این یادداشت را در آستانه چهل و پنجمین دهه از آغاز پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی با چند سوال آغاز می کنم:
– اگر دشمنی آشکار آمریکا و ایادی و مزدورانش علیه ما نبود، آیا این همه مشکلاتی که بعد از پیروزی انقلاب در ایران پیش آمد، ما را آزار می داد؟ از دخالت در اداره امور کشور برای منحرف کردن انقلاب و بازگرداندن ایران به جرگه دژخیمان استکبار؟ و به تحریک صدام حسین جنگی هشت ساله تحمیل شد که صدها هزار شهید و جانباز بر جای گذاشت و میلیاردها دلار خسارت به بار آورد. در نتیجه فشارهای تورمی بی‌سابقه‌ای برای فوری‌ترین بازسازی دهه بعد از ۱۳۷۰ پدید آمد؟
– سهل انگاری در نظارت دولتی و دشمنی های ریاکارانه علیه ما نبود آیا این همه زالو و بی عدالتی در حق یکدیگر در کشور جایز بود تا با نفوذ تدریجی ما را به سوی وسوسه های نفسانی مختلف و انحراف از اصول و آرمان های انقلاب سوق دهد؟ آیا این سوء استفاده ها از بیت المال و اختلاس و فساد رخ داده است؟ آیا این سطح از کلاهبرداری، تقلب و کم فروشی رایج بود؟ آیا این روال خودخواهی، خودخواهی، خود بزرگ بینی و بی توجهی به خواسته های شایسته سالاری در انتخاب مسئولان و مدیران خارج از هر ضرورتی به وجود آمد؟
-اگر خودخواهی ما را تحت الشعاع قرار نمی داد و خدا را فراموش نمی کردیم این گونه به همدیگر آزار می دادیم تا در نتیجه عده ای از خود و هر چه در وجودشان است ناامید شوند و دل بر بیگانگان ببندند؟ و کشورشان و کوچک بودنشان. آیا برای کمک به بهبود امور خود تحمل سختی ها را ترجیح می دهند و از بهبود زندگی اجتماعی خود غفلت می کنند؟
– اگر ما را مجذوب گرایش به سوی آسایش و رفاه مطلق نمی کرد، آیا خود را در اولویت قرار می دادیم و دیگران را به کلی فراموش می کردیم تا از فداکاری جز جستجوی منافع مادی و جعلی دنیوی چیزی باقی نمی ماند؟
– اگر تفریح و تنبلی ملاک تصمیم گیری ما نبود، آیا از کمیت و کیفیت کار خود کاسته و خدماتی ارائه می دادیم که باعث نارضایتی دیگران می شد یا محصولاتی تولید می کردیم که آبروی ما را به همراه دارد؟
– اگر در اعتقاد به معاد ضعیف نبودیم احکام الهی را زیر پا می گذاشتیم و خود و جامعه را به تباهی می کشیدیم؟
– اگر تمایل به مزایای فوری و موقت شخصی، خانوادگی و گروهی بتدریج غالب نمی شد، به بهانه تولید غیرمولد کشاورزی، محیط زیست و منابع طبیعی خود را غارت می کردیم و مهمتر از همه، سطح آب های زیرزمینی خود را تخلیه می کردیم و اغلب این کار را انجام می دادیم. آیا باعث دشت شدن انحطاط غیرقابل برگشت کشور شده اند؟
– اگر حسن خلق پدران و اجدادمان یعنی قناعت را رها نمی کردیم و میل به ثروت اندوزی و اسراف در بین ثروتمندانمان مهار می شد، آیا از منابع طبیعی خود به ویژه نفت و گاز استفاده می کردیم. مواد خام؟ مواد برای محصولات و محصولات میانی؟ قرار بود پایان همیشگی باشد، ما آن را به قیمت ارزان تبدیل به دود کردیم و آلاینده‌هایش را در گلویمان فرو بردیم و هر سال ده‌ها هزار نفر را می‌کشیم؟ و آیا به دلیل مصرف بی رویه و بی رویه همان سوخت که بیشترین منابع را نسبت به سایر کشورها داریم مجبور به واردات سوخت خواهیم شد؟
و اکنون چند پاسخ را فهرست کنید:
– نقاط قوت و ضعف ما ایرانی ها در ده ها مرکز تحقیقاتی کشورهای دیگر مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است و امروزه دیگران و رقبا نسبت به ما به شناخت علمی نسبتاً دقیقی از آنها دست یافته اند. هر کاری که اکنون علیه ما انجام می شود، چه به دست بیگانگان و مزدوران آنها در کشور باشد و چه توسط کسانی که بر اساس تحلیل های مغرضانه و نادرست یا محدود اما با روش های تبلیغاتی و نفوذ فکری عملا سیاه پوش هستند. ، پایگاه تخصصی دارد و فقط از سر لجاجت جاهلانه و حسادت کور زاده نشده است. صدها پایگاه اطلاعاتی و نفوذ فکری علیه کشور ما و برنامه‌های مستمری که علیه ما می‌سازند و به شیوه‌های جذاب و خودپسندانه منتشر می‌کنند حیرت‌انگیز است.
