به گزارش بازتاب آنلاین آنلاین، کلاستروفوبیا یا ترس از محیط بسته یا کلاستروفوبیا ترس از گیر افتادن در یک موقعیت تنگ و بدون راه چاره است. مثلاً فردی که به این بیماری مبتلا است سوار آسانسور نمی شود و از ورود به تونل نمی ترسد و وقتی این کارها را انجام می دهد بسیار مضطرب می شود و احساس خفگی می کند. مثلاً در علیدوستی می گویند به خاطر این بیماری نمی تواند از اتوبوس یا مترو استفاده کند.
ناراحتی این عارضه زمانی افزایش می‌یابد که فرد مجبور شود در مکان‌هایی باشد که باید تصویربرداری MRI انجام شود. برای فرد مبتلا به کلاستروفوبیا، فضای بسته دستگاه MRI بسیار ترسناک و ترسناک است. آنها معتقدند که در این مکان ها و شرایط خاص می توانند از ترس بمیرند.
اتاق‌های کوچک یا بسته، تونل‌ها، آسانسورها، متروها، ازدحام جمعیت، هر کدام می‌توانند علائم را ایجاد کنند. فردی که با یکی او به دلیل این بیماری ها دچار علائم می شود، معمولاً در مواجهه با بیماری های دیگر نیز به این بیماری مبتلا می شود.
افرادی که از این فوبیا رنج می برند از قرار گرفتن در اتاق هایی که باعث ترس و اضطراب آنها می شود اجتناب می کنند. برخی نیز سعی می کنند این فوبیا را مخفی نگه دارند تا دیگران متوجه این موضوع نشوند و برایشان مشکل ایجاد نکند. برای برخی از افرادی که برای اولین بار در یک فضای بسته دچار حمله اضطراب می شوند، این ترس در آینده مشروط می شود و از تمام فضاهای بسته می ترسند.
به همین دلیل چنین افرادی رفتار خاص خود را دارند و مثلاً هنگام ورود به اتاق دربسته پنجره ها را باز می کنند یا روی نزدیک ترین صندلی به درب ورودی یا خروجی می نشینند. اگرچه این رفتارها به آنها آرامش می دهد، اما همه ترس ها و اضطراب ها را از بین نمی برد.
آگورافوبیا حاد اغلب به عنوان یک اختلال اضطراب در نظر گرفته می شود و می تواند منجر به حملات پانیک شود. مطالعات نشان می دهد که 5 تا 7 درصد از مردم جهان از کلاستروفوبیا رنج می برند، اما تنها درصد کمی از آنها تحت درمان روانپزشکی قرار گرفته اند. علائم این وحشت ممکن است شامل احساس ترس شدید از به دام افتادن و محدود شدن، ترس شدید از خفگی، میل شدید برای ورود به مکان های باز، ترس و نگرانی، احساس خفگی و متعاقب آن نفس نفس زدن، تپش قلب، خس خس سینه و غش کردن باشد. ، عرق کردن و احساس ضعف و خستگی. در بستگان درجه یک افراد مبتلا به این اختلال، شیوع این بیماری سه برابر بیشتر از سایر افراد است و در برخی ممکن است این مشکل دلایل ژنتیکی داشته باشد. به طور کلی، هم پدیده یادگیری در کودکان و هم مبنای ژنتیکی می تواند در ایجاد این ترس در کودکان موثر باشد. به عنوان مثال، اگر کودکی به عنوان تنبیه به دستشویی یا کمد برده شود و به طور تصادفی دچار حمله اضطرابی شود، پدیده شرطی شدن ممکن است باعث ایجاد ترس از فضاهای بسته شود. درمان آگورافوبیا از طریق دارودرمانی، روان درمانی (حساسیت زدایی منظم، غرق شدگی، تقلید و استرس اعمالی)، هیپنوتیزم و خانواده درمانی امکان پذیر است. درمان با داروهای ضد اضطراب مانند بنزودیازپین ها، بتا بلوکرها و مهارکننده های مونوآمین اکسیداز و همچنین سایر داروها مانند بوسپیرون امکان پذیر است. نوروفیدبک و بیوفیدبک همچنین می توانند در درمان غیردارویی هراس به عنوان روشی مکمل برای درمان دارویی یا در موارد مقاومت به درمان دارویی استفاده شوند.
علائم اصلی: احساس ترس شدید از به دام افتادن و محدود شدن، ترس شدید از خفگی، میل شدید به ورود به مکان های باز، ترس و نگرانی، احساس تنگی نفس.
امضا کردن
تنگی نفس (تاکی پنه)، تپش قلب، تعریق، ضعف