرداند، مانند گری (جولیانو جما) در فیلم Blood for a Silver Dollar. اما علیرغم پرهیز از سبک‌های خاص لئونه و کوربوچی، وسترن‌های اسپاگتی تقریباً در سال 1969 از بین رفتند و فیلم‌سازان را بر آن داشت تا به دنبال الهام گرفتن در جای دیگری باشند.

در سال 1970، انزو باربونی با سبکی طنز و خنده دار، آنها مرا تثلیث می نامند فیلمبرداری کرد. این فیلم کمدی و خودآگاهی را به ژانر وسترن اسپاگتی آورد و برای مدت کوتاهی ژانر را از طریق شخصیت های ماندگار با بازی باد اسپنسر و ترنس هیل احیا کرد.

در حالی که برخی این تقلیدهای کمدی را به عنوان وسترن های غیر اسپاگتی دسته بندی می کنند، این فیلم ها اغلب از لوکیشن های مشابه فیلم های لئونه و کوربوچی استفاده می کنند. در حالی که جنبه کمدی این زیرژانر کوتاه بود، وسترن های اسپاگتی همیشه از وسترن های فیلم آمریکایی استفاده می کردند تا یک الگوی سبک منحصر به فرد ایجاد کنند.