– هرکسی که از برتری ما به دلیل تبلور نقاط قوت ما و تهدید ناشی از آن برای موقعیت، اشراف و منافع خود می ترسد، مستقیماً با نقاط قوت ما سر و کار ندارد. نیروهایی که با استعانت از خداوند و دعای امام زمان (رحمت الله علیه) در 45 سال گذشته با وجود موانع و تحریم ها 2.5 برابر جمعیت و با وجود تحریم ها، امور کشور انقلابی را اداره کرده اند. پاسخگویی به نیازهای مردم به ویژه افراد محروم و پیشرفت غیرقابل انکار. در خودکفایی نسبی و در دستیابی به دستاوردهای آشکار علمی، پزشکی و فنی در مهندسی و دفاعی و همچنین در تقویت استقلال کشور و مقابله با نفوذ منطقه‌ای جمهوری اسلامی ایران، می‌دانند که چگونه بر ما غلبه کنند و با ما مقابله کنند. آسیب پذیری ها .
– برای درهم شکستن و تسخیر مجدد ما، از برخی کمبودهای تاریخی فردی و اجتماعی ما بهره برداری شده و سرمایه گذاری ها و حمایت های مختلفی با نیت موذیانه برای آنها صورت گرفته است.
– هدف اصلی آن بر هم زدن و از بین بردن عواملی است که منشأ انسجام و یکپارچگی ما و نیز موفقیت و پیروزی انقلاب اسلامی بوده است.
– در حوزه ایمان، اعتقاد و معنویت،
– و در حوزه حکومت وحدت ملی بر محور رهبری،
– و در فضای اجتماعی استقامت و فداکاری;
و در عین حال ناتوانی ما در درک این مقاصد شوم به توهم تعبیر شد و در ادامه این توطئه ویرانگر و به موقع، بی انضباطی، نیرنگ، تحقیر دستاوردها، انتقادهای مخرب، ناامیدی از خود و بی اعتمادی به جای تعبیر شد. با تندترین شبهه کمونالیسم و ایجاد تفرقه را تبلیغ و تشویق کردند و سپس با تقبیح زحمات ما به حدی که همه دستاوردهای ارزشمند ملی و حاصل تلاش فردی و جمعی را نادیده گرفتند، سعی در جلوگیری از وقوع انشعابات داشتند. مردم از اصلاح اخلاق خود برای تقویت خود برای مشارکت در سرنوشت جامعه. باید جلوی خود را بگیرند و مردم را آماده کنند تا با سیاه نمایی در دام مخالفان بیفتند.
اما نتیجه گیری ما را به این الزامات هدایت می کند:
– تقویت پایبندی به باورهای وحی شده
– حفظ انسجام و یکپارچگی در محور رهبری
– شناسایی هوشمند دوستان و تقویت همکاری با آنها و همچنین شناسایی هوشمند افراد بدخواه و خنثی سازی اقدامات مخرب آنها به ویژه با روش های بازدارنده.
– اصرار بر مشارکت اجتماعی گسترده‌تر و انتخاب نمایندگان و مسئولان ذی‌صلاح، علی‌رغم اقدامات گسترده مخالفان که با بزرگ‌نمایی کاستی‌ها و برانگیختن انتظارات، مردم را به ناامیدی سوق می‌دهند.
– استفاده بهینه از همه فرصت ها و نعمت های خدادادی با روش های علمی و فناوری به ویژه با رویکرد کل نگر و با افزایش بهره وری.
– مبارزه با چپاول منابع طبیعی و معدنی و ارزش گذاری عملی برای این منابع با استفاده صحیح و مناسب.
– اولویت دادن به منافع مردم بر منافع دولت با تثبیت ارزش پول ملی و استفاده دقیق و حساب شده از درآمدهای ارزی تنها در موارد ضروری.
– تامین اجتماعی و توزیع کاملا عادلانه یارانه ها
– کمک مردم به دولت در برقراری تعادل در اداره امور کشور با اصرار نکردن بر تحقق فوری همه مطالبات مشروع.
– برخورد خستگی ناپذیر با همه عوامل فساد، انحراف و تخلف و خشکاندن ریشه فساد و طرفداری و کلیه فرآیندهای فسادزا از جمله فرآیندهای پول سازی در بانک ها و تراکم فروشی در شهرداری ها و قاچاق.
– استقامت و صبر همگانی در تمامی اقدامات اصلاحی و همچنین توکل به خداوند رمز موفقیت در برخورد با ناهنجاری ها و اختلالات است. و عاقبت به پرهیزگاران.
۸ بهمن ۱۴۰۲