به گزارش خبرگزاری مگتو و به نقل از ایسنا، در مورد توربین های بادی قطعا اصل “بزرگتر بهتر است” صدق می کند. اما پره های عظیم مورد نیاز برای ساخت قوی ترین توربین های بادی امروزی را نمی توان به راحتی حمل و از زمین بلند کرد و استفاده از آنها را محدود می کند.
به گزارش IA، یک استارت آپ انرژی مستقر در کلرادو، آمریکا، معتقد است که راه حل این چالش را با طراحی یک هواپیمای بزرگ که برای حمل بزرگترین پره های توربین طراحی شده است، دارد.
در زمانی که انرژی های تجدیدپذیر نه تنها یک انتخاب بلکه یک ضرورت است، تلاش ها برای ساخت توربین های بادی کارآمدتر و بزرگتر در حال افزایش است. مزارع بادی فراساحلی با توربین های عظیم خود که پره های روتور آنها به اندازه یک زمین فوتبال است، گواه این امر است.
با این حال، این غول‌های انرژی تجدیدپذیر اغلب در اقیانوس‌ها قرار دارند و پتانسیل عظیم آنها در خشکی نادیده گرفته می‌شود، زیرا حمل و نقل چنین ساختارهای عظیم با وسایل متعارف غیرعملی است.
اکنون شرکت رادیا وارد عمل شده و برنامه های خود را برای ساخت بزرگترین هواپیمای جهان اعلام کرده است.
این هواپیمای غول پیکر که WindRunner نام دارد، وعده می دهد که با آسان تر کردن حمل و نقل پره های توربین های بادی غول پیکر، انقلابی در بخش انرژی های تجدیدپذیر ایجاد کند.
ویندرانر: بازتعریف محدودیت‌های اندازه هواپیما
اندازه بسیار زیاد WindRunner حتی نمادین ترین هواپیماهای مسافربری را نیز کوتوله می کند. این هواپیما با طول چشمگیر 108 متر، ارتفاع 24 متر و طول بال 80 متر، 32 متر طولانی تر از بوئینگ 747-8 است.
در واقع، ویندرانر تقریباً به اندازه یک زمین فوتبال آمریکایی است و به دلیل اندازه استثنایی می تواند تا 80 تن را حمل کند که دوازده برابر ظرفیت بوئینگ 747 است.
ساخت سازه عظیم WindRunner به زیرساخت های تخصصی و 1830 متر باند نیمه کاره نیاز دارد تا پره های توربین بادی روی آن نصب شود.
غلبه بر چالش های حمل و نقل توربین های بادی
وظیفه اصلی WindRunner انتقال پره های عظیم توربین های بادی زمینی است. طول این توربین ها بین 45 تا 90 متر و وزن آنها به 35 تن می رسد.
این ابعاد عظیم گزینه های حمل و نقل موجود را به شدت محدود می کند. توربین‌های دریایی به کشتی‌های دریایی ویژه برای آسان‌تر کردن این کار متکی هستند. با این حال، حمل و نقل زمینی چندان آسان نیست.
وب سایت رادیا می گوید بزرگترین توربین های بادی امروزی و حتی توربین های بزرگتر در آینده را نمی توان از طریق زیرساخت های زمینی فعلی به مزارع بادی خشکی منتقل کرد. این مانع لجستیکی به عنوان الهام بخش اصلی پروژه WindRunner بود.
بنیانگذار رادیا، مارک لاندستروم، دانشمند موشکی آموزش دیده در MIT، در هفت سال گذشته با تیمی از مهندسان برای توسعه WindRunner کار کرده است که اولویت اصلی آن اطمینان از یکپارچگی ساختاری هواپیمای عظیم در هنگام برخاستن و فرود است. با دقت تصحیح کنید
هموار کردن راه برای قدرت خارق العاده و پایدار
ظرفیت WindRunner فراتر از حل محدودیت های حمل و نقل موجود است و راه را برای توسعه حتی توربین های زمینی بزرگتر هموار می کند. لاندستروم در مورد این پروژه به وال استریت ژورنال گفت که این هواپیما به حداکثر توان خود از نیروی باد استفاده می کند.
کارشناسان تخمین می زنند که این توربین های بزرگ می توانند پایداری تولید برق را تا 20 درصد افزایش دهند و هزینه های انرژی را تا 35 درصد کاهش دهند. این یک موهبت برای صنعت پرطرفدار انرژی بادی است.
در سال 2022، انرژی باد 10 درصد از تولید برق در ایالات متحده را تشکیل خواهد داد.
جاه طلبی فراتر از انرژی های تجدیدپذیر
رادیا می گوید WindRunner می تواند در عرض چهار سال به آسمان برسد. مارک لاندستروم معتقد است که هدف اصلی آن تسریع رشد نیروی باد است. با این حال، ظرفیت عظیم این هواپیما همچنین می تواند کاربردهای ارزشمندی در زمینه های دیگر، از جمله حمل و نقل تجهیزات نظامی سنگین پیدا کند.
پروژه WindRunner در زمانی انجام می شود که صنعت برق بادی با مشکلات مالی مواجه است. توربین‌های خشکی مجهز به پره‌های توربین عظیم می‌توانند دگرگونی چشمگیری را تجربه کنند.
فناوری WindRunner می‌تواند پره‌های روتور را قادر سازد به ارتفاع 90 متر بالاتر از میانگین فعلی برسند و با ارتفاع سازه‌های نمادین رقابت کنند. نتیجه این است که مزارع بادی خشکی تقریباً دو برابر بیشتر از تأسیسات موجود انرژی تولید می کنند و انرژی بادی را در مناطقی که در حال حاضر ناپایدار هستند رقابتی می کند.
227227