چرا تمدن ها در طول زمان شکننده تر می شوند؟ (+عکس)

محققان در مطالعه خود از تکنیکی به نام “تحلیل بقا” استفاده کردند و طول عمر دولت ها را تجزیه و تحلیل کردند. اگر اثر پیری وجود نداشته باشد، می توان انتظار توزیع مستقل از سن را داشت که در آن احتمال پایان عمر یک دولت در سال اول و در سال صدم برابر است.

مطالعه قبلی روی 42 امپراتوری دقیقاً همین موضوع را نشان داده بود. با این حال، در مجموعه داده های بزرگتر مطالعه جدید، محققان الگوی متفاوتی را مشاهده کردند.

در هر دو پایگاه داده، خطر سقوط دولت در دو قرن اول افزایش می یابد و پس از آن در سطح بالایی باقی می ماند. نتایج منعکس کننده تحلیل اخیر دیگری از بیش از 168 رویداد بحران تاریخی است. میانگین زمان بقای سیاست ها در پایگاه داده بحران آنها تقریباً 201 سال بود.

یافته های جدید توسط مطالعات قبلی در مورد کندی بحرانی پشتیبانی می شود. قبل از اینکه یک سیستم پیچیده دستخوش تغییرات ساختاری در مقیاس بزرگ شود، اغلب می تواند کندتر از بحران ها بهبود یابد.

ما اکنون شواهدی از چنین کندی بحرانی برای دو گروه تاریخی متمایز داریم: اولین کشاورزان اروپای نوسنگی و جوامع پوبلو در جنوب غربی ایالات متحده. در حدود 4000 تا 8000 سال پیش، کشاورزان دوره نوسنگی از طریق ترکیه فعلی به اروپا گسترش یافتند.

آنها سپس بحران های دوره ای را تجربه کردند که در آن درگیری ها و جنگ ها به کاهش جمعیت و زمین های کشاورزی و دور شدن از کشت غلات منجر شد.

جوامع پوئبلو کشاورزان ذرت بودند که بزرگترین سازه های غیر خاکی را در ایالات متحده و کانادا قبل از آسمان خراش های فلزی شیکاگو در قرن نوزدهم ساختند. این جوامع چندین چرخه رشد و ثبت را پشت سر گذاشتند و در نهایت رویدادهای مهمی را در حدود سال های 700، 890 و 1285 میلادی تجربه کردند.

در هر یک از این رویدادها، جمعیت، ذرت و شهرنشینی کاهش یافت در حالی که خشونت افزایش یافت. این چرخه ها به طور متوسط ​​دو قرن به طول انجامید و با الگوی گسترده تری که محققان پیدا کردند، مطابقت داشت. هم در میان اولین کشاورزان اروپا و هم در جوامع پوبلو، جمعیت ها از بحران هایی مانند خشکسالی نزدیک به فروپاشی کندتر بهبود می یابند.