تحلیل سریال افعی تهران به کارگردانی سامان مقدم که با پخش قسمت چهاردهم شکار و شکار به پایان رسید.

مرجان فاطمی «عافیت تهران» به کارگردانی سامان مقدم و فیلمنامه پیمان معادی پس از 14 قسمت به نقطه پایانی رسید. سریالی پیچیده و عمیق اما در عین حال ملموس و معتبر که به زندگی مردی تنها می پردازد، تاثیر آسیب های ناشی از رنج دوران کودکی را در مسیر زندگی به تصویر می کشد. “عفی تهران” یکی یکی از متفاوت ترین سریال های چند وقت اخیر شبکه نمایش خانگی بود که بسیار مورد توجه قرار گرفت و محبوبیت زیادی پیدا کرد. این سریال تا حد امکان با سناریوهای مناسب و دقیق به پایان رسید.

به گزارش بازتاب آنلاین، عوامل زیادی در موفقیت سریال «عفی تهران» دخیل بودند. از کارگردانی قدرتمند و فیلمنامه حساب شده سامان مقدم و بازی درخشان پیمان معادی گرفته تا بازی های بازیگران دیگر و طراحی صحنه، گریم و موسیقی و … همه این موارد در کنار هم منجر به شکل گیری اثری شد که سال ها در ذهن شما باقی خواهد ماند. نگاهی داریم به عوامل موفقیت این سریال.

رهبر سال هاست که سامان مقدم را به عنوان کارگردانی مجرب و کارکشته می شناسیم. او آثار مهمی در سینما از خود به جای گذاشته و تلاش هایش در ساخت سریال های «پریدخت»، «شمس العماره»، «دیوار یخی» و «قلب یحی 3» تا حد زیادی موفق بوده است. با این حال «عفی تهران» را می توان بهترین سریال او دانست. مقدم در «عفای تهران» فیلمنامه پیمان معادی را پذیرفت و از نظر شخصیت پردازی و جزییات به خط فکری نویسنده پایبند بود، اما همچنان امضای خود را بر اثر گذاشت. از همان قسمت اول با فضای متفاوتی مواجه شدیم و ویژگی های شخصیتی آرمان بیانی و درهم تنیدگی زندگی اش با یک قاتل زنجیره ای این نوید را می داد که باید منتظر اتفاقات عجیب و جذابی باشیم. سریال با سرعتی حساب شده جلو رفت و اطلاعات گذشته آرمان قطره قطره در اختیار مخاطبان قرار می گرفت تا اینکه کم کم پازل زندگی آرمان تکمیل شد. از صحنه نگاری، گریم، رنگ و نور، موسیقی و … استفاده شد. برای رساندن معنای صحیح

فیلمنامه یکی یکی از مهمترین عوامل موفقیت «عفای تهران» فیلمنامه قدرتمند و حساب شده پیمان معادی بود. او قبل از ورود به عرصه بازیگری سال ها به عنوان فیلمنامه نویس فعالیت می کرد اما نوع فیلمنامه هایش با اثری مثل «عفی تهران» تفاوت زیادی داشت. معادی به موضوع بسیار جذابی پرداخت و سعی کرد این واقعیت را به تصویر بکشد که دردهای دوران کودکی آنقدر بر روان افراد تأثیر می گذارد که نادیده گرفتن آن ها می تواند با تمرکز بر اهمیت دوران کودکی به یک بحران بزرگ تبدیل شود. در واقعیت، مشکل اصلی این است که در درون هر یک از ما یک قاتل زنجیره ای پنهان است و فقط عده ای فرصت ظهور دارند و همه ما به طور بالقوه می توانیم افعی تهران باشیم. داستان درباره منتقدی است که می خواهد اولین فیلمش را در پنجاه سالگی درباره قاتل زنجیره ای به نام عفی تهران بسازد. شنیدن خبر مرگ پدرش و مجبور شدن به مراقبت از پسرش، درست در ابتدای فیلم، او را چنان شوکه می کند که نزد یک درمانگر می رود. برای درمانگر، روایت های آنها ما را به گذشته آنها نزدیک می کند. در عین حال داستان ها در صحنه مرکزی ادامه می یابد و گذشته و حال این شخصیت در هم تنیده شده است.

