سینمای ایران مدت هاست که صرفاً به کمدی فروشی متکی بوده و بیشتر فیلم های غیر کمدی برای داشتن رابطه جنسی روی پرده می آیند. در این شرایط نمی توان روی امکان تولید فیلم در ژانرهایی چون درام، ملودرام، جنایی، جنگی و … حساب کرد. ذائقه تماشاگران سینما آنقدر به کمدی ها عادت کرده است که دیگر طاقت دیدن فیلم هایی که ریتم آن ها به سرعت کمدی نیست را ندارند و دیدن این فیلم ها حوصله و تامل زیادی در مورد معنای فیلم می خواهد. اما در این فرود همیشه باز نمی شود. بالاخره زمانی می رسد که مردم از این وضعیت خسته می شوند و دیگر فیلم های کمدی را تماشا نمی کنند. سپس مشکل اصلی یعنی کمبود مخاطب در سینمای ایران نمایان می شود.
سال‌ها پیش، تماشاگران سینما از کمدی‌ها دور می‌شدند، اما از آنجایی که ژانرهای دیگر کاملاً به آن توجه نشده بودند، فرصتی وجود داشت که فیلم‌های جدی مورد توجه قرار گیرند. در اوایل دهه 1380، تقریباً تا پایان آن دهه، سینماها مملو از کمدی های بازیگران سریال های طنز 90 قسمتی بود که چند سالی در گیشه فروش خوبی داشت، اما بالاخره زمانی فرا رسید که تماشاگر متوقف شد. برای نگاه کردن به آنها این فیلم ها داستان ها و بازیگران و حتی کارگردان های مشابهی داشتند. جواد رضویان، رضا شفیع جم، مجید صالحی و حتی رضا عطاران پیوسته در این کمدی ها ایفای نقش کردند و کارگردانی مانند قدرت الله سالمرزایی از کارگردانان مهم این نوع کمدی ها به شمار می رفت اما برخی از این شخصیت ها فراموش شده و از چرخه سینمای ایران حذف شده اند. سینما برای مدت طولانی این در حالی است که بازیگران، کارگردانان و تهیه کنندگان کمدی های پرفروش تقریبا ثابت هستند و از فیلمی به فیلم دیگر می روند و به نظر می رسد از کارهای قبلی خود تقلید می کنند. پژمان جمشیدی و برخی از شخصیت های اصلی فیلم های کمدی امروزی بالاخره در ژانر کمدی به پایان کار خود رسیدند و مخاطب از تماشای آثار آنها خسته شده است.
نگاهی به تاریخ سینما نشان می دهد که لذت کنونی مسئولان و مدیران، کارخانه داران، بازیگران کمدی ها و سینماها از فروش کمدی ها امری گذرا است و دیر یا زود این کمدی های تکراری دیگر برای مخاطب جذابیتی نخواهد داشت. . اگر کمدی ها از چشم سینمادوستان محو شوند، نه تنها ژانر کمدی از مد می افتد، بلکه تقریباً تمام سینمای ایران دچار رکود و افول می شود و اگر فعلاً به آن فکر نکنیم، نمی توان کاری کرد. آن را در زمان حادثه