5 تا از بدترین اشتباهات تاریخ علم

تحقیقات علمی و پیشرفت‌ها بر بیشتر جنبه‌های وجودی ما تأثیر می‌گذارد، از پیشرفت‌های بهداشتی و پزشکی گرفته تا ابزارهایی که برای کار و حتی سرگرمی استفاده می‌کنیم. اما دانشمندان همیشه در اولین تلاش خود موفق نبودند.

نظریه زمین مرکزی

نظریه ژئوسنتریک، این ایده که زمین در مرکز جهان است، هزاران سال است که بر علم و دین مسلط بوده است. این توصیف از جهان، که در آن خورشید، ماه، ستارگان و سیارات همگی به دور زمین می چرخند، از زمان های قدیم مورد باور مردم بوده است.

به گزارش ایسنا، این نظریه توسط ارسطو در یونان، بطلمیوس در روم باستان و بسیاری دیگر مطرح شد.

یکی از دلایلی که نظریه ژئوسنتریک پایدار می ماند این است که به نظر می رسد آنچه را می توان از زمین مشاهده کرد، توصیف می کند. برای کسی که روی زمین ایستاده، به نظر می رسد که خورشید و ماه به دور سیاره ما می چرخند، نه برعکس. برخی از مردم هنوز این اشتباه را تا به امروز باور می کنند.

مدل زمین مرکزی بیش از 1500 سال است که برای پیش بینی های نجومی استفاده می شود و مسیر جایگزینی آن آسان نبوده است.

دانشمندان دوره رنسانس مانند کوپرنیک، گالیله و کپلر این نظریه را ایجاد کردند که زمین در واقع به دور خورشید می چرخد. این نظریه را نظریه هلیوسنتری می نامند. آنها با مقاومت کلیسای کاتولیک مواجه شدند که معتقد بود مرکزیت زمین در جهان در کتاب مقدس توضیح داده شده است.

در واقع، در سال 1615، گالیله به دلیل اعتقاداتش توسط مجمع مقدس عالی روم و تفتیش عقاید جهانی محاکمه شد، به جرم بدعت مذهبی محکوم شد و بقیه عمر خود را در حبس خانگی گذراند. جوردانو برونو، فیلسوف و نظریه‌پرداز کیهان‌شناسی ایتالیایی نیز به دلیل حمایت از مدل هیلوسنتریک کوپرنیک توسط دادگاه روم مقدس و تفتیش عقاید جهانی محاکمه شد و در سال 1600 در آتش سوزانده شد.

واحدهای انگلیسی مدارگرد آب و هوایی مریخ را نابود کردند

افرادی که با سیستم اندازه‌گیری متریک آشنا هستند، اغلب استفاده مداوم آمریکا از واحدهای اندازه‌گیری انگلیسی مانند فوت، مایل، پوند و غیره را گیج‌کننده و غیرمعمول می‌دانند.

در واقع، این اندازه‌گیری‌ها هنوز در حال استفاده هستند، حتی اگر ایالات متحده واحد بین‌المللی اندازه‌گیری (SI) را به عنوان سیستم اندازه‌گیری برای ایالات متحده در سال 1975 پذیرفت.

به طور خاص دانشمندان ایالات متحده معمولاً به استفاده از سیستم متریک عادت دارند.

در سپتامبر 1999، استفاده از واحدهای اشتباه، تجهیزات بسیار گران قیمتی را برای ناسا به همراه داشت و مدارگرد جدید هواشناسی مریخ با هزینه 125 میلیون دلاری از بین رفت.

این کاوشگر برای مطالعه آب و هوا، جو و تغییرات سطح مریخ طراحی شده است و همچنین به عنوان یک رله ارتباطی برای کاوشگر قطبی مریخ عمل می کند.

با این حال، یک اشتباه فاجعه بار توسط طراحان آن در نهایت منجر به نابودی این مدارگرد شد.