تعیین مشخصات بار اصلی داستان بر دوش شخصیت اصلی داستان یعنی آرمان بیانی افتاد. منتقدی که هیچکس را نمی پذیرفت و مدام همه را تحقیر می کرد، اما خودش هیچ کاری نمی کرد و نمی توانست بپذیرد که دیگران با سرزنش به او نگاه کنند. عصبانیت دوران کودکی او نسبت به پدر و ناظم مدرسه و همچنین طرد شدن مادرش که تنها امید او در زندگی بود باعث این مشکلات روحی شد و حالا بر رابطه او با پسرش سایه انداخته است. آرمان در ابتدای سریال با پسرش فاصله گرفت و حتی نتوانست به درستی با او ارتباط برقرار کند. به همین ترتیب او توانایی برقراری ارتباط با دیگران را نداشت و نمی تواند خشم خود را کنترل کند. به نظر او همه می خواستند او را از رسیدن به هدفش باز دارند. کم کم به برکت حضور و درمان های مستمر بابک زندگی اش دگرگون شد اما سایه گذشته همچنان از سرش بیرون نمی رفت. معادی علاوه بر شخصیت آرمان در خلق شخصیت های مهم دیگری از جمله پدر، مادر، درمانگر، پسر و همسر بسیار قدرتمند بود. تک تک آنها با جزئیات رفتاری خود به شکلی کاملا ملموس بازنمایی می شدند و تاثیرشان بر این شخصیت مشخص بود.

بازی ها | بزرگترین نقطه قوت سریال افعی تهران بازی پیمان معادی در نقش آرمان بیانی بود. بازیگری که خود فیلمنامه «افیه تهران» را نوشته و بهتر از هرکسی ویژگی های این شخصیت را می دانست و از همه ابعاد و پیچیدگی های آن آگاه بود. معادی بارها در فیلم های مختلف قدرت خود را در بازیگری ثابت کرده بود و در «عفی تهران» جنبه های جدیدی از بازی خود را به نمایش گذاشته بود. معادی در نقش آرمان بسیار باورپذیر توانست خشم، ناامیدی، ترس و احساسات پدرانه مردی تنها را به تصویر بکشد و تصویر جدیدی از خود در ذهن ما به جا بگذارد. مریلا زارعی با گریم بسیار متفاوتش یکی انتخاب هوشمندانه دیگری برای این سریال بود. او توانست احساسات خود را پشت چهره ای نسبتاً خشن پنهان کند. او هنگام صحبت از قتل خود هیچ پشیمانی نشان نمی داد و تنها نگرانی او این بود که پسرش بعداً چگونه از او یاد کند. سحر دولتشاهی در نقش درمانگر متفاوت از گذشته ظاهر شد و آزاده صمدی، بهادر مالکی، پژمان جمشیدی و… هر کدام با بازی ملموس و موفق خود از دیگر دلایل قوت سریال بودند. در این میان نمی توان از بازی باورپذیر ماهور نعمتی بازیگر نقش بابک چشم پوشی کرد.

موسیقی سامان مقدم در تمام آثارش به موسیقی اهمیت ویژه ای می دهد و این بار در «عفی تهران» علاوه بر موسیقی متنی که امیر توسلی انجام داده بودیم، اتفاق مهم دیگری را در تیتراژ پایانی دیدیم. بسته به لحن هر قسمت، موسیقی خارجی برای تیتراژ پایانی انتخاب می شد. هیچ کدام از قسمت ها عنوان موسیقایی تکراری نداشتند، اما ویژگی مشترک همه آن ها این بود که کاملاً با فضای سریال همخوانی داشت و تا مدت ها در ذهن ماندگار شد. که در یکی بین قسمت ها شاهد قطعه ای با صدای رضا یزدانی بودیم که خیلی زود در فضای مجازی منتشر شد و محبوبیت زیادی پیدا کرد.

به پایان رساندن بعد از انتشار قسمت پایانی سریال «عافی تهران» با پیامی مشترک از سوی مخاطبان آن روبرو هستیم. اینکه بالاخره یک سریال ایرانی دیدند که در نهایت خوشحالشان کرد. از اواسط سریال با نشانه هایی که کارگردان به ما داد تا حدی توانستیم حدس بزنیم عافی تهران کیست. با این حال، نمی‌دانستیم که نویسنده و کارگردان قرار است چه کاری انجام دهند تا به این نقطه نهایی برسیم و چگونه صحنه را برای افشای این موضوع آماده کنیم. حتی در انتها هیچ اشاره مستقیمی به هویت افعی تهرانی نشد تا اینکه در نهایت قطعات باقی مانده از پازل اصلی کنار هم قرار گرفتند و ترتیبات قبلی برای رسیدن به آن سکانس نهایی نتیجه داد. «عفی تهران» به معقول ترین شکل ممکن تمام شد و همه را به این نتیجه رساند که پایان بهتری برای این سریال نمی شد رقم زد.