«سامورایی چشم آبی»؛ یکی از بهترین‌ها در نیم قرن اخیر

یکی زمانی که انیمیشن ظاهر شد، آنقدر امکانات روایی و بصری متفاوتی داشت که منتقدان آن را هنر هشتم نامیدند، یعنی مرزهای آن را از مرزهای هنر هفتم یعنی سینما جدا کردند. البته در همان ابتدای کار حتی توسط دیزنی تلاش شد تا این دو به یک نقطه مشترک برسند اما به کارهای طولانی منجر نشد و در نهایت آمریکایی ها تمایلی به ادامه این هنر نداشتند. ازدواج، و اروپایی ها نیز به کارهای کوتاه و اغلب درخشان خود که نتیجه آن بود، پایبند ماندند. پیوندی بین سینما و انیمیشن بود. حالا در زمانی که هنر هفتم و هشتم حداقل دو دهه است که حال و روز خوبی ندارند، باید با دیدن این انفجار هنری در سریال «سامورایی چشم آبی» سرمان را به دیوار بکوبیم! یعنی ممکن بود و اینقدر در دسترس بود و این همه انیماتور و سینماگر به این و آن در می زدند و در نهایت به ترکیب فیلم لایو اکشن و انیمیشن می رسیدند؟!

به گزارش نماوا، دو. در نگاه اول، «سامورایی چشم آبی» 9 ایده جدید در داستان خود دارد [ایده سامورایی انتقام‌گیر را شما هم در «مانگا»‌ها به وفور می‌بینید (漫画 Manga کمیک یا رمان گرافیکی‌ست که از ژاپن نشأت گرفته. بیشتر مانگا‌ها مطابق با سبک توسعه‌یافته در ژاپنِ اواخر قرن نوزدهم اجرا و ارائه می‌شوند و البته، در هنر ژاپنی فرم روایت داستان در مانگا دارای پیشینه تاریخی طولانی‌ست. اصطلاح مانگا در ژاپن برای اشاره به کمیک و کارتونیست استفاده می‌شود. در خارج از ژاپن، به‌طور معمول، این کلمه برای اشاره به کمیک‌هایی که نخستین بار در ژاپن منتشر می‌شود، استفاده می‌شود) هم در آثار کلاسیک سینمای ژاپن و هم در آثار سینمای بدنه این کشور و همچنین در آثار تلویزیونی‌اش و غیر از این‌ها در انیمیشن‌های بزرگسالانه و البته اغلب کم‌کیفیت این کشور که ریشه در هنر «مانگا» دارد]نه از دید مخاطب عام و غیرتخصص، «اجرای» آن با انیمه های دیگر تفاوت زیادی دارد; اما همانطور که گفتم در «نگاه اول» اینطور است! فیلمنامه تقریباً به اندازه آثار کلاسیک سینمای ژاپن دقیق است [که آینه‌ی تمام‌نمای داستان‌نویسی غنی و مدرن این کشور است]نوشته و اجرا شده در عین داشتن گرافیک بسیار دقیق و شیک، کاملا سینمایی است و جدای از دوربین و شات های شگفت انگیز، شخصیت های انیمیشن مانند بهترین بازیگرانی که تا به حال دیده ایم بازی می کنند! [شاید من هم اگر چنین جملاتی را از شخص دیگری می‌خواندم فکر می‌کردم به سرش زده! اما شما چنین فکری نکنید!]

سه. این سریال رضایت 100 درصدی منتقدان «راتن تومیتوز» را دریافت کرده است. [میزان رضایت مخاطبان هم در همین سایت ۹۶ درصد است]و امتیاز آن در “IMDb” 8.8 با 40 هزار رای است. بیایید ببینیم منتقدان در مورد آن چه نوشته اند:

روز فاینبرگ [منتقد برتر]: یکی یکی از شگفت انگیزترین و هیجان انگیزترین تجربیات تلویزیونی سال.

اما استفانسکی [منتقد برتر]: شایسته است که در بین بهترین نمایش های سال قرار گیرد. این سریال تله‌های یک اکشن ماجراجویی قهرمانانه را می‌گیرد و آن‌ها را برمی‌گرداند و درامی خونین و احساسی را خلق می‌کند که از همان فریم اول مجذوب خود می‌شود.

دیوید اوی [منتقد برتر]: سامورایی چشم آبی یک سواری هیجان انگیز و اعتیاد آور است که میزو هرگز آن را ندیده است. [شخصیت محوری اثر]از دست نمی دهد، حتی زمانی که راه پیش رو پر از خون است.

راس مک اینندو [منتقد برتر]: حتی اگر گاهی اوقات داستان سرایی سریال کمی سطحی به نظر برسد، آنقدر منظره خالص وجود دارد که تماشای آن را هیجان انگیز کند.

ربکا نیکلسون [منتقد برتر]: یکی یکی از لذت‌های زیاد سامورایی چشم آبی که تماشای آن واقعاً لذت بخش است، صحنه‌های مبارزه مکرر آن است.

آگلایا برلوتی: “سامورایی چشم آبی” نتفلیکس شباهت زیادی به برخی از فیلم های کلاسیک آکیرا کوروساوا دارد. با پس‌زمینه‌ای از غم و اندوه ناب، با استفاده از مناظر مهندسی شده برای تلفیق با اکشن، نبرد می‌کند.