در حالی که مهندسان آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا (JPL) که مسئول ناوبری فرودگر هستند، محاسبات خود را با استفاده از واحدهای بین المللی انجام می دادند، تیم لاکهید مارتین مسئول طراحی و ساخت فرودگر از داده های شتاب استفاده کرد. آنها خودشان را به واحد انگلیسی محاسبه کردند.

مهندسان آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا از این اتفاق بی خبر بودند و تصور می کردند که تیم لاکهید از اندازه گیری های متریک استفاده می کند که تقریباً در علم جهانی است.

نرم افزاری که موتورهای مدارگرد را کنترل می کرد نیروی مورد نیاز موتورها را بر حسب پوند بر ثانیه نیرو محاسبه می کرد. با این حال، در قرائت دوم این داده ها فرض شد که اعداد در واحد متریک استاندارد نیوتن ثانیه داده شده اند.

این خطا باعث شد که مریخ نورد مدار مورد نظر خود را از دست بدهد و در ارتفاع حدود 35 مایلی (56 کیلومتری) به جو مریخ سقوط کند. این کاوشگر به دلیل تنش جوی متلاشی شد.

کریستف کلمب آمریکا را کشف کرد و فکر کرد که هند شرقی است

تعداد کمی از کریستف کلمب به عنوان یک دانشمند یاد می کنند و دلیل خوبی هم دارد. او قبل از هر چیز یک ملوان بود. با این حال، در زمان کلمب، ملوانان نقشه های دقیقی از جهان نداشتند و به همین دلیل مجبور بودند مانند ریاضیدانان و دانشمندان برای یافتن راه خود تلاش کنند.

به همین دلیل، کلمب اشتباهات مهمی را مرتکب شد، حتی اگر در آن زمان هیچ راهی برای تشخیص اشتباه خود نداشت. اولین انتخاب او تکیه بر کار جغرافیدان معاصر توسکانیلی در تخمین اندازه زمین بود. این او را به جای یافتن راهی برای هند و چین به آمریکا آورد.

Toscanelli فاصله غرب از لیسبون تا پکن را حدود 5000 مایل دریایی تخمین زد که در واقع تقریباً 11000 مایل دریایی است و فاصله غرب از آنتیل تا ژاپن را 2000 مایل تخمین زد که در واقع تقریباً 11000 مایل دریایی است. 7500 مایل دریایی است. اگرچه مکان دقیق “آنتیل” برای او روشن نبود.

این اشتباهات عمدتاً به دلیل برآوردهای نادرست از اندازه قاره آسیا به دلیل فعالیت های مارکوپولو بود. بیشتر جغرافی دانان معاصر برآوردهای مارکوپولو را باور نکردند، اما توسکانیلی باور داشت.

در قرن پانزدهم کشف شد که زمین کروی است. با تشکر از محاسبات اراتوستن ریاضیدان و جغرافیدان یونانی از 200 سال قبل از میلاد. در سال 400 قبل از میلاد، اطراف آن به وضوح مشخص شده بود. او پیشنهاد کرد که یک درجه عرض جغرافیایی برابر با 59.5 مایل دریایی است.

با این حال، یکی از مشکلات استفاده از منابع باستانی این بود که ارزش دقیق واحدهای فاصله استفاده شده توسط نویسندگان باستان مشخص نبود. برای توضیح طول در متون باستانی، کلمب از مایل‌های ایتالیایی استفاده کرد که باعث شد طول واقعی را حدود 75 درصد از مقدار واقعی را دست کم بگیرد.

کلمب بر ارقام جغرافی دان ایرانی قرون وسطی ابن کثیر فرقانی تکیه کرد که یک درجه عرض جغرافیایی برای او برابر با 67/56 مایل عربی بود که معادل 2/66 مایل دریایی بود. با این حال، کلمب معتقد بود که فرقانی به جای مایل عربی (تقریباً 7091 فوت) از مایل رومی (4856 فوت) استفاده می کند که منجر به اشتباهات بعدی شد.

