به گزارش خبرگزاری بازتاب آنلاین، در ابتدای این نشست هوشنگ گلمکانی خطاب به حضار گفت: ممنونم که در این زمان نامناسب برای تماشای فیلم آهو به اینجا آمدید. «آهو» اولین فیلم من است و شما آخرین نفری هستید که آن را روی پرده می بینید. ساخت و به خصوص اکران این فیلم برای من تجربه های زیادی بود. در طول انتشار این اثر چیزهای ارزشمند زیادی یاد گرفتم.
وی افزود: «از ابتدا برای من مشخص بود که این فیلم برای توده مردم نیست.» زیرا به طور کلی افراد کمی با این مدل فیلم که «شخصی» توصیف می‌شود ارتباط برقرار می‌کنند و برای تماشای آن می‌آیند. در هر صورت در این مدت بازخوردهایی هم از بینندگان فیلم گرفتم که رضایتم را جلب کرد و از این بابت خوشحالم.
این کارگردان در خصوص فیلم های سال های اخیر سینمای ایران گفت: با توجه به اخبار و واکنش هایی که در سال های اخیر از مخاطبان سینما دیده ایم، به نظر می رسد مخاطب گلایه هایی از کمدی ها و فیلم های تلخ این روزهای سینمای ایران دارد. . به همین دلیل علیرغم همه پیش‌بینی‌هایی که در مورد کم‌بیننده بودن فیلم وجود داشت، برای من احتمال کمی وجود داشت که کسانی که به این فضا اعتراض دارند به تماشای فیلم «آهو» بیایند، اما در این مدت متوجه شدم که چنین اتفاقی رخ داده است. اتفاق نمی افتد. حالا فکر می کنم این روزها مخاطب این نوع فیلم ها به سینما نمی رود. اکنون در حال نوشتن مقاله ای در این زمینه هستم که حاصل تجربه من از اکران این فیلم است. بنابراین سعی می کنم خودم را به این مقدار توضیحات محدود کنم تا سخنرانی ها تکراری نشود.
در ادامه این نشست امیر قدری گفت: همزمان با اکران فیلم گوزن ها، فیلم دیگری نیز اکران شد که از جهاتی شبیه این فیلم بود. از آنجایی که بازیگران این فیلم در نقد نیستند، عنوان آن را ذکر نمی کنم، اما این فیلم بازیگران خوبی هم داشت و به اصطلاح به دلیل موضوعی که به آن پرداخته بود، شایسته معرفی بود. با این حال این اثر مخاطب کمی داشت. بر همین اساس باید بگویم که فکر می کنم در حال حاضر مخاطب این نوع فیلم ها به سینما نمی رود.
وی افزود: ده سال اخیر ده سال بد برای سینمای ایران بوده است. بنابراین سینمای ایران برای بازگشت به شرایط عادی باید از این وضعیت عبور کند و اعتماد مخاطب را دوباره به دست آورد. حالا فکر می کنم دلیل اصلی عدم استقبال تماشاگران از فیلم هایی مثل آهو همین عدم اعتماد است.
در ادامه این نشست سپیده آرمان گفت: از حضور همه کسانی که امروز برای تماشای این فیلم آمده اند سپاسگزارم و امیدوارم فیلم را دوست داشته باشید. ?»، «ماهی ها عاشق می شوند» و «باغ های شمع». هیچ کدام از این آثار فیلم محبوب زمان خود نبودند، اما خاطرات آنها همچنان در ذهن سینمادوستان و مخاطبان اصلی سینما باقی مانده است.
وی افزود: این گونه فیلم ها از جمله آثاری هستند که به مرور زمان مخاطب خود را بیشتر پیدا می کنند. البته هیچ چیز 100 درصد نیست، اما ما تمام تلاش خود را کردیم تا اتفاق خوبی بیفتد. امیدوارم این تلاش مورد قبول واقع شده باشد.
گلمکانی در بخشی دیگر از این نشست در پاسخ به انتقادات یکی وی از حضار پرسید که چرا انتظار داشتی مخاطبان مجله سینمایی «آهو» را دوست داشته باشند، گفت: انتظار دارم نبود که همه به این فیلم علاقه دارند. در واقع فکر می کردم کسانی که مجله فیلم و نوشته های من را دنبال می کنند حداقل از روی کنجکاوی فیلم را ببینند و بعد بگویند فیلم بدی است یا نه. در هر صورت هر فیلمی اصول خود را بیان می کند و هر بیننده ای تعریف متفاوتی از فیلم دارد. شاید خیلی از فیلم های مهم تاریخ سینما را دوست نداشته باشم اما بدون این آثار بد نیست.
او همچنین در ادامه به بازی در نقش شخصیت اصلی فیلم با چهره ای جدید پرداخت و توضیح داد: «خیلی ها به من گفتند که اگر بازیگر دیگری مثل لیلا حاتمی را برای نقش اول انتخاب می کردند، خیلی بهتر بود. این بدان معناست که فیلم بیننده بیشتری خواهد داشت و فیلم بهتری خواهد بود. در پاسخ به این مشکل، بارها و بارها تاکید کرده ام که هر چهره آشنای که داستان و پیشینه ای داشته باشد، مناسب این فیلم نیست. چرا که چنین اتفاقی فیلم را به شخصیت سینمایی این بازیگر مشهور سوق می دهد. من این را نمی خواستم و علاقه داشتم چهره ای ناشناس نقش را بازی کند.
