عکس دیده نشده عادل فردوسی پور و جواد خبانی در جوانی 30 سال پیش
به گزارش پی ام آپ، در دهه شصت کارگردانان سینما، وزارت ارشاد و سایر نهادهایی که قدرت بیشتری نسبت به دستگاه فرهنگی کشور داشتند در زمینه تولید ستاره در سینما با مشکل مواجه بودند. به همین دلیل بعد از انقلاب دستور توقیف ستاره سینمای ایران، جمشید هاشم پور یا همان «جمشید آریا» را صادر کردند.
در آن زمان فرح بخش تهیه کننده سینما درباره رفع توقیف هاشم پور چنین می گوید: «کیانوش عیاری پس از توقیف هاشم پور از سال 62 تا 67، در سال 67 برای فیلم «روز مگشکوه» به دفتر فخرالدین انور رفت و به آرامی هاشم پور را تماشا کرد. بعد از مذاکرات طولانی، بالاخره با بازگشت هاشم پور به سینما موافقت کردند، اما شرایط عجیبی را مطرح کردند. یکی یکی از آنها حذف نام آریا از این بازیگر و تغییر نام جمشید هاشم پور بود. شرط دیگر این بود که سرش تراشیده نشود».
این را نوشتم تا اشاره کنم که مدیران صداوسیما تصمیم گرفتند از همان روش دهه شصت استفاده کنند و حوزه گزارشگری در ایران را به کویری بی ستاره تبدیل کنند.
در سالهای اخیر، یکی به خصوص در جام ملت های اروپا یا جام جهانی و حتی در مسابقات مهم لیگ یکی از اخبار رسانه های ورزشی نام گزارشگر بازی بود. عادل فردوسی پور، مزدک میرزایی، جواد خیابانی، پیمان یوسفی، سرهنگ علیفر، محمدرضا احمدی و … برای مردم شناخته شده بودند و حتی طرفدارانی داشتند و از آنها علیه دیگران حمایت می کردند. مردم در خیابان این خبرنگاران را از روی صورتشان می شناختند و مانند افراد مشهور با آنها رفتار می کردند.
حالا بعد از ماجرای عادل فردوسی پور، اختلاف او با مدیر شبکه سه و جابه جایی مزدک میرزایی، به نظر می رسد مدیران صدا و سیما به خصوص شبکه سه و ورزش تصمیم گرفته اند دیگر به خبرنگاران پروبال ندهند و این کار را انجام دهند. . در سطح روزنامه نگاری باقی می ماند.
بسیاری از مردم چیز زیادی در مورد گزارشگران تلویزیونی جدید نمی دانند. اگر اسمشان را بدانند نمی توانند از روی صورتشان تشخیص بدهند و مثلا در خیابان از کنارشان رد می شوند بدون اینکه بدانند گزارشگر بازی فرانسه و بلژیک هستند. نویسنده، کارشناس در سطح جهانی فوتبال، نام اکثر این گزارشگران را نمی داند. البته خبرنگاران با فقر شدید اطلاعاتی مواجه هستند و هر چه پیشرفت می کنند ارزش خبرنگاران نسل قدیم مثل عادل و مزدک بیشتر می شود.
مدیران تلویزیون فقط از خبرنگاران گزارش می خواهند. آنها فکر می کنند لازم نیست مردم خبرنگاران را بشناسند، کافی است صدای آنها را به خاطر بسپارند و مردم می گویند: گزارشگر بازی هم همان پسر با صدای زیباست، اوست که گزارش می دهد. بازی هفت روز پیش استقلال.
با این حال، روسا توجه نمی کنند که گزارشگر فقط یک راوی ساده فوتبال نیست، او می تواند آنقدر هیجان را به مسابقه بدهد که سال ها در یادها بماند. «زوزه از بالای در بیرون می آید» جمله ای بود که بهرام شفیع وارد ادبیات روزنامه نگاری ایران کرد. مردم هنوز خبر بازی ایران و استرالیا را به یاد دارند. خبانی در آن مسابقه خطاب به خدا عزیزی گفت: «ازال تیزپا» و این نام همچنان در فوتبالیست مشهدی ایران وجود دارد.
نه تنها نسل ما، بلکه نسل های پیشین نیز خبرنگاران نیمه اول دهه 50 را به یاد دارند: عطا بهمنش، مانوک خدا بخشیان، حبیب الله روشن زاده یا مجید واریث در سال های اول پس از انقلاب.
مدیران فکر می کنند با این تصمیم دیگر امکان تکرار ماجرای عادل فردوسی پور و مزدک میرزایی وجود نخواهد داشت. این روش مدیرانی است که هنوز در عصر واکمن زندگی می کنند. پاک شدن مشکل حاصل بسیاری از جلسات اجرایی در این کشور است. در غیر این صورت باید تعجب کرد.