همه این اشتباهات کلمب را به این باور رساند که زمین بسیار کوچکتر از آنچه بود واقعی است و آسیا تنها چند هزار مایل در غرب اروپا قرار دارد. بنابراین معتقد بود که با عبور از اقیانوس اطلس می توان به راحتی به آسیا دست یافت. و ما می دانیم که این دقیقا همان چیزی است که کلمب تا زمان مرگش معتقد بود. که او یک مسیر دریایی جدید به آسیا پیدا کرد.

انفجار در راکتور چرنوبیل

بدترین حادثه هسته ای جهان تا به امروز در 26 آوریل 1986 با انفجار راکتور شماره چهار در نیروگاه هسته ای چرنوبیل در نزدیکی شهر پریپیات در اوکراین، که در آن زمان بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بود، رخ داد.

این حادثه منجر به مرگ فوری حدود 30 نفر و مرگ هزاران نفر دیگر به دلیل انواع سرطان های ناشی از قرار گرفتن در معرض تشعشعات شد. ضرر واقعی هنوز مورد بحث است زیرا ردیابی و کمیت کامل آن دشوار است.

بر اساس گزارش انجمن جهانی هسته ای، بخار حاصل از این انفجار و آتش سوزی های مرتبط با آن، حداقل پنج درصد مواد رادیواکتیو را وارد محیط زیست می کند. این مواد رادیواکتیو سپس در سراسر اروپا پخش شد.

چرا راکتور منفجر شد و فاجعه ای را آغاز کرد که حدود 68 میلیارد دلار خسارت و هزینه های پاکسازی به بار آورد؟ دلایل ارائه شده برای این اشتباهات طراحی در تجهیزات اندازه گیری الکتریکی شوروی و همچنین اشتباهات اپراتورهای کارخانه بود که نشان دهنده عدم رعایت فرهنگ ایمنی بود.

این حادثه زمانی آغاز شد که توانایی توربین بخار برای تامین برق پمپ های آب تغذیه اضطراری در حال آزمایش بود. این باعث شد تا برق تقریباً به صفر برسد و اپراتورها آن را مجدداً راه اندازی کنند تا بتوانند توربین را با پیکربندی ممنوعه میله های کنترل آزمایش کنند.

پس از آزمایش، راکتور ناپایدار برای تعمیر و نگهداری خاموش شد. با این حال، این پایان ماجرا نبود زیرا افزایش قدرت در راکتور منجر به پارگی و نشت مایع خنک‌کننده شد.

یک انفجار بزرگ بخار به دنبال داشت و ذوب کامل باعث فروریختن ساختمان مهار شد. آتش سوزی هسته راکتور برای روزها تا 10 مه ادامه داشت و آلودگی رادیواکتیو را در بخش هایی از اتحاد جماهیر شوروی و اروپا پخش کرد.

مرد پیلتون

داستان Pilton Man در سال 1912 زمانی آغاز شد که چارلز داوسون، وکیل و شکارچی فسیلی تازه کار، ادعا کرد که حلقه گمشده تکامل انسان را در یک گودال شنی در خارج از دهکده کوچک پیلتون در ساسکس پیدا کرده است.

داوسون بریتانیایی به انجمن زمین‌شناسی لندن گفت که جمجمه‌ای شبیه انسان اما بزرگ‌تر با آرواره‌های میمون‌مانند، دندان‌های فرسوده و همچنین ابزارهای سنگی و فسیل‌های جانوران کشف کرد که همگی 500000 سال قدمت دارند. همه این شواهد با هم به وجود یک “حلقه گمشده” انسان نما اشاره می کند که Pilton Man نام داشت.

تنها مشکل این کشف مهم علمی این بود که این یک فریب کامل بود که به احتمال زیاد توسط خود چارلز داوسون انجام شده بود که در آن جمجمه انسان با فک و دندان های یک اورانگوتان ترکیب شده بود.

با این حال، این فریب در نهایت در سال 1953 ثابت شد. در سال 1953 دانشمندان دانشگاه آکسفورد از روش تاریخ گذاری فلورین استفاده کردند و نشان دادند که استخوان های انسان پیلتون در سنین مختلف بوده و ترکیبی از استخوان های انسان و میمون است.