لایه مرموز داخل زمین می تواند از سیاره دیگری آمده باشد!

از سطح تا هسته داخلی، زمین از چندین لایه تشکیل شده است که هنوز برای علم یک راز است. حالا معلوم است یکی این لایه ها ممکن است از موادی از یک سیاره کاملا متفاوت تشکیل شده باشند.

به گزارش ایسنا، در اعماق سیاره ما یک لایه مرموز و ناهمگون به نام لایه D وجود دارد. این منطقه در عمق حیرت انگیز 3000 کیلومتری زیر سطح زمین قرار دارد، درست بالای مرزی که هسته بیرونی مذاب زمین را از گوشته جامد آن جدا می کند.

بر خلاف یک کره کامل، ضخامت لایه D به طور گسترده ای در سراسر جهان متفاوت است، به طوری که برخی از مناطق به طور کامل فاقد این لایه هستند.

به گفته SF، این تغییرات چشمگیر مدت هاست که ژئوفیزیکدانان را متحیر کرده است، آنها لایه D را ناهمگن توصیف می کنند، به این معنی که ترکیب آن یکنواخت نیست.

با این حال، یک مطالعه جدید ممکن است سرانجام این معمای باستانی را حل کند و نشان دهد که لایه D می تواند بقایای سیاره دیگری باشد که در روزهای اولیه خود، میلیاردها سال پیش، با زمین برخورد کرده است.

این فرضیه نشان می دهد که یک جسم به اندازه مریخ با نیروی زیادی با زمین اولیه برخورد کرده و اقیانوسی از سنگ مذاب یا ماگما ایجاد کرده است.

محققان بر این باورند که ترکیب منحصربه‌فرد لایه D می‌تواند بقایای این ضربه عظیم باشد و ممکن است سرنخ‌های ارزشمندی درباره شکل‌گیری سیاره ما داشته باشد.

یکی یکی از جنبه های اصلی نظریه آنها وجود مقادیر قابل توجهی آب در این اقیانوس ماگمایی باستانی است. در حالی که منشا این آب هنوز مورد بحث است، محققان بر روی وقایعی که سنگ مذاب سرد می شود تمرکز می کنند.

به گفته دکتر دنگ، محقق این مطالعه: دیدگاه غالب حاکی از آن است که با سرد شدن آب، در کف اقیانوس ماگما متمرکز شده است. در مرحله آخر، نزدیکترین ماگما به هسته ممکن است حاوی مقادیری آب قابل مقایسه با اقیانوسهای امروزی زمین باشد.

آیا اقیانوس پنهانی در داخل زمین وجود دارد؟

این محیط غنی از آب در کف اقیانوس ماگما شرایط فشار و دمای شدید ایجاد می کند و منجر به واکنش های شیمیایی منحصر به فرد بین آب و مواد معدنی می شود.

محققان توضیح می‌دهند که تحقیقات ما نشان می‌دهد که این اقیانوس ماگمای آبکی به تشکیل فاز غنی از آهن به نام پراکسید آهن-منیزیم کمک می‌کند. این پراکسید تمایل بیشتری به ترکیب با آهن نسبت به سایر اجزای اصلی مورد انتظار در گوشته پایینی دارد.

بر اساس محاسبات، میل ترکیبی آن به آهن می تواند باعث تجمع پراکسید که اغلب حاوی آهن است، در لایه هایی به ضخامت چند تا ده ها کیلومتر شود.

وجود چنین فاز پراکسید غنی از آهن، ترکیب معدنی لایه D را تغییر می دهد و با درک فعلی ما متفاوت است. طبق مدل جدید ارائه شده، مواد معدنی در لایه D تحت سلطه یک سری سیلیکات های فقیر از آهن، پراکسیدهای غنی از آهن و اکسیدهای فقیر از آهن هستند.

جالب توجه است که این پراکسید آهن دارای خواص منحصر به فردی است که می تواند برخی از ویژگی های ژئوفیزیکی گیج کننده لایه D را توضیح دهد. مانند نواحی با سرعت بسیار کم و لایه های رسانایی الکتریکی بالا که هر دو از ویژگی های شناخته شده لایه D هستند.

ناهمگونی ترکیبی

به گفته محققان، نتایج ما نشان می دهد که پراکسید غنی از آهن که از آب باستانی در اقیانوس ماگما تشکیل شده است، نقش مهمی در شکل دادن به ساختارهای ناهمگن لایه D داشته است.

محققان گمان می کنند که میل ترکیبی قوی پراکسید با آهن، تضاد چگالی قوی بین این مناطق غنی از آهن و مواد گوشته اطراف ایجاد می کند. این تفاوت در چگالی به عنوان یک عایق عمل می کند و از مخلوط شدن مناطق غنی از آهن با بقیه گوشته جلوگیری می کند.

این مدل به خوبی با نتایج مدل‌سازی عددی اخیر موافق است، و نشان می‌دهد که ناهمگونی پایین‌ترین گوشته ممکن است یک ویژگی باستانی باشد.

به عبارت دیگر، ناهمواری لایه D می تواند یک اثر ماندگار از تولد آشفته زمین باشد، یادآور شرایط سختی است که در اقیانوس ماگمای باستانی ایجاد شده توسط برخورد غول پیکری که جهان ما را تشکیل داده است.