کشف تاریخ ساز دانشمندان: هپارین، پادزهر ارزان و در دسترس کبری

غزل زیاری: تحقیقات اخیر نشان می دهد که هپارین، ماده ارزان قیمتی که برای رقیق کردن خون استفاده می شود، ممکن است به عنوان پادزهر برای زهر کبری عمل کند.

گرگ نیلی، استاد دانشگاه سیدنی توضیح داد: “این کشف می تواند آسیب های وحشتناک ناشی از نکروز (مرگ بافت بدن) ناشی از نیش مار کبری را تا حد زیادی کاهش دهد و حتی ممکن است پیشرفت بیماری را کاهش دهد. سم در بدن شانس زنده ماندن را افزایش می دهد. “

محققانی که به دنبال راه‌هایی برای جلوگیری از زهر کبری با استفاده از فناوری ویرایش ژن CRISPR هستند، نشان داده‌اند که فرآیند نکروز ناشی از نیش کبرا را می‌توان با استفاده از هپارین و داروهایی برای این منظور متوقف کرد.

تیان دو، دانشجوی دکترا در دانشگاه سیدنی گفت: هپارین ارزان و به طور گسترده در دسترس است و یکی از داروهای ضروری در فهرست سازمان بهداشت جهانی است. اکنون می توان از آن به سرعت به عنوان یک داروی ارزان، ایمن و موثر برای درمان نیش کبرا پس از آزمایش های موفق انسانی استفاده کرد.

در همان زمان، محققان از CRISPR برای جستجوی ژن‌های انسانی مورد نیاز برای سم کبرا برای ایجاد نکروز و تخریب بافت اطراف محل گزش استفاده کردند. یکی از جمله مواردی که سم در بدن انسان هدف قرار می گیرد، آنزیم های لازم برای تولید هپارین و مولکول های مرتبط با هپارین است.

هپارین روی سطح سلول است و هپارین در طی واکنش ایمنی آزاد می شود. ساختار مشابه آنها به این معنی است که سم می تواند به هر دو متصل شود. بنابراین، بر اساس این یافته، دانشمندان اقدام به ساخت پادزهری کردند که بتواند فرآیند نکروز را در سلول های انسان و موش متوقف کند.

امروزه از پادزهرهای ضد نیش کبرا که بر اساس فناوری های قرن نوزدهم تولید شده اند استفاده می شود. اما اکنون داروهای هپارینوئید به عنوان پادزهر “تقلب” عمل می کنند.

با پر کردن محل گزش با سولفات هپارین یا مولکول های هپارینوئیدی مرتبط، پادزهر به سموم موجود در زهر که باعث آسیب بافتی می شود متصل می شود و آن را خنثی می کند.

پروفسور نیکلاس کاسول، از دانشکده پزشکی گرمسیری لیورپول، گفت: «یافته‌های ما هیجان‌انگیز هستند، زیرا پادزهرهای موجود تا حد زیادی در برابر مسمومیت شدید موضعی، که باعث تورم پیش‌رونده دردناک، تاول و نکروز بافت اطراف محل گزش می‌شود، بی‌اثر هستند از دست دادن عملکرد اندام، قطع عضو و “حتی می تواند منجر به ناتوانی مادام العمر شود.”

منبع: علوم پایه

54321