یک انفجار بزرگ در راه است. چشمت به آسمان باشد

به گزارش مگتو، ستاره T Coronea Borealis با نام اختصاری T CrB از نوع نوا است. کلمه Nova از توصیف لاتین این پدیده ها گرفته شده است و به معنای “ستاره های جدید” است. آخرین فوران T CrB در سال 1946 رخ داد و رفتار آن حاکی از آن است که فوران بعدی زمانی بین اکنون تا سپتامبر رخ خواهد داد.

به گزارش زومیت، در صورت فوران T-CrB، این ستاره با چشم غیرمسلح به عنوان جواهری موقت در تاج ستاره ای صورت فلکی خود می درخشد. ستاره شناسان می خواهند از این انفجار به عنوان فرصتی برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد پدیده ناشناخته نوا استفاده کنند. به گفته بردلی شفر، اخترفیزیکدان دانشگاه ایالتی لوئیزیانا، نواها رویدادهای بسیار عجیبی هستند. گاهی اوقات مطالعه نمونه های مختلف بهترین راه برای درک این گروه از ستارگان است. به همین دلیل، T CrB، هنگامی که فعال می شود، توسط تلسکوپ های بسیاری در سراسر جهان رصد می شود.

هر نوا متشکل از یک کوتوله سفید (بازمانده از مرگ یک ستاره) و یک ستاره همراه است که در نمونه T CrB یک غول قرمز است. کوتوله سفید آنقدر متراکم است که می تواند هیدروژن را از ستاره همراه خود بدزدد. این پوسته هیدروژنی گرم می شود و در نهایت مشتعل می شود و یک واکنش زنجیره ای غیرقابل توقف را به راه می اندازد که به انفجار هسته ای ختم می شود.

اوله کونیگ، ستاره شناس دانشگاه نورنبرگ، نوا را اینگونه توصیف می کند: نوا مانند انفجار یک بمب هیدروژنی عظیم است که کل جو این کوتوله سفید به اندازه زمین را از بین می برد. نواها، مانند ابرنواخترها، نمی توانند یک ستاره را به طور کامل نابود کنند، اما اهمیت آنها کمتر از ابرنواخترها نیست.

نواها به طور مکرر و فاجعه بار فوران می کنند. به گونه ای که بدون از بین بردن اجداد ستاره ای خود، محیط اطراف خود را با مخلوطی قوی از مواد تازه تشکیل شده غنی می کنند. Novas در واقع تولید کننده عناصر حیاتی مانند کربن، نیتروژن و اکسیژن هستند و می توانند این کار را انجام دهند. یکی یکی از تولیدکنندگان اصلی لیتیوم باشد.

نقش نوآئه ها در شکل گیری عناصر نشان می دهد که تاثیر اخترفیزیک بر شکل گیری اجزای زیستی بدون رمزگشایی از ماهیت آنها قابل درک نیست. اگر ستاره شناسان خوش شانس باشند، اغلب نواخته هایی را پیدا می کنند که حداقل یک بار در قرن فوران می کنند و به عنوان سیگنال قابل پیش بینی برای مطالعات آنها عمل می کنند. با این حال، آنها فقط توانستند حدود 10 نووا را در کهکشان راه شیری، از جمله T-day شمالی، شناسایی کنند.

با وجود رفتار ساعتی T CrB، فوران های این منظومه ستاره ای تنها در سال های 1217، 1787، 1866 و 1946 ثبت شده است. بر اساس جزئیات دقیق مشاهدات در دو انفجار ثبت شده قبلی، این ستاره در ماه آوریل یا شاید اردیبهشت ماه منفجر خواهد شد و بر اساس احتمال دیگر، این انفجار تا سه ماه آینده به تعویق خواهد افتاد و ممکن است چند روز در شب ادامه داشته باشد. آسمان.

برخی از رصدخانه های برتر جهان توجه خود را به T CrB معطوف کرده اند و آن را در طول موج های نوری، رادیویی، اشعه ایکس و سایر طول موج های نور هنگام انفجار ضبط می کنند. ستاره شناسان آماتور نیز بیکار نمی مانند. برایان کلاپنبرگ، اخترفیزیکدان در انجمن آمریکایی رصدگران ستاره متغیر در کمبریج، می گوید: «اعضای ما چیزهایی را دوست دارند که منفجر می شوند.» هر ده دقیقه یک ایمیل با مشاهدات جدید دریافت می کنم.

آماده سازی در تمام طیف ها می تواند T CrB را از یک کنجکاوی کیهانی به کلید معمای ابرنواختر تبدیل کند. مثلا سرعت این انفجارها چقدر است؟ نجوم پرتو ایکس می تواند به ما در پاسخ به این سوال کمک کند. در طول فوران شما با یک گلوله آتشین داغ مواجه می شوید که اشعه ایکس از خود ساطع می کند. با گذشت زمان، پوسته بیرون زده کوتوله سفید سرد می شود و در نهایت پرتوهای نور ساطع می کند. تفاوت زمانی بین جرقه های نور و پرتو ایکس می تواند سرعت ماده پرتاب شده را تعیین کند.

