انتقاد روزنامه اصولگرا: عموپورنگ را چرا کنار گذاشتید؟
از سال ۱۳۷۶ اولین تجربه تلویزیونی او تا به امروز هزاران ساعت از برنامه های زنده یا ضبط شده او در تلویزیون، سکوها و فضای مجازی منتشر شده است و بسیاری از کودکان اوقات فراغت خود را با تماشای برنامه های او سپری کرده اند. او و عمو فیتیلایی ها در دو سه دهه اخیر حق و سهم بزرگی برای فرزندان ایران داشته اند، مجید قناد و همکارانش و دیگر عزیزانی که وقت و استعداد و هنر خود را وقف سرگرمی کودکان و نوجوانان کرده اند. مردم. داریوش یک منافق نامشخص و قابل احترام بود و ماندگار شد و خواهد ماند. در تمام این سال ها سعی کرد از هرگونه نفوذ به حاشیه ها جلوگیری کند. از سیاست دوری کرد که در رادیو و تلویزیون ایران چیز عجیبی است. او از همه مرزهای سیاسی و اخلاقی فاصله گرفت و همیشه دوست خوب فرزندان کشور ماند. داریوش فضیایی در سال هایی که ستاره تلویزیون بود و برنامه زنده روزانه داشت، در روزهایی که برنامه زنده اش لغو شد تا برنامه ضبط شده اش پخش شود و در روزهایی که جایی نمانده بود، سیاست اخلاقی خود را تغییر داد. برای او در تلویزیون او از آن دسته افرادی نبود که به برنامه های عجیب و غریب می رفتند و پشت صحنه حرف های عجیبی می زدند. هر جا می رفت در هر رسانه ای که دستش می رسید کار کودک انجام می داد و کارش اقتصادی نبود بلکه فرهنگی بود.
آموپورنگ ها امروزه که با روزمرگی کاملاً متفاوت نسبت به دوران فرزندان ما و مواجهه با بی رحم ترین نسل تاریخ، هنوز از سنگر تدریس، امید و مبارزه برای تربیت فرزندان خود دست برنداشته اند. نسل ها اینجاست که رسالت شخصی که از او صحبت می کرد آشکار می شود. عمو پورنگ می تواند طرح و برند شخصی خودش را بگیرد و در هر کجای دنیا که بخواهد پخش کند. او می تواند برنامه خود را در هر کجای دنیا و در هر پلتفرمی که بخواهد اجرا کند و درآمدی رویایی و نجومی کسب کند.
با همه این اوصاف، او ترجیح داده است در داخل مرزهای کشورش و از طریق شبکه های اجتماعی با بچه های کشورش ارتباط برقرار کند و به آنها لبخند، روحیه خوب و بالاتر از همه روحیه بدهد. این واقعیت که او می تواند از برند خود برای انتشار محتوای فرهنگ ساز از این طریق استفاده کند، اهمیت غیرقابل تصوری دارد. این که با یک حساب کاربری ساده در فضای مجازی می تواند بازدیدهای بیشتری نسبت به برنامه های روزمره کودک و نوجوان تلویزیون کسب کند، نتیجه اعتمادی است که از مخاطبان خود به دست آورده است. اعتمادی که حاصل سه دهه حافظه و فرهنگ سازی در چندین نسل متوالی است. ما نمی توانیم و نباید ارزش و اهمیت کار بزرگ او را نادیده بگیریم. باید دیگران را تشویق کرد که همین کار را انجام دهند.
