در ۲ فوریه سریال کمدی جاسوسی «آقا و خانم اسمیت» بر روی پلتفرم پرایم ویدیو منتشر شد. مطابق با یکی از خالق سریال و بازیگر اصلی، دونالد گلاور، این اثر هشت اپیزودی بازسازی نیست، بلکه تصویری دوباره از کمدی اکشن به همین نام با بازی برد پیت و آنجلینا جولی است.
اکنون، در بررسی زیر، دقیقاً به شما خواهیم گفت که گلوور و تیم نویسندگی چه چیزی را برای آن پروژه سینمایی بازبینی کردند، چگونه بر نتیجه آن تأثیر گذاشت و آیا اصلاً موجه بود یا خیر. یا نه؟! برای دریافت پاسخ با انتقاد از آقای و خانم اسمیت با ما همراه باشید.
داستان این سریال از این قرار است که دو جاسوس حرفه ای (دونالد گلاور و مایا ارسکین) مجبور می شوند به عنوان یک زوج متاهل در انظار عمومی ظاهر شوند. بعداً این دو به تدریج شروع به تجربه احساسات واقعی نسبت به یکدیگر می کنند و این داستان با ماموریت های متفاوت این دو شخصیت جلو می رود. به طور کلی، آقا و خانم اسمیت اکشن جاسوسی را با لحن کمدی ارائه می دهد، اما دسیسه جاسوسی و عاشقانه آن طور که باید عمل نمی کند.
در دل این داستان، جان اسمیت (گلاور) مرد سیاه پوستی است که سیصد دلار در جیب دارد، عاشق کت های قرمز است و روزی پنج بار با مادرش تماس می گیرد. در مقابل، جین اسمیت (ارسکین) یک زن آسیایی غمگین و به ندرت خندان است که از مردم دوری می کند و اوقات فراغت خود را به جای ارتباط با گربه اش مکس می گذراند. اما سرانجام این دو با یک سازمان جاسوسی فوق سری مصاحبه می کنند و ماموران جدید آن می شوند. به این دو یک اقامتگاه مجلل داده می شود و در یک ازدواج ساختگی قرار می گیرند که در آن باید وانمود کنند که آقا و خانم جان و جین اسمیت هستند.
هر هفته، تازه ازدواج کرده‌ها شغل جدیدی از طریق چت متنی از یک مدیر مرموز دریافت می‌کنند و وارد یک سری ماجراجویی‌های خطرناک به سبک اتان هانت می‌شوند. اما به زودی، آقا و خانم اسمیت، با الهام از اولین موفقیت های جاسوسی خود، پیمان خود را شکسته و احساسات واقعی عاشقانه را نسبت به یکدیگر نشان می دهند. البته این عامل تغییرات محسوسی در زندگی این زوج دمدمی مزاج ایجاد می کند.
خب همانطور که در ابتدا گفتم، تهیه کننده و بازیگر اصلی این سریال، دونالد گلاور، بارها تاکید کرده است که این اثر دقیقاً بازبینی فیلم موفق سال 2005 به همین نام است و نه بازسازی آن. این را حتی از خلاصه داستان هم می توان فهمید و از فریم های ابتدایی سریال می توان متوجه شد که داستان دستخوش تغییر رویه ای شده است. به هر حال نسخه سینمایی «آقا و خانم اسمیت» با بازی برد پیت و آنجلینا جولی هم نسخه اول است. نبود. اما چرا؟ چرا که در سال 1996 شبکه CBS آمریکا سریالی درباره خانواده اسمیت که مامور مخفی بودند منتشر کرد. این سریال با بازی اسکات باکولو و ماریا بلو، تنها پس از 9 قسمت، به دلیل رتبه پایین لغو شد.
بنابراین، اگر هنوز از دریچه مقایسه فیلم به این پروژه نگاه کنید، به خصوص به عنوان تفسیری مدرن از یک کمدی اکشن نسبتاً موفق از اواسط دهه 2000 با دو سوپراستار در قاب، احتمالاً آنها یکی از ده ها هستند. در مجموع «آقا و خانم اسمیت» جدید از نظر سبک، فضا، اجرا، محتوا و… آنقدر متفاوت است که مقایسه این دو اثر معنایی ندارد.
این سریال برخلاف نسخه سینمایی، بیننده را با یک ماجراجویی هیجان انگیز با محوریت دو سمبل سکس هالیوود با مسلسل های آماده مواجه نمی کند، اما در این سریال با داستانی زمینی و واقعی تری مواجه هستیم. در واقع، این سریال به آرامی روابط زناشویی را مورد بررسی قرار می دهد و بر خلاف فیلم، از دوربین دیدنی پانینگ یا تصویربرداری اسلوموشن ادعایی برخوردار نیست. با وجود اینکه هم اکشن و هم جاسوسی وجود دارد، اما این دو عامل از عوامل پیش‌زمینه توسعه روابط شخصیت‌های اصلی هستند، زیرا ماجراهای خطرناک تنها تصویر کلی داستان این زوج را کامل می‌کند و توانایی آنها را برای کار گروهی محک می‌زند.