این منتقد سینما در ادامه توضیح داد: نکته دیگر این است که در راستای ایده ساختن یک فیلم غیرواقعی، قصد به تصویر کشیدن شخصیت ها را نداشتم. می‌خواستم فیلمی بسازم که ابهام جوهره وجودش باشد و شخصیت‌ها هر کدام شخصیت باشند. بنابراین انتظار اجرای کلاسیک را از بازیگران به خصوص خانم آرمان نداشتم. اگر با معیار رئالیسم به فیلم نگاه کنیم، مثلاً نوع بازی در فیلم‌های اصغر فرهادی، یادمان می‌آید که بازی چقدر تاثیرگذار است و بازی در فیلم‌های او آرزوی هر بازیگر ایرانی و شاید خارجی است. اما من یک مدل بازی سرد می خواستم که البته در برخی لحظات اینطور نبود. اگر مردم از سر و هیکل، آرایش و لباس بازیگر شکایت می کنند، قطعا به آنها توضیح می دهم که نمی خواستم اینطور رفتار و ظاهر شوم. من یک بازی غیر کلاسیک می خواستم.
در بخشی دیگر از این نشست، سپیده آرمان در پاسخ به سوالی مبنی بر بی توجهی به جایگاه یک شخصیت زن مستقل در تولیدات سینمای ایران در سال های اخیر و بررسی چنین شخصیتی در فیلم آهو، گفت: شاید ” یکی یکی از دلایلی که زنان هنوز آنطور که در جامعه می بینیم جایگاه مناسبی در فیلمنامه های ما ندارند این است که بیشتر فیلمنامه نویسان ما مرد هستند و فیلمنامه مردانه را انتخاب می کنند. علاوه بر این، تعداد کمی از فیلمنامه نویسان زن معتقدند که برخورد با شخصیت های مرد می تواند جذابیت بیشتری داشته باشد. به این ترتیب فیلمنامه نویسان و فیلمسازان زن و مرد به سمت فیلم هایی می روند که در آن مردان محوریت دارند.
وی افزود: جایگاه زنان در یکی جامعه ایران در دو دهه اخیر خیلی تغییر کرده است، اما این در فیلم های ما منعکس نشده است. حتی معدود آثاری که به شخصیت‌های زن سینما اختصاص دارد، از منظر مردانی است که طبیعتاً دانش کافی ندارند و اغلب از ساختار مردسالارانه سرچشمه می‌گیرند. متأسفانه ما نمی توانیم این فرهنگی را که از کودکی در خانواده ما نهاده شده است انکار کنیم و به زودی تغییر دهیم. در نهایت، این اتفاقات ما را با فیلمی مواجه کرده است که بیشتر آثارش قهرمانان مردی را به تصویر می‌کشند که در مرکز همه داستان‌ها قرار دارند. به این ترتیب، زن قدرتمند و مستقل به میزان قابل توجهی رنگ پریده باقی می ماند.
این بازیگر در ادامه توضیح داد: برخلاف تعریفی که در داستان های زن محور می توان یافت، زن در داستان آهو غیرضروری است و به تنهایی به زندگی خود ادامه می دهد. در واقع، خلوتی که انتخاب کرده است، منجر به فرآیندی از خودیابی می شود که در آن دختر، خود را می یابد و با تکیه بر این خود، دیگر به کسی جز خدای درون خود نیاز ندارد. این فرآیند خودشناسی که در چهره زن آهو اتفاق می افتد، کمال هر زن و هر انسانی است.
امیر قدری نیز در این باره گفت: «برای من جسورانه ترین قسمت این فیلم این است که یک فیلم دوست بعد از این همه مدت می خواهد فیلمی بسازد و اگر قرار بود آن را ببینم، می گویم فیلم هوشنگ گلمکانی است. «شجاعت زیادی می‌خواهد. چون بعد از این همه سال فرصت ساختن یک فیلم را دارید و کاری می‌سازید که کسی را نمی‌خرد. این یک نکته بسیار مثبت است.
وی افزود: فیلم خیلی بهتر از آن چیزی بود که انتظار داشتم. به هر حال ما اولین فیلم های فیلمسازان مختلف را در هر سطحی که بودند دیدیم. به همین دلیل فکر می‌کردم فیلمی را با کیفیت بسیار پایین‌تری تماشا می‌کنم، اما اینطور است نبود. مثلاً چند پلان آخر فیلم را مثال می زنم که نماهای پخته ای دارد و ذوق بصری کارگردان را نشان می دهد و فراتر از یک فیلمساز فیلم اول کار می کند. این فیلم نماهای جذاب زیادی دارد که بخش مهمی از فضای فیلم را تشکیل می دهد.
هوشنگ گلمکانی در پایان درباره اینکه آیا قصد ساخت فیلم دیگری را دارد یا خیر، پاسخ داد: وی گفت: فعلا قصد ساخت فیلم دیگری را ندارم در خاتمه باید بگویم آهو برای من پرویز است. فیلم داوایی است. من فیلم را برایشان فرستادم، نمره قبولی گرفتم و خیلی از آن راضی هستم.