Jeanine T. Abraham: Blue Eyed Samurai قدرت داستان سرایی مشترک را اثبات می کند. این سریال عالی است زیرا فقط یک فیلم اکشن و انتقامی نیست. عدالت اجتماعی، جنسیت، و زنان را که مردسالاری را به چالش می کشند به روش های نوآورانه بررسی می کند.

پریمیت چاترجی: سامورایی چشم آبی بدون شک یکی یکی از بهترین نمایش های سال است. تمام صحنه‌های اکشن آن من را مجبور می‌کرد در حال تقلا و غرغر کردن روی صفحه‌نمایش باشم، در حالی که لحظات آرام‌تر آن باعث شد از شخصیت‌نویسی، کیفیت پر جنب و جوش تصاویر و موسیقی قدردانی کنم.

دنیل هارت: بدون شک، سامورایی چشم آبی نه تنها بهترین انیمیشن سال است، بلکه یکی این یکی از بهترین نمایش های نتفلیکس در تمام دوران است.

انجی هان: چیزی که نمایش را در درازمدت حفظ می کند، مهارت آن در ساخت شخصیت های جذاب و درام جذاب است، حتی اگر نتایج نهایی بیشتر سرگرم کننده باشد تا عمیق.

نیت ریچارد: از اکشن نفس‌گیر گرفته تا انیمیشن تقریباً بی‌عیب آن، به ندرت می‌توان سریالی را با این اعتماد به نفس در فصل اول دید.

حال برخی از نظرات مخاطبان این سریال منتشر شده در «روتن تومیتوز» را بخوانید:

آ. شاهکار. توسعه شخصیت سامورایی چشم آبی 100٪، سکانس اکشن + 100٪، داستان + 100٪، سرعت 99٪، انیمیشن + 100٪ [ارزش‌های]100% تصاویر کامل، 100% احساسات. فصل 2 باید خوب باشه و زود بیاد. چرا این روزها فیلم ها اینقدر خسته کننده هستند و [در عوض]آیا سریال های تلویزیونی ارزش تمام کلمات را برای توصیف کمال دارند؟ با تماشای این نمایش شگفت انگیز به این فکر کردم که اگر نویسندگان این سریال دنیای سینما را تسخیر کنند چه می شود! وای که عالی می شود!

ب بهترین چیزی که امسال دیدم؛ [واقعاً در حدِ]اکشن به صورت زنده است. داستان عالی، شخصیت های جذاب و [کلاً]جذاب. بصری خیره کننده؛ سازندگان جنگ ستارگان، مارول و DCEU [دنیای توسعه‌یافته دی‌سی (DC Extended Universe) یا به اختصار DCEU]آنها باید این مجموعه را بخوانند و بعد شاید بتوانند از تولید زباله های مطلق اخیر خود دست بردارند.

ج. هر لحظه از ابتدا توجه من را به خود جلب کرده است. من نمی توانم برای فصل 2 صبر کنم و نمی توانم منتظر بمانم تا دیگران تبدیل شدن به یک بیننده را تجربه کنند. بکر، زیبا و فوق العاده سرگرم کننده؛ من فقط گیج شدم. [مگه داریم؟!]د این سریال زیباست من فقط در سه قسمت هستم و نمی خواهم تمام شود. سبک هنری او مرا به یاد دان بلوث می اندازد. [فیلم‌نامه‌نویس، کارگردان، انیماتور و تهیه‌کننده ۸۶ ساله امریکایی که برخی از بهترین‌های آثار دیزنی محصول کار اوست]پرتاب ها نه برای طراحی شخصیت، بلکه برای رنگ، سایه و پس زمینه. این تقریباً یک سریال دیزنی بزرگسالان است، خوشبختانه بدون آواز دیگری به جز آهنگ شمشیر.

ه. تا کنون شگفت انگیزترین نمایش انیمیشنی که تا به حال دیده ام – و من خیلی دیده ام! این نمایش شعر ناب است. این یک شاهکار داستان نویسی است. اگر عاشق چیزهای ژاپنی فئودالی هستید، اگر عاشق سامورایی هستید، اگر عاشق شخصیت های بدجنس هستید، اگر عاشق هنر به هر شکلی هستید، خدایا… این برای شماست.

چهار سازندگان مایکل گرین و همسرش امبر نویزومی هستند. مایکل گرین را به عنوان فیلمنامه نویس آثار ماندگاری چون «لوگان» و «بلید رانر 2049» به یاد دارید. نوع گرافیکی کار در میانه انیمیشن اروپایی و انیمه ژاپنی شکل گرفته است، اما در نهایت چون “مکان” داستان در ژاپن است، به گونه ای طراحی شده است که کاملا با آنچه در آن داریم مطابقت دارد. خاطره ای از آثار کلاسیک سینمای ژاپن است و به رسمیت شناختن جهانی می دهد. از این کشور داستان در فصل دوم قرار است با یک سفر دریایی به انگلستان منتقل شود. سوال این است: آیا با این انتقال فضایی، «جادوی معماری مکان» آسیب پذیر نخواهد شد؟