مستند «تدفین»؛ ماجرای مدفون شدن یک هیولای اتمی!/جزئیات

مستندی مسحورکننده از  امیلیا اسکارنولیته (Emilija Škarnulytė)، سفری به دنیای زیرزمینی یکی  از قدرتمندترین نیروگاه های هسته ای در جهان است. سفری که شما را بین قلمروهای زیراتمی و ساختمان های عظیم می برد.

نمای ابتدایی فیلم روی پیکربندی سه بعدی سنگ اورانیوم به تصاویر اشعه ایکس از اشیاء خانگی رادیواکتیو که همه در سایه ای وهم انگیز از سبز مرموز ارائه شده اند، زوم می کند.

اما این تصاویر شبه انتزاعی به زودی جای خود را به چیزی به ظاهر ملموس و در عین حال به همان اندازه مرموز می دهند. دوربین زیر آب می رود و ما را به بقایای معدن اورانیوم دهه 1950 در لهستان می رساند. معدنی که زمانی مخفیانه در زمان اتحاد جماهیر شوروی استخراج می شد.

یک مار پیتون آبی در میان این خرابه‌ها می‌خزد و حضور درخشان آن به عنوان نوعی نماد مرموز برای بهره‌برداری خطرناک از منابع طبیعی عمل می‌کند.

چنین تغییراتی، هم از نظر تصویر و هم از نظر زاویه دوربین، در سرتاسر فیلم اسکارنولیته تکرار می شوند. سپس فیلم ما را به نیروگاه هسته ای ایگنالینا در لیتوانی می برد، نیروگاه خواهر چرنوبیل، با استفاده از متن روی صفحه برای توصیف فرآیند از کار انداختن. فرآیندی که قرار است میلیون ها متر مکعب زباله تولید کند. زباله هایی که قرار است در جایی در فرانسه دفن شوند، حدود 500 متر زیر سطح دریا.

اگرچه فیلم اسکارنولیته در این فضاهای بسیار تکنولوژیک حرکت می کند، اما جایی برای فلاش های سوررئالیستی نیز باقی می گذارد. مار پیتون دوباره در کارخانه ایگنالینا  ظاهر می شود و با پوست براق خود دور تابلوهای ایستگاه می چرخد.

فیلم «تدفین» با گرد هم آوردن جنگل‌های سرسبز، ابرهای قارچی آزمایش‌های هسته‌ای و نمای نزدیک مار که پوستش را می‌ریزد، پرسشی را درباره امکان تولد دوباره و دگرگونی مطرح می‌کند. آیا این اژدهای آزاد شده نمی تواند دوباره از زمین بیرون بیاید؟ حتی زمانی که ایگنالینا به طور کامل نابود می شود و به دور از چشمان کنجکاو دفن می شود، شبح استفاده وحشتناک از این نیروهای پنهان توسط یک قدرت سیاسی همچنان در کمین است.