کیهان نوشت: سینمای ایران در سال 1402 شاهد التماس ها و آرزوهای تحریم های سال گذشته و ناکام ماندن آنها بود تا جایی که برخی از آنها حتی از حضور نداشتن در رقابت اصلی یعنی سودای سیمرغ گلایه داشتند.
و در غیاب آن تحریم‌کنندگان، نسل جدیدی از فیلمسازان جوان وارد میدان شدند که به دنبال جشنواره‌ها، نوارها و فضاهای پرهیاهو خالی از هنر و اندیشه نیستند، بلکه دغدغه سینما و کشور را دارند.
چهل و دومین جشنواره فیلم فجر بیش از هر مضمونی نوید و مژده این فضای تازه و تازه را داد که سینمای ایران تقریباً از آن فضاهای نظم و جشنواره و شبه روشنفکری و فیلمفارسی فاصله گرفته و فضای تازه ای را باز کرده است. زمینه های. و سناریوهایی در حوزه سینما و سینما. هنر و اندیشه ملی و ایرانی را تجربه کنید.
می توان گفت سینمای ایران به نوعی پوست انداخته است و دیگر نیازی به آن چهره های پرمدعا و عناصر جشنواره ها و مقلدها و عروسک ها ندارد. اکنون با نسل جدیدی پیش می رود که اگرچه آن خواستگاران سابق به دلیل نداشتن نام و نشان آن را تحقیر می کنند، اما از سوی دیگر معتبرترین نام ها و نشان ها به این نسل کمک می کند.
حالا سینماگران جوانی چون علی ثقفی، علی طاهرفر، مهدی شاممدی، مارال بنی آدم، فاطمه مسعودی فر، ابوالفضل اسدی، ارسطو خوش رزم و… و بزرگترهایی چون بهروز افخمی، مسعود جعفری جوزانی، مجید تزنامی وارد صحنه شده اند. ، حسن حسن دوست و سعید پورصمیمی، رضا ناجی، مهین نویدی و سه در کنار آنها ایستاده اند.
به نظر می رسد جشنواره فیلم فجر دیگر محدود به عناوین و درخواست نیست و با وجود چهره های شناخته شده و فیلم های پرهزینه دوستان و رفقا جوایز خود را به شایستگان اهدا می کند، حتی اگر سلیقه ای نباشد. از کارفرمایان خود در مورد فیلم های اولیه اما خوش ساخت با ویژگی های فرهنگ ملی مثل «پرویزخان» و «پروین»، «آپاراتچی» و «مجنون» و غیره. جایزه می گیرند.
حالا سینمای ایران جرأت می کند از توطئه های بهائی و قربانیان آنها صحبت کند، سینماگر جوانی چون کوهیار کلاری از پشت نام پدرش بیرون می آید و فیلمبرداری بی نظیر، رنگارنگ و دراماتیک را به سینمای ایران عرضه می کند، فیلمسازان شهرنشین از اعماق تاریکی بیرون می آیند و با خلاقیت و هوشمندی فصل های جدیدی در این سینما باز می شود، خانواده ها و پدران و مادران دیگر در فیلم ها تحقیر نمی شوند، حالا سینمای به اصطلاح اجتماعی که فقط از سفیدپوستان و سیاهپوستان صحبت می کرد، به عمق و نسب و ریشه آن ها نقب زده است. در حال حاضر دیگر سینما نیست. کمدی ربطی به جوک و جوک های احمقانه ندارد، حالا انیمیشن استاندارد متفکرانه و هدفمند، عاری از شبه روشنفکران 80 ساله راه خود را پیدا کرده و جزو آثار جشنواره فیلم فجر گولان دادا و هل من مبارز تولایی است. .
اکنون دوران جدیدی برای سینمای ایران آغاز شده است که دیگر مداحی نیست. با وجود تمام کاستی ها و ضعف ها، فصل جدیدی در راه است که امیدواریم به دوران رو به مرگ این سینما پایان دهد.