پس در این سریال گلاور اصلا برد پیت نیست و ارسکین قطعا آنجلینا جولی نیست. با این حال، لازم نیست اینجا آنها باشند، زیرا جان و جین سریال اساساً شخصیت‌های متفاوتی در شکلی کاملاً متفاوت هستند. بنابراین اگر بخواهیم شخصیت های این سریال را با زوجی از یک فیلم پرفروش هالیوود مقایسه کنیم، اسمیت ها اشتراکات بیشتری با جک و ویکتوریا از فیلم «فراموشی» ساخته جوزف کوشینسکی دارند. در آن فیلم اتحاد زن و شوهر فیلم توسط یک لیدر از بالا مانند سریال به آنها تحمیل شد و سپس به اجماع رسیدند.
خب پیاده سازی چنین فرمولی به تنهایی اشکالی ندارد و مخاطب می تواند با آن کنار بیاید. در نهایت این سریال درباره این است که همه ما تا حدودی آقا و خانم اسمیت هستیم. با فراز و نشیب ها، پیروزی ها و شکست ها، مشکلات، شادی ها، نزاع ها و میل متناوب به دوست داشتن یا خفه کردن یکدیگر با یک بالش در خواب. این بدان معناست که آقای و خانم اسمیت به دور از شاهکار بودن، سریال نسبتاً متوسطی است که در مواقعی قابل توجه است، که تنها از موقعیت کاملاً انتزاعی فیلم بلند داگ لیمان قابل درک است.
در غیر این صورت، این احتمال وجود دارد که با تمام وجود از این سریال متنفر شوید. دلیل این نفرت نیز ناشی از مشکلاتی است که نمی توان آنها را نادیده گرفت. اما زیبایی شناسی کلی مجموعه عناصری را از فیلم های وودی آلن وام گرفته است. صحنه‌ها دیالوگ‌های سنگین با حداقل موسیقی پس‌زمینه هستند و فیلم‌نامه برای تنظیم حال و هوا و لحن داستان به محیط بستگی دارد.
جنبه های فنی سریال از صدا تا فیلمبرداری نیز بی عیب و نقص است. حتی شیمی بین بازیگران اصلی داستان را بهتر می کند و داستان سرایی ابتدایی این سریال همانطور که گفتم با فیلم اصلی فاصله دارد. اما در حالی که صحنه های عاشقانه جوانه زدن این زوج پخش می شود، جنبه جاسوسی پر از حفره های داستانی است. برخی از این ناهماهنگی ها به قدری بد ظاهر می شوند که داستان گاهی بسیار قابل پیش بینی می شود.
همچنین، آقای و خانم اسمیت در سال 2005 مطمئناً اکشن سرگرم کننده زیادی داشت. اما به دلیل شیمی باورنکردنی برد پیت و آنجلینا جولی، این فرض به اوج خود رسید. حالا این سریال با تغییر مقدمه، جنبه عاشقانه را محور اصلی داستان قرار داده است. اگر به خاطر داشته باشید در نسخه سینمایی آقا و خانم اسمیت، جولی و پیت نقش یک زوج را در یک ازدواج واقعی بازی می کنند، اما آنها از هویت مخفی یکدیگر به عنوان جاسوس خبر ندارند. در سریال، گلاور و ارسکین می دانند که هر دو جاسوس هستند، اما ازدواج آنها ساختگی است.
در ابتدا فکر کردم که این یک تغییر هوشمندانه است. این بدان معناست که ما مجبور نخواهیم بود که نقشه های بد زیادی را تماشا کنیم زیرا جان و جین داستان دیگر سعی نمی کنند زندگی مخفی خود را از قسمتی به قسمت دیگر پنهان کنند. اما شراکت و ازدواج ترتیب داده شده آنها هنوز هم می تواند عاشقانه ای را حفظ کند که فیلم را بسیار جذاب کرده است و در عوض یک رمان عاشقانه کلاسیک به ما می دهد.
اما خبر بد این است که واقعاً این چیزی نیست که در مورد آقا و خانم اسمیت اتفاق می افتد. این سریال به جای کاوش مناسب در روند ازدواج، این زوج را به سردی معرفی می کند. اما با گرم شدن ناگهانی این رابطه، من مخاطب به باور درستی از این وضعیت نمی رسم. بنابراین من به عنوان مخاطب احساس کردم درست زمانی که ایده با هم بودن آنها را خیلی دوست داشتم، رابطه آنها دوباره از هم می پاشد.
در نتیجه این سریال با رویه ای متفاوت از نسخه سینمایی، اساساً شیمی و عاشقانه ای را که مشخصه نسخه سینمایی بود از دست داده است. شاید بی انصافی باشد که شیمی هر بازیگری را با زوج «پیت و جولی» مقایسه کنیم؟! شاید. اما مهم نیست که گلوور و ارسکین را در نقش هایشان به صورت جداگانه دوست داشته باشیم، نکته اینجاست که من، تماشاگر، نمی توانم آنها را به عنوان یک زوج دوست داشته باشم.
در پایان باید گفت: وقتی سریالی مدل سینمایی خود را تغییر می دهد و به دنبال رویکردی جدید می گردد، باید در مرحله اول بتواند آن را توجیه کند; خب سریال آقا و خانم اسمیت سعی می کند با نسخه سینمایی متفاوت باشد اما با تمام این تفاسیر داستان عاشقانه این سریال و همچنین زوج اصلی این داستان قادر به جذب مخاطب نیستند. جان و جین در هر نقطه از رابطه خود دعواهای یکسانی دارند و دیدن از قسمت چهارم به بعد خسته کننده و تکراری می شود. پس فرض اصلی آقا و خانم اسمیت اصلا کار نمی کند.