برای از بین بردن ویروس ها پنجره را باز کنید!

محققان می گویند سطح کربن بالاتر است دی اکسید (CO2) به این معنی است که ویروس ها بیشتر عمر می کنند و افراد بیشتری را آلوده می کنند. بنابراین، باز کردن پنجره ها می تواند راه موثری برای کاهش ویروس های موجود در هوا باشد.

کربن به گزارش ایسنا دی اکسیداسیون یک عمل مهم برای افزایش بقای ویروس های معلق در هوا و در نتیجه احتمال انتشار بیشتر آنها است. بنابراین باز کردن پنجره ممکن است راه علمی تری برای جلوگیری از انتشار ویروس های تنفسی نسبت به آنچه در ابتدا پیش بینی می شد باشد.

با ظهور کووید-19، جهان آموخت که چگونه نزدیک بودن به یک فرد یا افراد می تواند خطر ابتلا به این ویروس را افزایش دهد.

اکنون، تحقیقات جدیدی که توسط محققان دانشگاه بریستول در بریتانیا انجام شده است، پاسخی به این سوال داده است که چگونه و چرا ویروس های تنفسی موجود در هوا برای مدت طولانی تری در فضاهای بسته باقی می مانند. به آن پاهای کربنی می گویند دی در این بین اکسید وجود دارد.

آلن هادرل، مشاور و نویسنده ارشد این مطالعه و محقق ارشد علوم هوانوردی، می‌گوید: «ما می‌دانستیم که ویروسی که باعث کووید-19 می‌شود، معروف به SARS-CoV-2، مانند سایر ویروس‌ها از طریق هوایی که تنفس می‌کنیم پخش می‌شود. اما این مطالعه نشان دهنده پیشرفت بزرگی در درک ما از این است که دقیقاً چگونه و چرا این اتفاق می افتد و مهمتر از آن، چه کاری می توان برای متوقف کردن آن انجام داد.

کربن دی اکسید (CO2) شاخص خوبی برای اندازه گیری تهویه در یک فضای بسته است. تعداد افراد در یک اتاق بر غلظت CO2 و دی اگر اکسید و سایر ویروس های تنفسی در هوای بازدمی وجود داشته باشد، منطقی است از غلظت CO2 به عنوان شاخصی برای خطر انتقال ویروس استفاده شود.

در اینجا لازم است کمی عمیق تر به تنفس نگاه کنیم. PH بالا (قلیایی) بازدم ناشی از ترشحات تنفسی حاصله است. به عنوان مثال، بزاق و مایع ریه حاوی سطوح بالایی از بی کربنات قلیایی هستند. pH قطرات بازدمی با تبخیر بی کربنات به گاز CO2 تغییر می کند، اما تحت تاثیر عواملی مانند رطوبت نسبی محیط، اندازه قطرات و غلظت CO2 قرار می گیرد.

از آنجایی که تصور می شود PH باعث افزایش عفونت ویروس های معلق در هوا می شود، محققان در حال بررسی هستند که آیا غلظت CO2 محیط بر ماندگاری (تداوم در هوا) و خطر انتقال ویروس های موجود در هوا تأثیر می گذارد یا خیر.

مانیتورهای اندازه گیری CO2 برای تخمین تهویه ساختمان در شرایط همه گیر Covid-19 استفاده شد. هوای معمولی در فضای باز حاوی تقریباً 400 قسمت در میلیون (ppm) کربن است دی این یک اکسید است. در فضاهای داخلی معمولی و دارای تهویه مناسب، غلظت بین 400 تا 1000 ppm است. غلظت CO2 می تواند در مناطق با تهویه ضعیف از 2000 ppm و در محیط های شلوغ تر از 5000 ppm بیشتر شود.

با تغییر غلظت CO2 در هوا از 400 ppm به 6500 ppm، محققان ارتباط بین غلظت CO2 و مدت زمانی که ویروس‌ها در هوا عفونی می‌مانند را تأیید کردند.

در مقایسه با CO2 معمولی اتمسفر تقریباً 500 ppm، افزایش متوسط ​​CO2 از 400 ppm به 800 ppm در یک اتاق با تهویه مناسب منجر به افزایش قابل توجهی در ماندگاری ویروسی برای همه سویه‌های ویروس SARS-CoV-2، از جمله دلتا شد. ، بتا و Omicron دو دقیقه بعد. همچنین از نظر میزان آلودگی و مسری بودن بین 800 تا 6500 پی پی ام تفاوتی مشاهده نشد.

افزایش غلظت CO2 عمیقاً بر عفونت SARS-CoV-2 در طول زمان تأثیر گذاشت. در مقایسه با هوای معمولی، غلظت کربن دی اکسید ppm 3000 بود (مشابه غلظت در یک اتاق شلوغ)، ویروس‌ها تقریباً 10 برابر بیشتر از 40 دقیقه عفونی‌تر باقی ماندند.

هادرل می گوید که این رابطه روشن می کند که چرا رویدادهای پراکنده شدید تحت شرایط خاصی ممکن است رخ دهد. PH بالای قطرات بازدمی حاوی ویروس SARS-CoV-2 احتمالاً عامل اصلی عفونت است. هنگامی که CO2 با قطرات برهمکنش می کند، مانند یک اسید عمل می کند. این باعث می شود که pH قطرات کمتر قلیایی شود که به نوبه خود ویروس درون قطرات را با سرعت کمتری غیرفعال می کند.

خوشبختانه توصیه محققان برای کاهش عفونت ویروسی ساده است.

هادرل می‌گوید: «بنابراین باز کردن پنجره‌ها یک استراتژی کاهش مؤثر است، زیرا هم از نظر فیزیکی ویروس را از اتاق خارج می‌کند و هم قطرات موجود در هوا را برای ویروس سمی‌تر می‌کند.

محققان می گویند با توجه به تمرکز جهانی بر کاهش CO2 اتمسفر، که دانشمندان اقلیم پیش بینی می کنند که در سال های آینده به بالای 550 پی پی ام برسد، یافته های آنها پیامدهای گسترده تری دارد.

هادرل گفت: «بنابراین، این یافته‌ها پیامدهای گسترده‌تری نه تنها برای درک ما از انتقال ویروس‌های تنفسی، بلکه برای اینکه چگونه تغییرات در محیط ما ممکن است احتمال اپیدمی‌های آینده را افزایش دهد، دارد.

وی افزود: داده‌های حاصل از مطالعه ما نشان می‌دهد که افزایش سطح CO2 در جو ممکن است با افزایش عفونت‌پذیری سایر ویروس‌های تنفسی از طریق افزایش زمان عفونی ماندن آنها در هوا همزمان باشد.

این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شد.