تحقیقات جدید نشان می دهد که نور مصنوعی بعد از نیمه شب ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهد. این تحقیق بر روی حدود 85000 فرد 40 تا 69 ساله انجام شد که به مدت یک هفته شبانه روز دستگاه هایی را روی مچ دست خود می بستند تا میزان قرار گرفتن آنها در معرض سطوح مختلف نور مشخص شود.
به گزارش زومیت، آزمایش Biobank بریتانیا وضعیت سلامتی گروه مورد مطالعه را به مدت 9 سال پیگیری کرد. آزمودنی هایی که بعداً به دیابت نوع 2 مبتلا شدند، احتمالاً بین ساعت 12:30 بعد از ظهر تا 6 صبح در معرض نور قرار گرفتند.
طبق ScienceAlert، خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در شرکت‌کنندگانی که بیشترین نور شب را داشتند، 67 درصد بیشتر از افرادی بود که کمترین نور را در معرض نور قرار می‌دادند.
تحقیقات نشان می‌دهد که نور مصنوعی در شب، چه نور زرد چراغ مطالعه یا نور آبی تلفن همراه یا تلویزیون، می‌تواند به خواب رفتن را دشوار کند. اما حتی زمانی که محققان الگوهای خواب و مدت زمان خواب را در مطالعه جدید در نظر گرفتند، نتایج همچنان مشابه بود و نشان می‌دهد مکانیسم متفاوتی در کار است.
سایر عوامل احتمالی مانند جنسیت، استعداد ژنتیکی دیابت، رژیم غذایی، فعالیت بدنی، قرار گرفتن در معرض نور روز، سیگار کشیدن یا مصرف الکل نتیجه را تغییر ندادند.
نویسندگان این مطالعه به رهبری گروهی از محققان دانشگاه مانچ استرالیا به مردم توصیه می‌کنند که از قرار گرفتن در معرض نور در شب به عنوان راهی ساده و ارزان برای کاهش خطر ابتلا به دیابت اجتناب کنند.
در گذشته، برخی از مطالعات مشاهده‌ای دیگر، نور مصنوعی در شب را با مقاومت به انسولین مرتبط می‌کردند، اما این مطالعات منابع نور مصنوعی داخلی را از نزدیک یا در دوره‌های زمانی طولانی بررسی نکردند.
شواهد حاصل از مطالعات حیوانی و انسانی نشان می دهد که نور مصنوعی می تواند ریتم های شبانه روزی را مختل کند و منجر به کاهش تحمل گلوکز، تغییر در ترشح انسولین و افزایش وزن شود. این عوامل با افزایش خطر ابتلا به اختلالات متابولیک مانند دیابت نوع 2 مرتبط هستند.
نتایج مطالعه جدید ثابت نمی کند که نور مصنوعی در شب باعث دیابت نوع 2 می شود، اما ارتباط بین نور روشن در نیمه شب و خطر ابتلا به دیابت را نشان می دهد.
یکی یکی از محدودیت های اصلی مطالعه جدید این است که محققان نمی توانند زمان صرف شده برای غذا خوردن را در نظر بگیرند. زمان غذا خوردن می تواند بر ریتم شبانه روزی و تحمل گلوکز تأثیر بگذارد. علاوه بر این، برخی از عوامل اقتصادی-اجتماعی مانند وضعیت زندگی افراد در سطح منطقه ای و نه فردی در نظر گرفته شد و تنها افراد مسن را مورد بررسی قرار داد.
علاوه بر این، هر بدن به طور متفاوتی به نور واکنش نشان می دهد و مطالعات نشان داده اند که شدت نور مورد نیاز برای سرکوب تولید ملاتونین، که به تنظیم ریتم شبانه روزی ما کمک می کند، می تواند بین 6 تا 350 لوکس باشد.
آزمایش‌های قبلی نشان داده‌اند که اختلال در تولید ملاتونین و انحراف از ریتم‌های شبانه‌روزی طبیعی می‌تواند منجر به کاهش ترشح انسولین از پانکراس شود. این می تواند منجر به دیابت شود.
برای اینکه دانشمندان به طور کامل درک کنند که نور در شب چگونه بر ریتم های شبانه روزی تأثیر می گذارد و این به نوبه خود چگونه بر سلامت متابولیک افراد تأثیر می گذارد، باید تحقیقات دقیق تری انجام شود.
برخی از مطالعات نشان می دهد که حتی یک آخر هفته پیاده روی در طبیعت بدون نور مصنوعی می تواند به بازیابی ریتم شبانه روزی فرد کمک کند و شاید این دقیقاً همان چیزی است که پزشک باید در چنین شرایطی تجویز کند.
نتایج مطالعه در مجله سلامت منطقه‌ای Lancet – اروپا منتشر شد.