پوست کشف‌شده ۲۸۸ قدمت دارد و متعلق به دورانی است که هنوز ۴۵ میلیون سال با ظهور اولین دایناسورها فاصله داشت.
تکه ای از پوست فسیل شده از خزنده ای که حداقل 45 میلیون سال قبل از ظهور اولین دایناسورها روی زمین می زیسته، کشف شد. اگرچه اطلاعات بیشتری در مورد هویت این حیوان وجود ندارد، لکه‌های پوستی به همراه هفت قالب طبیعی پوستی دیگر در سنین مشابه، گام مهمی در آشکار کردن رشد اولیه پوست در حیوانات خواهند بود.
سیستم غار حاوی غنی ترین منبع فسیل های دیرینه شناسی روی زمین است. صدها هزار استخوان در این مکان از طریق ترکیبی غیرمعمول از عوامل حفظ شده است. در سنگ های این منظومه غار آثار زیادی وجود دارد که شبیه به سطح پوست باستانی چندین حیوان است که هفت مورد از آنها به همراه این تکه پوست فسیل شده کشف شده است.
مونی و همکارانش این الگوها را به عنوان «دگردیسی شگفت‌انگیز» توصیف می‌کنند و پیشنهاد می‌کنند که نمونه حفظ‌شده را نمی‌توان نماینده کل دوران در نظر گرفت. با این حال، نتایج نشان می‌دهد که وجود پوسته‌های پوستی که اکنون تنها در تعداد کمی از دوزیستان زنده یافت می‌شود، در این زمان رایج بود.
سیستم غار حاوی غنی ترین منبع فسیل های دیرینه شناسی روی زمین است. صدها هزار استخوان در این مکان از طریق ترکیبی غیرمعمول از عوامل حفظ شده است. در سنگ های این منظومه غار آثار زیادی وجود دارد که شبیه به سطح پوست باستانی چندین حیوان است که هفت مورد از آنها به همراه این تکه پوست فسیل شده کشف شده است.
مونی و همکارانش این الگوها را به عنوان «دگردیسی شگفت‌انگیز» توصیف می‌کنند و پیشنهاد می‌کنند که نمونه حفظ‌شده را نمی‌توان نماینده کل دوران در نظر گرفت. با این حال، نتایج نشان می‌دهد که وجود پوسته‌های پوستی که اکنون تنها در تعداد کمی از دوزیستان زنده یافت می‌شود، در این زمان رایج بود.
پوست معمولاً به خوبی فسیل نمی شود، بنابراین یافتن چنین مواردی در شرایط خوب بسیار نادر است. هر چه در زمان جلوتر می رویم، احتمال اینکه فسیل توسط فرآیندهای زمین شناسی از بین رفته باشد، بیشتر می شود. بنابراین، کشف تکه ای از پوست فسیل شده از دوران پالئوزوئیک (اولین دوران زمین شناسی، 539 تا 252 میلیون سال پیش) برای محققان مانند یک رویا است.
جولی می خوشبختانه، آنها بخشی از پوست یک مارمولک تقریبا 288 میلیون ساله را در سیستم غار آهکی ریچاردز اسپور در اوکلاهاما کشف کردند. اعتقاد بر این است که در آن زمان مارمولک به داخل غار افتاد و ترکیبی از سطوح کم اکسیژن، رسوبات خاک رس و نشت روغن پوست حیوان را حفظ کرد. پوست کشف شده 21 میلیون سال از تنها پوست فسیلی دیگر پالئوزوئیک کشف شده قدیمی تر است.
اتان مونی، دیرینه شناس از دانشگاه تورنتو می گوید: “گاهی اوقات فرصتی خارق العاده برای نگاه عمیق به زمان وجود دارد.” مونی این امتیاز را داشت که این نمونه و سایر بافت های نرم کشف شده در غارها را در طول تحصیلات کارشناسی خود مطالعه کند.
ترکیبی از سطوح کم اکسیژن، رسوبات خاک رس و نشت روغن به حفظ پوست کمک می کند.
مونی می گوید که حیوانات در پرمین اولیه (یکی از دوره های زمین شناسی پالئوزوئیک) آنها در غارها سقوط کردند و در رسوبات رسی بسیار ریز مدفون شدند. به همین دلیل، روند فروپاشی به تاخیر می افتد. اما نکته مهم این است که این سیستم غار در دوره پرمین یک تراوش نفت فعال بوده است و احتمالاً برهمکنش بین هیدروکربن های نفت خام و قیر باعث شده است که این قطعه پوست به خوبی حفظ شود.
با این حال، پوست زیادی باقی نمانده است. تکه پوست سنگ شده کوچکتر از ناخن است. این پوست را می‌توان معادل پوست پلاتیپوس دانست که ویژگی‌های گونه‌های بسیار متفاوت مدرن را ترکیب کرده و به خوبی حفظ شده است. سطح سنگریزه مانند آن شبیه پوست کروکودیل است، اما دارای قسمت های مفصل مانندی شبیه به مارهای بدون پا و مارمولک است.
اگرچه پوست فسیلی به خوبی حفظ شده است، اما هیچ نشانه ای از استخوان یا دندان حیوان وجود ندارد. این فسیل بسیار نادر است، بنابراین نمی توان گونه های مارمولک را به طور دقیق شناسایی کرد. حتی ممکن است بخشی از آن به گونه ای باشد که هرگز به صورت علمی توصیف نشده است.
اگرچه توانایی شناسایی حیوانی که پوست به آن تعلق دارد می‌تواند بسیار مفید باشد، اما مونی می‌گوید این کشف هنوز نشان می‌دهد که امروزه پوست خزندگان چقدر قدیمی است. او می افزاید: اپیدرم کشف شده یک ویژگی حیاتی برای بقای مهره داران در خشکی بود.
سیستم غار حاوی غنی ترین منبع فسیل های دیرینه شناسی روی زمین است. صدها هزار استخوان در این مکان از طریق ترکیبی غیرمعمول از عوامل حفظ شده است. در سنگ های این منظومه غار آثار زیادی وجود دارد که شبیه به سطح پوست باستانی چندین حیوان است که هفت مورد از آنها به همراه این تکه پوست فسیل شده کشف شده است.
مونی و همکارانش این الگوها را به عنوان «دگردیسی شگفت‌انگیز» توصیف می‌کنند و پیشنهاد می‌کنند که نمونه حفظ‌شده را نمی‌توان نماینده کل دوران در نظر گرفت. با این حال، نتایج نشان می‌دهد که وجود پوسته‌های پوستی که اکنون تنها در تعداد کمی از دوزیستان زنده یافت می‌شود، در این زمان رایج بود.