اگزما نوعی بیماری پوستی است که به دلایل مختلف ایجاد می شود و باعث خارش، قرمزی، تورم و لایه برداری در لایه بیرونی پوست می شود. این بیماری مزمن پوستی که با نام درماتیت آتوپیک نیز شناخته می شود، از هر پنج کودک در کشورهای صنعتی یک کودک را تحت تاثیر قرار می دهد.
به گزارش سلامت نیوز، عواملی مانند رژیم غذایی سرشار از مواد فرآوری شده و قرار گرفتن در معرض مواد شوینده و برخی مواد شیمیایی خطر ابتلا به اگزما را افزایش می دهد. زندگی در کنار کارخانه ها، جاده های اصلی یا آتش سوزی جنگل ها نیز از عواملی هستند که احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهند. قرار گرفتن در معرض رنگ، مواد پلاستیکی، دود سیگار یا پارچه های مصنوعی مانند اسپندکس (نوعی الیاف مصنوعی)، نایلون و پلی استر در محیط خانه می تواند باعث این عارضه شود.
محققان بیشتر روی نقش ژنتیک در این بیماری تمرکز کرده اند، اگرچه ژن ها بهترین گزینه برای پیش بینی اگزمای کودک نیستند، اما محیطی که کودک چند سال اول زندگی را در آن سپری می کند بسیار مهم است.
برای اینکه بفهمند چه تغییرات محیطی باعث اگزما می شود، محققان در ایالات متحده به مناطقی از کشور رفتند که میزان اگزما بسیار بالاتر از میانگین ملی بود. آنها سپس داده‌های موجود در پایگاه‌های اطلاعاتی آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده را بررسی کردند تا ببینند کدام مواد شیمیایی در آن مناطق رایج‌تر است.
در مورد اگزما، علاوه بر بیماری های آلرژیکی که اغلب با آن بروز می کند (حساسیت به کره بادام زمینی و آسم)، دو دسته از مواد شیمیایی بسیار موثر هستند: دی ایزوسیانات ها و زایلن.
دی ایزوسیانات ها برای اولین بار در دهه 1970 در ایالات متحده برای تولید اسپندکس (الیاف مصنوعی)، فوم غیر لاتکس، رنگ و پلی اورتان (پلیمر) توسعه یافتند. با افزایش تولید پلی استر و سایر محصولات، تولید زایلن نیز به طور همزمان افزایش یافت.
نیمه فعال شیمیایی دی ایزوسیانات ها و مولکول های زایلن نیز در دود سیگار و آتش سوزی جنگل ها یافت می شوند. پس از سال 1975، زمانی که همه خودروهای جدید به فناوری جدیدی مجهز شدند که دود اگزوز را به مواد شیمیایی کمتر سمی تبدیل می کرد، ایزوسیانات و زایلن نیز به دود اگزوز خودروها راه پیدا کردند.
طبق تحقیقات، قرار گرفتن موش در معرض ایزوسیانات ها و زایلن می تواند با افزایش مستقیم فعالیت گیرنده های دخیل در خارش، درد و احساس دما باعث اگزما، خارش و التهاب شود. این گیرنده‌ها در موش‌هایی که تغذیه ناسالم داشتند، فعال‌تر بودند.
بدن انسان با میلیون ها میکروارگانیسم که روی پوست زندگی می کنند پوشیده شده است که میکروبیوم پوست نامیده می شود. این میکروارگانیسم ها انواع خاصی از چربی ها (لیپیدها) یا روغن ها را تولید می کنند که پوست را در یک محیط بسته نگه می دارد و از ورود آلودگی به پوست جلوگیری می کند. سرامیدهای خانواده لیپیدها نقش محافظتی مهمی در پوست دارند.
مقدار سرامیدها و ترکیبات مرتبط در پوست نوزاد در چند هفته اول زندگی می تواند یک شاخص ثابت و مهم برای ایجاد اگزما باشد. هر چه میزان سرامید در پوست کمتر باشد، احتمال ابتلا به اگزما بیشتر می شود.
محققان باکتری های مفید پوست را کشف کردند که سرامیدها را مستقیماً به ایزوسیانات یا زایلن تبدیل می کنند و دریافتند که این باکتری ها ساخت سرامیدها را متوقف کرده و در عوض اسیدهای آمینه مانند لیزین تولید می کنند که به باکتری ها در مبارزه با سموم کمک می کند، اما سرامیدها هیچ فوایدی برای سلامتی نداشتند. .
محققان سپس ورقه های ساخته شده از ایزوسیانات یا زایلن و اثرات آن بر باکتری های پوست را بررسی کردند و دریافتند که باکتری های مضر روی نایلون، اسپندکس و پلی استر رشد می کنند، اما نمی توانند روی پنبه یا بامبو زنده بمانند. باکتری‌هایی که به حفظ سلامت پوست کمک می‌کنند می‌توانند روی هر پارچه‌ای زندگی کنند، اما درست مانند آلودگی هوا، میزان روغن‌های مفید در مقایسه با روغن‌هایی که در پارچه‌های نخی رشد می‌کنند به نصف کاهش می‌یابد.
برای افزایش تعادل میکروبیوم پوست (باکتری های مفید) باید از محصولاتی که مانع رشد باکتری های سالم پوست می شوند خودداری کرد. برخی از محصولات مخصوص مراقبت از پوست، شوینده ها و پاک کننده ها از جمله این موارد هستند. به ویژه توصیه می شود که کودکان زیر چهار سال از دود سیگار، پارچه های مصنوعی، فوم های غیر لاتکس، پلی اورتان ها و برخی رنگ ها اجتناب کنند.