بیش از 80 میلیون نفر در سراسر جهان حداقل 2500 متر بالاتر از سطح دریا زندگی می کنند. این ارتفاعات عمدتاً در آمریکای جنوبی، آسیای مرکزی و شرق آفریقا هستند.
به گزارش فرادید، برخی از بلندترین سکونتگاه های دائمی عبارتند از: ونکوآن واقع در استان چینگهای چین با ارتفاع خیره کننده 4870 متر از سطح دریا کورزوک در هند، حدود 4572 متر بالاتر از سطح دریا.
با این حال، یک مکان بالاتر از همه وجود دارد. شهری در آند پرو است بهشت شیطان نام مستعار این شهر با نام رسمی آن نقطه گوشه 50000 ساکن آن بین 5000 تا 5300 متر بالاتر از سطح دریا زندگی می کنند که آن را به بلندترین سکونتگاه دائمی روی زمین تبدیل می کند.
زندگی در La Rinconada خیلی سخت است. هیچ لوله ای برای دفع آب، فاضلاب یا زباله وجود ندارد. غذا از مناطق کم ارتفاع وارد شهر می شود و تنها در دهه 2000 برق در شهر نصب می شد.
این شهر به دلیل استخراج طلای خود مشهور شد، زیرا بیش از 60 سال پیش به عنوان یک سکونتگاه معدنی موقت شروع به کار کرد. با این حال، بهای جستجوی طلا این بود که ساکنان مجبور بودند در شرایط سخت و با حداکثر نیمی از فشار اکسیژن در سطح دریا زندگی کنند.
بیماری ارتفاع
اگر در ارتفاعات به دنیا نیامده اید و به ارتفاعات بلندی مانند La Rinconada سفر می کنید، یکی یکی از اولین تغییراتی که متوجه می شوید افزایش تنفس و ضربان قلب است زیرا اکسیژن کمتری در هوا وجود دارد و ریه ها و قلب باید برای تغذیه بافت ها بیشتر کار کنند.
سینتیا بیل، استاد بازنشسته انسان شناسی می گوید: «وقتی به ارتفاع 4500 متری می رسید، همان مقدار هوایی که در اینجا در سطح دریا تنفس می کنید حدود 60 درصد مولکول های اکسیژن است، بنابراین فشار زیادی وارد می شود.
اول، سطح هموگلوبین (پروتئینی در گلبول های قرمز که اکسیژن را حمل می کند) در خون به شدت کاهش می یابد. هرچه ارتفاع بالاتر باشد، همه این واکنش ها قوی تر است.»
برخی افراد به اصطلاح بیماری دارند بیماری کوهستانی حاد (AMS) در حالی که بدن سعی می کند خود را با سطوح پایین اکسیژن سازگار کند. این بیماری می تواند علائمی مانند سردرد، خستگی، حالت تهوع و بی اشتهایی داشته باشد.
پس از حدود یک تا دو هفته قرار گرفتن در ارتفاعات، ضربان قلب و تنفس کمی کند می شود زیرا بدن شروع به تولید گلبول های قرمز و هموگلوبین بیشتری برای جبران سطوح پایین اکسیژن در هوا می کند.
دهکده ای در ارتفاع 3500 متری در کوه های سیمین اتیوپی
تنظیم ارتفاع
با این حال، کوهنوردان، مانند کسانی که در La Rinconada زندگی می کنند، به نظر می رسد که از بسیاری جهات با محیط های کم اکسیژن سازگار شده اند.
شواهد بسیار خوبی در سرتاسر جهان وجود دارد که نشان می‌دهد در افرادی که در معرض ارتفاع قرار می‌گیرند، به‌ویژه قبل از بلوغ، افزایش کوچک یا بسیار زیاد در حجم ریه‌ها وجود دارد.
به عنوان مثال، کوهنوردان در آند معمولاً غلظت بالایی از هموگلوبین در خون خود دارند که باعث غلیظ شدن خون آنها می شود. در حالی که این وضعیت به ساکنان آند اجازه می دهد تا اکسیژن بیشتری را در خون خود حمل کنند، به این معنی است که آنها بیشتر مستعد ابتلا به بیماری مزمن کوه (CMS) هستند. این بیماری زمانی رخ می دهد که بدن گلبول های قرمز بیش از حد تولید کند.
CMS می تواند در افرادی که در ارتفاعات بالای 10000 فوت (3050 متر) برای چندین ماه یا سال زندگی می کنند ایجاد شود و علائمی مانند خستگی، تنگی نفس و درد ایجاد کند. تخمین زده می شود که تقریباً از هر چهار نفر یک نفر از CMS در ناحیه حنجره رنج می برد.
Tatum Simonson، MD، دانشیار پزشکی در دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو، می گوید بهترین درمان برای CMS در ارتفاعات پایین تر است. با این حال، اگر کسی مجبور باشد برای امرار معاش خود در ارتفاعات بماند، این راه حل مناسبی نیست. حجامت منظم و استفاده از دارویی به نام استازولامید که تولید گلبول های قرمز خون را کاهش می دهد، ممکن است تا حدودی تسکین دهد، اگرچه ایمنی و اثربخشی طولانی مدت این درمان ها هنوز مشخص نیست.
از طرفی کوهنوردان تبتی با اینکه در ارتفاعات زندگی می کنند، غلظت هموگلوبین بالایی ندارند و به همین دلیل احتمال CMS در بین آنها کم است. تصور می شود که آنها با افزایش جریان خون در بدن خود با محیط های فقیر از اکسیژن سازگار شده اند.
تبتی ها به ویژه حامل جهش در ژنی به نام EPAS1 هستند که میزان هموگلوبین خون را کاهش می دهد. اعتقاد بر این است که این جهش از پسرعموهای انسان منقرض شده ما، دنیسووان ها به ارث رسیده است. جهش‌هایی در EPAS1 اخیراً در گروهی از کوهنوردان آند نیز یافت شد که اکنون دانشمندان می‌خواهند آنها را بیشتر مطالعه کنند.