همه انواع رویدادهای انفجار کیهانی نوترینو تولید می کنند. نوترینوها ذرات تقریباً بی وزنی هستند که می توانند جزئیات درونی فرآیندهای عظیم را آشکار کنند. با این حال، تشخیص آنها بسیار دشوار است و تاکنون هیچ نوترینویی از نواها ثبت نشده است. اما دانستن زمان و مکان نوترینو تولید کننده نوترینو می تواند به تشخیص آن کمک کند.

در واقع این احتمال وجود دارد که آشکارسازهای نوترینو فعلی بتوانند T CrB را شناسایی کنند. در این مورد، دانشمندان ممکن است به دیدگاه جدیدی از فیزیک انفجار نواها برسند.

با این حال، این نیست که نواها چگونه منفجر می شوند، بلکه تبدیل شدن آنها به بسیاری از ستاره شناسان است. نواها می توانند پیش سازهای ابرنواخترهای نوع 1a باشند. در این ابرنواخترها، مانند نواخترهای معمولی، می توان فرآیند تبادل جرم بین ستارگان را مشاهده کرد که حداقل اینطور است. یکی یکی از آنها یک کوتوله سفید است. تفاوت این است که در طول یک ابرنواختر نوع 1a، فرآیند گرما هسته ای آنقدر شدید است که کوتوله سفید منفجر می شود.

یکی یکی از رایج‌ترین مدل‌های یک ابرنواختر نوع 1a شامل یک کوتوله سفید است که جرم آن به 1.4 برابر جرم خورشید می‌رسد، زیرا مقدار زیادی از مواد ستاره‌ای را می‌بلعد که حد چاندراسخار نامیده می‌شود. فراتر از این حد، کوتوله سفید بیش از حد سنگین می شود و یک آبشار گرما هسته ای ایجاد می کند که منجر به فروپاشی انفجاری آن می شود.

سوال مهم این است که کوتوله های سفید چگونه ماده کافی برای عبور از حد چاندراسخار را جمع می کنند. از آنجایی که ابرنواخترهای نوع 1a بدون توجه به مختصات کیهانی خود به روش های مشابهی منفجر می شوند، انفجار آنها معیار مهمی برای ستاره شناسان هنگام اندازه گیری فواصل بین کهکشانی بزرگ است. بنابراین، درک فوران‌های مشابه ممکن است به تفاوت‌های جزئی در اندازه‌گیری‌های مبتنی بر Supernova 1a منجر شود.

محققان همچنین می خواهند مکانیک بازگشت نوواهای معمولی را مطالعه کنند. اگر ماده کوتوله سفید با هر انفجار به طور کامل مصرف نشود یا به بیرون پرتاب نشود، این نواها در طول زمان تغییر می کنند. چه مقدار از این ماده روی کوتوله سفید باقی می ماند؟ چه مقدار از آن در یک نوا منفجر می شود؟ این تغییر در تعادل انفجاری را می توان در انفجار بعدی T-CrB مشاهده کرد. یک کوتوله سفید بیشتر از کربن و اکسیژن تشکیل شده است، در حالی که یک غول قرمز بیشتر از هیدروژن تشکیل شده است که مواد خامی را فراهم می کند که می توان از آن مقدار نسبی مواد خارج شده در طول نوا را تعیین کرد.

ستاره شناسان همچنین می خواهند از انفجار قریب الوقوع T CrB برای درک سه ویژگی شگفت انگیز این نواختر خاص استفاده کنند. هیچ یک از نوواهای دیگری که می شناسیم چنین رفتاری را نشان نمی دهند. اکثر نواها ضعیف می مانند و فقط در هنگام انفجار به شدت می درخشند، اما T CrB نه. نکته جالب در مورد این ستاره این است که برای یک دهه قبل و بعد از انفجار درخشندگی نسبتا بالایی داشته و نورهای داغ و آبی شدیدی از خود ساطع می کند.

دومین ویژگی عجیب افت روشنایی قبل از انفجار است که معمولا یک سال قبل از آن اتفاق می افتد. به گفته برخی کارشناسان، مواد کوتوله سفید به مرحله پخته شده می رسد و در نهایت یک پتو از غبار آتش بازی را زیر آن پنهان می کند. این امکان وجود دارد که قبل از فوران، T CrB گازهایی را منتشر کند که پوشش غباری را تشکیل می دهد که نور را از سیستم مرکزی مسدود می کند و در نهایت منجر به کاهش روشنایی قبل از انفجار می شود.

سوم، به نظر می رسد که یک انفجار ثانویه چندین ماه پس از انفجار T-CrB رخ می دهد. فورانی که به روشنی انفجار اولیه نیست اما می تواند هفته ها یا ماه ها ادامه داشته باشد.

کوتوله سفید نیمکره تشکیل غول سرخ را در مرحله برافزایش و انفجار آن مشتعل می کند. پس از انفجار، کوتوله سفید سرد می شود، اما سمت سوزان غول سرخ هنوز بسیار داغ است و زمانی که آن نیمکره داغ رو به زمین باشد، ستاره شناسان می توانند درخشش آن را تشخیص داده و آن را با انفجار دوم اشتباه بگیرند.

در هر صورت، فوران مورد انتظار یک تجربه یک بار در زندگی و فرصتی برای اخترشناسان برای یافتن پاسخ سوالات طولانی مدت است.

۵۸۵۸