هدف از این آزمایش ها بررسی تأثیر سلاح های هسته ای بر کشتی های جنگی بود. آزمایش‌های موسوم به «تقاطع» اولین آزمایش‌های هسته‌ای بسیاری بود که در جزایر مارشال انجام شد و اولین آزمایش‌هایی بود که از قبل به‌طور عمومی اعلام شد و توسط مخاطبان دعوت‌شده، از جمله بخش بزرگی از مطبوعات، مشاهده شد.
به گزارش فرادید، ناوگان 95 کشتی هدف در تالاب بیکینی مونتاژ شدند. در مرکز آن 20 کشتی در هر مایل مربع (7.7 در هر کیلومتر مربع) وجود داشت که سه تا پنج برابر بیشتر از حد مجاز قانون نظامی بود.
هدف ذکر شده اندازه گیری خسارت ناشی از انفجار در فاصله ای از مرکز انفجار در فواصل مختلف در صورت امکان بود. ناوگان هدف شامل چهار ناو جنگی رها شده ایالات متحده، دو ناو هواپیمابر، دو رزمناو، یازده ناوشکن، هشت زیردریایی، تعداد زیادی کشتی پشتیبانی و کشتی های آبی خاکی و سه کشتی تسلیم آلمانی و ژاپنی بود.
کشتی ها مقادیر نمونه سوخت و مهمات و همچنین ابزارهای علمی برای اندازه گیری فشار هوا، حرکت کشتی و تشعشع را حمل می کردند. حیوانات زنده برای برخی از کشتی های هدف توسط کشتی پشتیبانی USS Burleson ارائه شد که 200 خوک، 60 خوکچه هندی، 204 بز، 5000 موش صحرایی، 200 موش و حشرات دانه دار را برای آزمایش اثرات ژنتیکی توسط سازمان ملی سرطان آورده بود. موسسه. کشتی های هدف آبی خاکی در جزیره بیکینی پهلو گرفتند.
انفجار بیکر آنقدر پدیده غیرعادی ایجاد کرد که دو ماه بعد کنفرانسی برای استانداردسازی نامگذاری و تعریف اصطلاحات جدید برای استفاده در توصیف و تحلیل برگزار شد. پرتابه انفجاری زیر آب به شکل حباب گاز داغ در حال انبساط سریع بود که آب را هل داد و یک موج هیدرولیکی مافوق صوت ایجاد کرد که بدنه کشتی‌های همسایه را در حین گسترش متلاشی کرد.
هنگامی که قطر حباب گاز با عمق آب برابر شد (55 متر)، به طور همزمان به بستر و سطح دریا برخورد کرد و شروع به حفر دهانه ای به عمق 9 متر و عرض 610 متر در بستر دریا کرد.
در سطح دریا، آب را به شکل یک قوس آبپاش که مانند آبفشان از سطح دریا فوران می کند، از سطح دریا به بالا می راند. مدت زمان سپری شده از انفجار چهار میلی ثانیه بود.
هنگامی که حباب به هوا برخورد کرد، یک موج شوک جوی مافوق صوت ایجاد کرد که از نظر بصری بیشتر چشمگیر بود تا مخرب. انفجار کوتاه فشار پشت موج ضربه ای بلافاصله مهی ایجاد کرد که ابر در حال رشد را در یک “ابر ویلسون” یا “ابر تراکم” فرا گرفت و آن را برای دو ثانیه از دید دور نگه داشت.
ابر ویلسون در ابتدا یک نیمکره بود، به یک دیسک منبسط شد، از آب بیرون آمد و یک آبفشان کاملاً توسعه یافته را نشان داد، سپس به شکل یک دونات درآمد و ناپدید شد.