سال‌هاست که مفسران آموزش عالی درباره بحران بودجه و درآمد دانشگاه‌های بریتانیا هشدار می‌دهند. حال این سوال مطرح می شود که کدام موسسه آموزشی بریتانیا اولین ورشکستگی خواهد بود؟
به گزارش فرارو به نقل از نیو استیتسمن، کمتر کسی انتظار دارد که دولت بریتانیا برای نجات دانشگاه هایی که با مشکلات مالی جدی مواجه هستند، وارد عمل شود. کارشناسان سیاست بر این باورند که برای جلوگیری از فاجعه ای که موسسات آموزشی بریتانیا با آن روبرو هستند، خیلی دیر شده است. از دیدگاه آنها، تنها چیزی که اکنون می توان تحت کنترل درآورد، وضعیت فعلی است.
دانشگاه ها به طور فزاینده ای کسری های مالی خود را با جذب دانشجویانی از خارج از کشور که شهریه های بسیار بالاتری پرداخت می کردند، جبران کردند. با این حال، تعداد دانشجویان بین المللی اکنون نیز می تواند کاهش یابد.
پس از سال ها سرمقاله و سرمقاله در مطبوعات بریتانیا در مورد دانشجویان خارجی که ظاهراً همتایان انگلیسی خود را از دانشگاه بیرون می کنند، اکنون مشخص شده است که دانشجویان داخلی و غیر خارجی انگلیسی تا چه حد به یارانه ها وابسته شده اند.
در بسیاری از دانشگاه‌های پیشرو بریتانیا، بیش از نیمی از درآمد این مؤسسات از طریق شهریه‌ای که از دانشجویان بین‌المللی دریافت می‌شود، پوشش داده می‌شود. بر اساس مدل‌سازی شرکت حسابداری PwC، کاهش 20 درصدی ثبت‌نام دانشجویان بین‌المللی در سال آینده می‌تواند چهار پنجم دانشگاه‌های انگلستان و ایرلند شمالی را با کسری بودجه و درآمد مواجه کند. داده های اولیه پذیرش نشان می دهد که ثبت نام در خارج از ایالت بیش از یک سوم کاهش یافته است.
در زمان نگارش این مقاله، 44 دانشگاه که بیش از یک چهارم موسسات آموزشی بریتانیا را نمایندگی می کنند، تعدیل و تعدیل را اعلام کرده اند.
اتحادیه دانشگاه‌ها و کالج‌ها (UCU) هشدار داده است که بر اساس طرح بازسازی پیشنهادی، ممکن است یک چهارم از مشاغل دانشگاه‌ها حذف شوند و برخی از بخش‌ها نیمی از کارکنان خود را از دست بدهند. کاهش نیروی کار به طور نامتناسبی در هنر، علوم انسانی و علوم اجتماعی بیشتر خواهد بود. برخی بی‌تردید بر این باورند که این حوزه‌ها و حوزه‌ها «کم‌ارزش‌شده» هستند و از کوچک‌شدن آنها استقبال می‌کنند.
روحیه دانشگاهیان در بریتانیا در پایین ترین حد خود قرار دارد. چشم انداز از دست دادن شغل با سال ها کاهش دستمزدها، حجم کاری غیرقابل کنترل و شرایط کاری ناپایدار فزاینده تشدید می شود. هزینه های مسکن و حمل و نقل برای دانش آموزان در حال افزایش است. تحقیقات اتحادیه ملی دانشجویان نشان می دهد که از هر 10 دانش آموز در بریتانیا یک نفر به بانک های مواد غذایی دسترسی دارد.
کاهش مشاغل در دانشگاه ها به معنای انتخاب کمتر و عدم اطمینان بیشتر در مورد حذف یا تخریب برخی رشته ها و حوزه ها است. دانش آموزان نیز با بدهی های نجومی مواجه هستند. شرایط بازپرداخت وام آنها به میزان قابل توجهی تغییر کرده است و ممکن است در آینده دستخوش تغییرات بیشتری شود. شاید بدترین مشکل دانشگاه ها این است که در مورد آنها بد صحبت می شود.
برای بیش از یک دهه، جریان غالب بحث های سیاسی و رسانه ای در مورد دانشگاه ها در بریتانیا این بوده است: “مانند یک بازار رفتار کنید!” نه، اینطور نیست!» تقریباً هیچ یک از این محافل رسانه ای و سیاسی درک کافی از ساختار آموزش عالی یا تأمین مالی آن ندارند.
قابل پیش بینی است که در چنین شرایطی عموم مردم نتوانند درک کنند که دانشگاه ها چگونه کار می کنند یا بودجه آنها چگونه تامین می شود. در عوض، نسبت به جریان بی وقفه خشم کاذب در مورد مسائل اساسی، دانشجویان رادیکال و سخنرانان جناح چپ در محافل دانشگاهی می گوید و هشدار می دهد.